Saduś IX - to jedna z bardziej wymagających dróg na wschodniej Mnicha.

Wycena: IX

Długość:  5 wyciągów (VII-, VIII-, VIII+/IX-, IX,VIII)

Czas przejścia: ?

Lokacja:  wschodnia ściana Mnicha

Uroda: Sam(-a) oceń. Jeśli przeszłaś (-eś) to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Wystawa: E

Charakter: płyty

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: ?

Pierwsze przejście zimowe: ?

Dojście

Opis

Nikt jesze nie dodał opisu. Możesz być pierwszy!

Zejście

Sprzęt

Historia zdobywania

Nikt jeszcze nie dodał historii. Wrzuć w komentarzach!

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.

Cytaty

Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi

Topo

Masz topo? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)

Po lewej stronie potężnej ściany Batyżowieckiego Szczytu kryje się prawdziwa wspinaczkowa perełka – droga Ciernobiele Sokoliky. W porównaniu z innymi klasykami Batyża, droga nie jest długa, mamy tylko cztery wyciągi wspinaczki, ale wspinanie na niej jest tak nietypowe, że zdecydowanie warto się na nią wybrać przy okazji wizyty w Dolinie Batyżowieckiej.

Sylwia Zarzycka przed kluczowym okapikiem. Fot. Justyna Gorzoch

Wycena: VI+

Długość:  4 wyciągi

Czas przejścia: 1,5 godziny

Lokacja:  Południowo-zachodnia ściana Batyżowieckiego Szczytu

Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Wystawa: SW

Charakter: płyty / okapy / kaloryfery :-)

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: 2000, 9-10 września - R. Babička, A. Michálková, V. Malý

Pierwsze przejście zimowe: ?

Dojście

Z Wyżnich Hagów żółtym szlakiem idziemy do Batyżowieckiego Stawu 2-3 godziny. Nie dochodzimy do samego stawu, lecz odbijamy w lewo i idziemy piargami w kierunku kościółka (Dużą kopę za stawem, możemy minąć z lewej, lub prawej. Z prawej jest o tyle lepiej, że wkrótce wejdziemy na ścieżkę (oznaczoną kopczykami), którą miniemy Kościółek z lewej strony, a później do góry pod południową ścianę Batyżowieckiego Szczytu. Około 1-1,5 godziny.

Opis

Przebieg drogi jest dość ewidentny, z dołu należy wypatrzyć niewielki kluczowy okap, droga zaczyna się w linii jego spadku. Linia drogi odznacza się także (zgodnie z nazwą) charakterystyczną czarno – biała barwą skały.

Pierwszy wyciąg o piątkowych trudnościach prowadzi na początku spękaniami na prawo od gładkiej płyty, następnie przez małe piątkowe zacięcie wyprowadza w łatwiejszy teren, którym dochodzimy do pierwszego stanowiska.

Końcówka drugiego wyciągu, z lewej widać „kaloryferki”. Fot. Sylwia Zarzycka

Drugi wyciąg to z jednej strony wspinaczkowa uczta, a z drugiej psychiczny pojedynek z samym sobą;) Wyciąg trzyma trudności od początku do samego końca. Najpierw kierujemy się wprost do góry, aby zaraz skręcić w lewo i wejść w odciągową ryskę z zatartą kością i hakiem. Ryską dochodzimy wprost pod okap, gdzie mamy kolejny hak. Tutaj pokonujemy trudność drogi (asekuracja jeszcze na razie bardzo dobra) i wychodzimy nad okap, gdzie trzeba kierować się w lewo do spita. O tego miejsca asekuracja staje się mocno psychiczna – nietatrzańska formacja (niemal gładka ściana, bez możliwości osadzenia własnej protekcji) obfituje w wymycia i ściskowe „kaloryfery” spotykane w westowych rejonach sportowych. Co 5-6 metrów mamy jednak do dyspozycji stały przelot (hak, spit).

Wyciąg wprowadza na stanowisko ostatnim okapikiem i można już zacząć cieszyć się z drogi, bo dwa ostatnie wyciągi to łatwe III-IV wspinanie zacięciem i kominkiem.

Ze stanowiska trzeciego możliwe jest rozpoczęcie zjazdów, chociaż oryginalnie droga prowadzi jeszcze około 15 metrów trójkowym terenem do grani jak puszcza, następnie granią przechodzimy do stanowisk zjazdowych na Płycie Kutty.

Końcówka drugiego wyciągu, z lewej widać „kaloryferki”. Fot. Sylwia Zarzycka

Zejście

Zjazdy, lub podejście granią do linii zjazdów z Drogi Kutty.

Sprzęt

Zestaw standardowy

Historia zdobywania

Nikt jeszcze nie dodał historii. Wrzuć w komentarzach!

Ciekawostki

Na drodze występują rzadko spotykane w Tatrach kaloryferki :-)

Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.

Cytaty

Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi

Topo

Fototopo ściany Batyżowieckiego Szczytu. Opracowanie: Damian Granowski

Masz topo? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)

Roland-Kubin V to jedna z polecanych dróg na południowej ścianie Batyżowieckiego Szczytu. Pomimo, że nie tak lita jak znajdująca się niedaleko Droga Kutty (wysoko postawiona poprzeczka), to droga warta jest zrobienia. Wspinamy się głównie wklęsłymi formacjami, ale jakość wspinania jest niezła.

Droga Kutty IV+ na południowej ścianie Batyżowieckiego Szczytu przez wielu uważana jest za jedną z najpiękniejszych łatwych dróg o charakterze płytowym w Tatrach. Coś jest na rzeczy... Lite wspinanie, piękne płyty/zacięcia do samego końca, sprawiają, że Kutta jest drogą, którą zapamiętamy. Z punku widzenia początkujących to momentami jest wymagająca asekuracja i mogą wystąpić trudności z znalezieniem najbardziej optymalnego wariantu.

Pachniesz Brzoskwinią VII- - na Czołówce Kopy Spadowej to tatrzański klasyk. Krótkie podejście, skałkowy charakter wspinania sprawiają, że jest bardzo popularna. Za sprawą Piotrka Sztaby doczekała się wymiany asekuracji ze starych spitów na nowe ringi ze stali nierdzewnej, więc można śmiało napierać!

Widok na m. in. Czołówkę Kopy Spadowej. Fot. Damian Granowski

Droga Dieška-Halás-Marek (Droga Dieski) VII- - to jedna z popularniejszych dróg na Osterwie. Doskonałej jakości granit, piękne 15 metrowe zacięcie sprawiają, że Dieskę można zaliczyć do najpiękniejszych dróg w Tatrach. Szkoda tylko, że nie ma 1000 metrów...

Kluczowe zacięcie na Drodze Dieski. W akcji Anita Słowicka. Fot. Damian Granowski