W Pakistańskim hotelu terroryści dokonali ataku terrorystycznego podczas którego zginęło co najmniej 10 osób. 9 wspinaczy z Chin, Rosji i Ukrainy, oraz ich przewodnika z Pakistanu.

Początkowo za miejsce prasa światowa uważała bazę pod Nanga Parbat, jednakże raczej nie ma tam jeszcze hoteli... Póki co mówi się o hotelu w Gilgit, lecz miejsce ataku może się zmienić.

Powodem ataku, była zemsta za zabicie jednego z liderów terrorystów przez amerykańskiego drona.

Źródło: PAP

Przemysł hazardowy jest jednym z tych, który w ostatnich latach rozwinął się w największym stopniu. Znaczące zmiany, zarówno pod wpływem regulacji jak i postępu technologicznego dały się odczuć, ponieważ zainteresowanie hazardem jest jeszcze większe, niż było do tej pory. W tym artykule przyjrzymy się bliżej perspektywom dla hazardzistów w kontekście tych zmian, zwracając uwagę szczególnie na rozwój nowych technologii.

Praktycznie tuż za rogiem astronomiczne lato, więc warto już teraz zastanowić się nad tym, gdzie chcielibyśmy wyruszyć na ewentualne wakacje. Doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że pewnie większość wybierze miejsca związane z górami i wspinaczką. Jednak niekoniecznie trzeba zdecydować się tylko na taki wypoczynek. Postanowiliśmy w związku z tym pokazać kilka miejsc, gdzie warto wybrać się na lato 2023.

W dniach od 2 kwietnia do 27 maja 2013 w Nepalu działała wyprawa unifikacyjna PZA w ramach programu Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015.

Celem wyprawy było wejście drogą normalną czyli pn–wschodnią granią Dhaulagiri (8167m), oczywiście bez użycia tlenu, unifikacja uczestników oraz wyłonienie kandydatów na przeszłe wyprawy zimowe.

Na zdjęciu powyżej z 2008 kopuła szczytowa gdzie pogubiono drogę - szczyt to najwyższa turnica po lewej stronie. Fot. arch. polskihimalaizmzimowy.pl

Cele zrealizowane: unifikacja uczestników pod kątem udziału w wyprawach zimowych.

Skład wyprawy: Jerzy Natkański - kierownik , Dariusz Załuski-z-ca kierownika, Agnieszka Bielecka, Robert Cholewa wraz z Sherpą Sonamem, Marcin Miotk, Tamara Styś, Piotr Tomala, Jacek Żyłka Żebracki.

Kalendarium wyprawy:

1.04. - wylot z Polski.

2.04. - przylot do Katmandu.

4.04. - przejazd do Beni, nocleg.

5.04. - przejazd do Darbang i przejście do Khara, nocleg.

6-10.04. - treking do bazy wyprawy na wysokości 4750m.

11.04. - urządzanie bazy wyprawy.

12.04. - zespół Załuski, Bielecka, Miotk, Styś, Żebracki poręczuje fragment drogi pod tzw. Eigerem po czym schodzi do bazy.

13.04. - zespół Cholewa, Natkański , Tomala, Sonam poręczuje do depozytu przed plateau po czym schodzi do bazy.

14.04. - zespół Załuski, Bielecka, Miotk, Styś, Żebracki wychodzi w celu podniesienia depozytu do C1 ale wobec załamania pogody przenosi go tylko pod spiętrzenie za plateau.

17.04. - cały skład wyprawy wychodzi do C1 w dwóch grupach. Pierwsza grupa w składzie: Załuski, Bielecka, Miotk, Styś, Żebracki toruje i zakłada obóz C1 jako pierwszy w tym sezonie. Druga grupa w składzie Cholewa, Natkański, Tomala, Sonam również dochodzi tego dnia do C1.

18.04. – wyjście całego składu ponad C1 do wysokości 6200m, powrót do C1.

19.04. - zejście wszystkich do BC.

19-23.04. - załamanie pogody.

23/24 04. - zespół Bielecka, Marcin Miotk, Styś, Załuski, Żebracki wychodzi do C1. Przejście trwa 10,5 godz. z powodu ciężkiego torowania po opadzie.

24/25.04. - zespół Cholewa, Natkański , Sonam, Tomala, wychodzi do C1.

26.04. - cały skład w 2 grupach wraz z trójką Francuzów idzie do góry po grani w poszukiwaniu dawnego obozu C2. W godz. popołudniowych po załamaniu pogody wszyscy nocują w 3 grupach na biwakach pod serakiem i na grani na wys. ok. 6800m oraz 6900m. .W nocy ewakuacja z jednego z zasypanych namiotów. Zostawienie depozytu na grani na wys. ok. 6700m. 

27.04. - zejście wszystkich do BC.

29.04. - zejście Miotka i Żebrackiego na odpoczynek do osady Salllagari na wys. 3000m.

1.05. - organizacja spotkania liderów przybyłych wypraw – ustalenie harmonogramu wynoszenia lin i poręczowania.

2.05. - powrót Miotka i Żebrackiego z Sallagari.

2/3.05. - wyjście zespołu Bielecka, Natkański do C1.

4.05. - torowanie i przejście zespołu Bielecka, Natkański do miejsca właściwego obozu C2 ,założenie obozu. Po południu wyjście na grań , dojście do 6700m, poszukiwanie depozytu. Załamanie pogody, zejście do C2.

5.05. - ponowne wyjście zespołu Bielecka, Natkański do góry na grań do wys. 6800m. Poszukiwanie depozytu. Jest lawiniasto, zespół cofa się do C1 i potem schodzi do BC.

6.05. - ponowne zebranie liderów wypraw.

7.05. - wyjście zespołu Cholewa, Miotk, Sonam, Styś, Tomala, Załuski.do C1. Miotk i Żebracki przechodzą do C2.

7/8.05. - wyjście zespołu Bielecka ,Natkański bezpośrednio z bazy do obozu C2.

8.05. - zespół Cholewa, Sonam, Styś, Tomala, Załuski przechodzi do C2.
Zespół Miotk i Żebracki wychodzi z C2 na grań i podchodzi do wys.6600m po czym rezygnuje z powodu złego samopoczucia Żebrackiego, następnie schodzi do BC i rezygnuje z dalszego udziału w wyprawie.

9.05. - zespół Cholewa, Sonam, Styś, Tomala, Załuski wychodzi z C2 na grań podchodzi do wysokości 6700m, bezskutecznie poszukuje depozytu, wraca do C2.

10.05. - zespół Styś, Załuski podchodzi do wysokości 6900m, rozbija mały namiot w którym spędzi noc.
Zespół Bielecka, Natkański, Tomala podchodzi do wysokości 6900m ale z powodu b. silnego wiatru rozstawienie namiotu jest niemożliwe. Zostawiają depozyt, Bielecka podchodzi jeszcze 200m wyżej , wszyscy schodzą późnym wieczorem do bazy.

10.05. - zespół Miotk, Żebracki schodzi w ciągu 17 godzin z 3 tragarzami do miejscowości Marpha.

12.05. - kolejne spotkanie liderów wypraw, ustalenie wstępnej daty ataku szczytowego na 16 maja.

13.05. - zejście zespołu Styś, Załuski na odpoczynek do Sallagary na wys. 3000m.

16.05. - wyjście i powrót Natkańskiego na French Pass /5360m/. Powrót zespołu Styś, Załuski z Sallagary.

17.05. - wyjście zespołu Bielecka, Cholewa, Sonam , Tomala, Załuski na French Pass.

19.05. - wyjście całego składu do C1. 

20.05. - przejście całego składu z C1 do C2.

21.05. - przejście całego składu z C2 do C3 na wysokości 7300m. Jeden z namiotów ulega zniszczeniu podczas próby rozstawienia podczas b. silnego wiatru.

21/22.05. - wyjście do ataku zespołu Bielecka, Cholewa, Sonam, Styś, Tomala, Załuski. Natkański pozostaje w obozie C3.
Po kilku godzinach akcji z powodu silnego wiatru oraz trudności technicznych z ataku rezygnują Cholewa, Sonam, Styś, Tomala, Załuski po czym schodzą wieczorem do bazy.
Atak kontunuowany jest przez Agnieszkę Bielecką wraz z inną wyprawą w składzie Paweł Michalski, Simone Laterra. Grupa ta wychodzi na grań szczytową niewłaściwym kuluarem i osiąga wysokość 8100m. ok. godz.16ej. Z powodu późnej pory i znacznej odległości do wierzchołka głównego przerywa atak i schodzi do C3.

23.05. - Bielecka wraz z Michalskim i Laterra schodzi do bazy. Likwidacja bazy.

23/24.05. - wyjście grupy tragarzy wraz z Sonamem, wyprawą Michalski, Laterra do Marphy. Likwidacja bazy.

24.05. – pozostałe osoby ze składu przechodzą do bazy wyprawy hiszpańskiej. Pomoc w organizacji akcji ratowniczej dla Hiszpana który uległ wypadkowi powyżej 8000m – powiadomienie władz, służb ratowniczych, udostępnienie łączności satelitarnej i mailowej, przygotowanie pakietów z lekami, lądowiska dla helikoptera. Oczekiwanie do późnego popołudnia na przylot helikoptera z ratownikami. Po przejęciu koordynacji akcji ratowniczej przez lidera Amicalu decyzja o zejściu do Marphy.

24/25.05. - przejście nocne wyprawy do Marphy.

26.05. - przyjazd do Kathmandu.

27.05. - wylot do Polski.

Warunki panujące tej wiosny na Dhaulagiri były niesprzyjające: silne wiatry które praktycznie każdego dnia po południu wiały na grani niszczyły ślad założony do obozów, duże wylodzenie odcinków powyżej C2 i C3 wymagające zaporęczowania, wylodzenie z deskami śnieżnymi trawersu podszczytowego, zagrożenie lawinowe ze strony seraków wiszących nad plateau, duże zagrożenie szczelinami na spiętrzeniu przed obozem C1.
Niekorzystny wpływ na moc zespołu miało też wcześniejsze odejście 2 silnych członków wyprawy: Miotka i Żebrackiego spowodowane złym stanem zdrowia Żebrackiego.

Wyprawa przybyła do bazy za wcześnie - pierwsze wyprawy dotarły 2-3 tygodnie później.
Były to: 3 osobowa wyprawa francuska, / zrezygnowała 6 maja / , 4 osobowa wyprawa Amical / nie podjęła ataku szczytowego z obozu C3/ , 4 Hindusi i 1 Japonka działający na tlenie. Mogliśmy współpracować jedynie z 3 osobową / pod koniec 2 osobową/ wyprawą hiszpańską i grupą Sherpów obsługujących te wyprawy. Wyprawa hiszpańska, Japonka i Hindusi ostatecznie wyszli do ataku 23 maja. Po wypadku Hiszpana / złamanie nogi na 8000m / i problemów na wysokości pozostałych himalaistów w stanie zagrożenia znajdowało się ok. 10 osób powyżej C3. Ostatecznie z atakujących szczyt w tym sezonie ok.15 osób nikt nie wszedł.
Podczas przygotowań szczególny nacisk położono na zabezpieczenie medyczne. Uczestnicy przeszli przeszkolenie prowadzone przez dr Roberta Szymczaka z Komisji Medycznej PZA. Wyprawa dysponowała tlenem medycznym wyniesionym do C2, workiem Gamova, apteczkami: bazową, obozowymi i indywidualnymi. Rolę lekarza pełnił ratownik GOPR Jacek Żyłka Żebracki.

Wyprawa dysponowała radiotelefonami, telefonami satelitarnymi i modemem do łączności internetowej BGAN. 

Zespól wspomagający wyprawę w kraju:
Artur Hajzer, Patrycja Konopka - PR, media,obsługa profilów FB, FK,PHZ, www.PHZ: dr Robert Szymczak - komisja Medyczna PZA - koordynacja medyczna, Romuald Bielecki, Piotr Pietrzak – prognozy meteo; Marek Karnecki – administrator www.PHZ, FK, PZA.

*** *** ***

Wyprawa organizowana był w ramach Programu "Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015", którego honorowym patronem jest Bronisław Komorowski - Prezydent RP i współfinansowana przez Ministerstwo Sportu i Turystyki oraz Fundację Wspierania Alpinizmu Polskiego im. Jerzego Kukuczki. Sponsorem sprzętowym programu jest firma HiMountain.
Wyprawa na Dhaulagiri była piatą / po Nanga Parbat 2010 i Makalu 2011, Manaslu 2012, Lhotse 2012 / wyprawa unifikacyjną programu PHZ.www.polskihimalaizmzimowy.pl.

*** *** ***

Kierownik wyprawy Jerzy Natkański

Alpinizm, czyli wspinaczka górska, jest fascynującym i ekscytującym hobby, które jest uprawiane przez mnóstwo osób na całym świecie. Jednak dla wielu alpinizm to coś więcej niż tylko zajęcie rekreacyjne. Jest to prawdziwa pasja, której entuzjaści nie potrafią się oprzeć. Dlaczego więc jest to zajęcie tak uzależniające? W tym artykule przeanalizowano czynniki, które sprawiają, że dla niektórych alpinizm jest środkiem na życie lub wręcz obsesją.

Jon Bracey i Matt Helliker uklasycznili rzadko pokonywaną drogę Birthright na zachodniej ścianie Grands Charmoz.

Matt Helliker podczas przejścia. Fot. Jon Bracey

René Desmaison and Pierre Mazeaud wytyczyli ją w 1959. Linia biegnie na lewo od Centralnego Filara zachodniej ściany. Biegnie systemem rys i zacięć by wejść w ścianę czołową, a następnie na szczyt.

Pomimo, że linia jest logiczna i „wspaniała”, to bardzo rzadko jest latem powtarzana (o ile w ogóle). Ze względu na permanentną wilgotność. Dopiero w 1982 roku Andy Parkin i Thierry Renault napotkali dobre lodowe warunki, lecz po sześciu wyciągach zostali zmuszeni do odwrotu.

W październiku 1993 roku Mark Twight i Scott Backes przeszli drogę i „przechrzcili” jej nazwę na Birthright (ED/ED+, 90° 5.9 A2).

Zachodnia ściana Grands Charmoz. LInia Birthright kończy się na polach śnieżnych w połowie ściany. Fot. Lindsay Griffin

Bracey i Helliker napotkali w miarę dobre warunki, dzięki czemu drogę mogli pokonać w pełni klasycznie w 3,5 godziny. Zaproponowana wycena to V/6, F4c (odcinki skalne. AD+ minimum. Przyp. Red).

Źródło: thebmc.co.uk