Matterhorn (4478 m n.p.m.) - najpiękniejszy szczyt Alp?

Matterhorn to jeden z najbardziej honornych szczytów w Alpach, a na pewno skalno-lodowa piramida znajduje się w ścisłej czołówce najpiękniejszych alpejskich szczytów. Dla wielu jest godnym celem! Dziś mija 150 rocznica zdobycia tego szczytu.

 

Wysokość:  4478 m n.p.m.

Lokacja:  Szwajcaria, Włochy

Pierwsze wejście: 1865, 14 lipca - Edward Whymper, Michel Croz, Lord Francis Douglas, Charles Hudson, Douglas Hadow, Peter Taugwalder, Peter Taugwalder (syn).

Pierwsze wejście zimowe: 1875 rok

Opis Matterhornu

Jest to jeden z najwyższych czterotysięczników w Alpach, ze względu na swój wybitny i piękny kształ jest jednym z najbardziej pożądanych szcztów alpejskich. Nie jest on jednak łatwym szczytem do zdobycia (kruszyzna, trudne drogi). Ten samotny alpejski gigant był jednym z ostatnich zdobytych wielkich szczytów w Alpach. Szczyt znajduje się w Kantonie Valais, nad miastem Zermatt.

W XIX wieku zbudowano w jego pobliżu linię kolejową, która stała się atrakcją turystyczną, oraz wpłynęła na ruch turystyczny i wspinaczkowy w okolicy.

Niemiecka nazwa The Matterhorn jest najpopularniejsza, możemy spotkać się również z włoskim Monte Cervino, lub francuskim Mont Cervin.

Historia zdobywania Matterhornu

w Złotym Okresie Alpinizmu, szczyty czterotysięczne padały jedne po drugich, lecz Matterhorn, z włoska Monte Cervino, stał niezdobyty. Pierwszą poważną próbę podjął znakomity fizyk, profesor John Tyndall z J. W. Hawkinsem, granią zachodnią zwaną później granią Tyndalla lub włoską, od przełęczy Col du Lion. Było to w roku 1860, a obu Anglikom towarzyszył przewodnik szwajcarski J. J. Bennen. Hawkins po próbie tej wydał bardzo charakterystyczny wyrok: "Czy możliwy do zdobycia, czy też nie, Matterhorn jest zupełnie innym problemem niż Mont Blanc czy też Monte Rosa, lub którykolwiek z tysiąca innych szczytów, które natura łaskawie postawiła przed człowiekiem. Matterhorn jest ze wszystkich swych stron, dzięki stromiźnie, prawie zupełnie ogołocony ze śniegu, a szczyt ten owiewa nimb niedostępności". W dwa lata później Tyndall, doskonale wyposażony w liny i drabinki sznurowe, ponowił swą próbę, docierając na grani włoskiej do punktu, który zwie się dziś Pic Tyndall. W tym samym roku angielscy alpiniści tego autoramentu co Forbes i Ball, ocenili zermatskiego olbrzyma jako szczyt absolutnie nie do zdobycia.

Teraz wypadki rozgrywają się z błyskawiczną szybkością. Whymper spotyka w Breuil młodego alpinistę angielskiego, lorda Francisa Dougtasa, z którym dochodzi do porozumienia co do wspólnego ataku na szczyt. Śpiesznym marszem dążą przez Col Theodul do Zermatt, gdzie spotykają doświadczonego alpinistę, pastora Hudsona, któremu towarzyszył najlepszy wówczas przewodnik z Chamonix, Michel Croz. Lecz Hudson jest z młodym Anglikiem Hadow'em. Bez niego wzbrania się towarzyszyć Whymperowi, a Michela Croza nie chce mu odstąpić jako przewodnika. Carrel rozpoczął już atak. Jego bardzo liczna, a przez to powolna ekipa nie była w stanie tak szybko zdobyć szczytu. Whymper naglony chwilą, zgodził się na propozycję Hudsona - w tym leżało źródło późniejszej tragedii...

Zaangażowano jeszcze jednego przewodnika i dwu tragarzy, którymi byli Peter Taugwalder i dwaj jego synowie. Po biwaku na grani północno-zachodniej, zwanej inaczej szwajcarską, ruszono do końcowego szturmu. Na prośbę ojca Taugwaldera, a mimo początkowych sprzeciwów Whympera, zabrany zostaje Peter Taugwalder-syn. Cała wyprawa przeżywa miłe rozczarowanie: wspinaczka dzięki korzystnemu uwarstwieniu skał jest znacznie łatwiejsza, niż droga granią włoską, która jest dachówkowata. O godzinie 1340 dnia 14 lipca 1865 roku szczyt zostaje zdobyty. Whymper z Crozem pędzą ku wierzchołkowi włoskiemu, oddalonego o 108 metrów, aby stwierdzić czy i tam nie ma śladów Carrela. Lecz nie! Są więc zwycięzcami. Daleko w dole, na grani włoskiej widać drobne, poruszające się punkciki. To właśnie Carrel z towarzyszami. Whymper i Croz krzyczą, wymachują rękami. Carrel widząc ich, sądzi, że to złe duchy Monte Cervino zagradzają dostęp do szczytu i w popłochu cofa się na Col du Lion. Dopiero w Breuil dowiaduje się, że to był Whymper, który zwyciężył dosłownie w ostatniej chwili.

Matterhorn z Breithornu (zobacz galerię zdjęć). Fot. Damian Granowski

Na szczycie spędzono przeszło godzinę. Nastąpił odwrót. Pierwszy schodził, z niewiadomych przyczyn, doskonały Michel Croz. Właściwe miejsce jego było, jako najlepszego z zespołu, na końcu. Za nim w kolejności: Hadow, Hudson, Douglas, Taugwalder-syn, Taugwalder ojciec i wreszcie Whymper, który szkicując widok ze szczytu, wyruszył ostatni. Wszyscy związani byli razem. W pewnym momencie poślizgnął się Hadow i wpadł na nie spodziewającego się niczego Croza. Spadając we dwójkę, pociągnęli oni kolejno Hudsona i Douglasa. Lina łącząca tego ostatniego z Traugwalderem-synem pękła. Pozostała trójka jeszcze przez chwilę widziała spadających przez 1200 m wysoką ścianę. Zwłoki Croza, Hudsona i Hadowa znaleziono strasznie zniekształcone, na lodowcu Matterhorn. Ciało Douglaösa pozostało gdzieś w ścianie.
Whymper i Taugwalderowie dopiero po dłuższej chwili byli w stanie kontynuować zejście. Niezwykle wolne tempo spowodowało przymusowy biwak na grani. W Zermatt wiadomość o tragedii rozeszła się lotem błyskawicy. Whympera czekały ciężkie chwile. Przesłuchania, protokoły, ostre, niemal napastliwe ataki prasy angielskiej.

W trzy dni po zwycięstwie Whympera, J. A. Carrel stanął na szczycie, zdobywając go granią włoską.

Ważniejsze wejścia

• 1865, 14 lipca - Pierwsze zdobycie szczytu. Zespół: Edward Whymper, Michel Croz, Lord Francis Douglas, Charles Hudson, Douglas Hadow, Peter Taugwalder, Peter Taugwalder (syn).
• 1871, 22 sierpnia - Pierwsze wejście kobiece (Lucy Walker).
• 1875 - Pierwsze zimowe wejście
• 1879 - Pokonanie grani Zmutt.
• 1894 - Pierwsze polskie wejście Marian Smoluchowski z towarzyszami.
• 1911 - Pokonanie grani Furgg.
• 1929 - Została zdobyta 1400-metrowa zachodnia ściana. Przebył ją w półtora dnia wiedeńczyk Fritz Herrmann, mając do dyspozycji tylko stary czekan, bez liny i raków!
• 1931 (31 VII - 1 VIII) - Zespół braci Franz i Toni Schmid (studenci politechniki z Monachium) pokonali północną ścianę. Za ten wyczyn otrzymali złote medale olimpijskie. Ściana ma 1100 m wysokości. Patrz topo Schmid Route zrobione przez Adama Bieleckiego.
• 1959 - Pierwsze zimowe przejście wschodniej ściany (do tego w 1,5 dnia). Zespół: Stanisław Biel i Jan Mostowski.
• 1962 - Po raz pierwszy zdobyto zimą północną ścianę.
• 1965, II 18-22 - Walter Bonatti samotnie poprowadził przez północną ścianę nową drogę. Droga została wyceniona na ED+. Ma długość 1200 metrów.
• 1966, VIII 12-13 - Powtórzenie Drogi Bonattiego na północnej ścianie. Zespół: Ryszard Szafirski, Adam Zyzak, Ryszard Berbeka i Jan Stryczyński
• 1967 - Północną ścianę przebył po raz pierwszy zespół kobiecy
• 1978 – pierwsze przejście północnej ściany Matterhornu zimą w zespole kobiecym. Zespół: Wanda Rutkiewicz, Anna Czerwińska, Irena Kęsa, Krystyna Palmowska.
• 1992, 20 sierpnia - Hans Kammerlander i szwajcarski przewodnik wysokogórski Diego Wellig wspięli się 4 razy na Matterhorn w przeciągu 23 godzin i 26 minut. Łańcuchówka złożona była z Grani Zmutt -zeszli granią Hörnli - następnie granią Fürggen - zeszli Granią Lion - weszli granią lion - zeszli granią Hörnli- weszli granią Hörnli - zeszli  granią Hörnli. Ta łańcuchówka, nie ma do dziś powtórzenia.
• 1994 - Droga Bonattiego, pierwsze przejście kobiece w wykonaniu Catherin Destivelle. Francuzka przeszła drogę samotnie.
• 2009, 13 stycznia - Ueli Steck przeszedł północną Ścianę Matterhornu. Nowy rekord czasowy na Schmid Route. 1:56 godziny, do tego solo! Jest to wspinaczka kończąca projekt 3 wielkich północnych ścian w alpach ( Północna ściana Eigeru, Grandes Jorasses i Matterhornu) w rekordowym czasie i solo.
• 2014, 13 marca - Hervé Barmasse pokonał samotnie w 17 godzin cztery granie (Fürggen,  Hörnli,  Zmutt, Lion). Jest to pierwsza w historii taka zimowa solówka. Patrz news.

Drogi wspinaczkowe na Matterhornie

Lokalizacja schroniski i schronów w okolicach Matterhornu

Na szczyt prowadzi ponad 30 dróg i wariantów. Najprostszymi i zdecydowanie najpopularniejszymi są "drogi normalne": droga pierwszych zdobywców - Grań Hörnli (AD) oraz Grań włoska zwana również Granią Lion (AD+). Ich wyceny byłyby znacznie wyższe, gdyby nie zamocowane ułatwienia - odcinki lin poręczowych oraz drabiny. Pozostałe granie, czyli Zmutt (AD+) oraz Furggen (D+), nie posiadają ułatwień i oferują długą mikstową wspinaczkę na umiarkowanym poziomie.

Wymienione powyżej drogi graniowe mają niewygórowane trudności. Z powodu długości i wysokości są jednak wymagające. Niezbędna jest umiejętność sprawnego (tzn. szybkiego) poruszania się w łatwym, ale i bardzo eksponowanym terenie. Trudności (do IV) występują zwykle w kilku miejscach.

Drogi na ścianie północnej są wyzwaniem dla znacznie bardziej doświadczonych. Na najłatwiejszej (ED1) - Klasycznej - poprowadzonej w 1931 roku przez braci Schmidt - największy problem stanowi wyszukiwanie drogi. Kolejne cechy, świadczące o powadze dróg to co najmniej kilkunastogodzinny czas przejścia oraz fakt, iż bezpieczniej robić te drogi zimą.

Szczyt nie należy do najwyższych w Alpach. Mimo tego należy przygotować się aklimatyzacyjnie. Popularnym sposobem jest wejście na jeden z wielu okolicznych czterotysięczników.

Najlepszymi miesiącami na wchodzenie graniami są lipiec, sierpień oraz pierwsza połowa września. Na drogi przebiegające ścianami, z powodu kruszyzny, należy wybierać się na jesieni oraz w zimie.

Północna Ściana

• Droga Bonattiego - Walter Bonatti wytyczył samotnie tą drogę w zimie 1965 roku (18-22 luty). Droga została wyceniona na ED+ i została powtórzona rok później przez polski (a jakże!) zespół w składzie Ryszard Szafirski, Adam Zyzak, Ryszard Berbeka i Jan Stryczyński w dniach 12-13 sierpnia. . Na pierwszy rzut oka, niesamowitym osiągnięciem było przejście tej drogi w 25 godzin przez Ueli Stecka w marcu 2006 roku (ale on się nie liczy, bo jest kosmitą ;).
• Droga Schmidtów - Patrz topo

Granie Matterhornu

• Grań Hörnli (północno-wschodnia). AD (III-)
• Grań Lion lub Grań włoska (południowo - zachodnia). AD+, miejsce IV+.
• Grań Zmutt (północno - zachodnia). AD+, miejsce IV-
• Grań Fürggen (południowo-wschodnia). D+/TD, V+/VI w zależności od warunków

Grań Hörnli (północno-wschodnia)

Grań jest długa i męcząca. Mimo tego, z powodu niewielkich trudności wspinaczkowych, jest często lekceważona. Wyszukiwanie drogi w warunkach ograniczonej widoczności - pomiędzy Hörnlihütte a schronem Solvay - może nastręczyć pewnych problemów. Powyżej schronu zainstalowane są punkty zjazdowe. Wszystkie trudniejsze miejsca są ospitowane, a w części szczytowej wiszą grube liny poręczowe.
Kilka metrów pod szczytem, na grani, stoi kilkudziesięciocentymetrowa figurka św. Bernarda - patrona alpinistów. Postawiono ją z okazji obchodów 125 rocznicy zdobycia szczytu.

Pierwsze przejście: Edward Whymper, Charles Hudson, Robert D. Hadow, Lord Francis Douglas, Michel Auguste Croz, Peter i Peter Taugwalder (ojciec i syn), 13 lipca 1865.
Różnica poziomów: 1218 metrów - od Hörnlihütte do szwajcarskiego wierzchołka.
Trudności: AD (III-). Głównie skała, często luźna - spadające kamienie są nie do uniknięcia. Śnieg i lód występują na ramieniu oraz w okolicach szczytu.
Punkt startu: Hörnlihütte.
Czas: 5-6 godzin do szczytu.

Schroniska, miejsca biwakowe:
Hörnlihütte: (3260 m., 50 miejsc). 4,5 godziny od Zermatt (1600 m. różnicy wysokości), poprzez Schwarzsee. Otwarte od 15 czerwca do 15 września. Telefon: +41 27 967 2769 (z doliny 967 5468).
Hotel Schwarzsee: (2584 m., 12 miejsc). 2,5 godziny z Zermatt, 2 godziny poniżej Hörnlihütte. Można do niego dojechać kolejką, kursującą pomiędzy 7 rano a 17:50. W budynku górnej stacji, w sąsiedztwie Hotelu Schwarzsee, znajduję się łazienka - istotny punkt w programie niskobudżetowych wyjazdów.
Solvayhütte: (4003 m., 10 miejsc). Schron ratunkowy, 3 godziny z Hörnlihütte. Zawsze otwarty, wyposażony w radiostację. Brak wody. Za nieprzymusowy nocleg należy zapłacić w Hörnlihütte (przypuszczam, że znaczna większość wspinaczy niestety nie praktykuje tego zwyczaju).

Przy szwajcarskich cenach, trzykrotnie większych od polskich, schroniskowe noclegi należą do bardzo drogich. Większość wspinaczy z państw byłego bloku wschodniego śpi w namiotach. Kamienne platformy znajdują się w pobliżu Hörnlihütte. Wodę można nabrać ze "źródełka", które znajduje się kilkadziesiąt metrów poniżej miejsca biwakowego.
Na rozbicie się w pobliżu innych schronisk niż Hörnlihütte oraz Hotel Schwarzsee warto uzyskać zgodę obsługi. W przeciwnym wypadku, o poranku, może ujawnić się brak naszych butów. Frycowe jest płatne w recepcji a jego wielkość to równowartość noclegu...

Grań Lion lub Grań włoska (południowo - zachodnia)

Droga pozwala na długą i przyjemną wspinaczkę w umiarkowanych trudnościach. Tak jak na grani Hörnli tak i tutaj zainstalowano wiele lin poręczowych. Dodatkową atrakcją jest drabina - zwana schodami Jordana. Największe techniczne trudności (około IV+) występują przed wejściem na Pik Tyndall. Lekkie problemy orientacyjne mogą wystąpić ponad schronem Carrel (około 3900). Przed atakiem szczytowym warto wybrać się na krótki rekonesans.

Pierwsze przejście: Jean Antoine Carrel oraz Jean Baptiste Bic. 17 lipca 1865 r.
Różnica poziomów: 643 m. od schronu Carrel (3835 m.) do wierzchołka szwajcarskiego (4478 m.).
Trudności: całość AD+, IV+ w dwóch miejscach. Skała względnie dobra. Śnieg i lód w kopule szczytowej.
Punkt startu: Schroniska: Carrel lub Savoia.
Czas: 4 do 5 godzin.

Schroniska, miejsca biwakowe:
Rifugoi Duca degli Abruzzi: (2802 m., 40 miejsc). Otwarty od 1 czerwca do 30 września. Około 2,5 godzin od Cervinii. Większość korzystających to południowo-ścianowi wspinacze.
Rifugio Carrel: (3835 m., 45 miejsc). Otwarte w lecie. Cztery godziny od Schroniska Abruzzi. Droga ewidentna.
Rifugio Luigi Amedeo di Savoia: (3847 m., 16 miejsc) Zawsze otwarty.

Grań Zmutt (północno - zachodnia)

Droga ma 3 kilometry długości i jest jedna z najdłuższych dróg mikstowych w Alpach. Trudniejsza od grani Hörnli i Lion, porównywalna z granią Furggen. Wielu uważa ją za najlepszą drogę wspinaczkową na szczyt - nie ma na niej sztucznych ułatwień. Niewielka ilość pozostawionej przez poprzedników asekuracji sprawia, że wspinaczka należy do ambitniejszych. Grań posiada śnieżny fragment (jako jedyna z wszystkich czterech). Na początek drogi można dotrzeć na dwa sposoby. Oba warianty zajmują od 2 do 3 godzin (oczywiście w optymalnych warunkach). Pierwszy, ostatnio rzadko praktykowany, polega na dojściu z Schönbielhütte. Drugi, na wykonaniu trawersu pod północną ścianą, od startu drogi na grani Hörnli (20 m. powyżej Hörnlihutte).
Podczas załamania pogody nie ma bezpiecznej i prostej możliwości wycofania się z grani. Trawers podstawy północnej ściany - w trakcie i po opadzie śniegu - jest zagrożony lawinami, wycof do Schönbielhütte również. W związku z powyższym, na grań Zmutt powinni wybierać się doświadczeni wspinacze, tylko (!) przy stabilnych warunkach pogodowych.

Pierwsze przejście: Albert Frederick Mummery, Alexander Burgener, Johann Petrus oraz Augustin Gentinetta. 3 września 1879.
Różnica poziomów: 1200 metrów od początku grani (z poziomu Hörnlihutte).
Trudności: całość AD+, IV-. Wspinaczka mikstowa. Śnieg i lód w kopule szczytowej.
Punkt startu, czas: 9 godzin z Hörnlihütte, 10 godzin z Schönbielhütte.
Opisane trudności dotyczą grani. Na fragmentach trawersu pod północną oraz na starcie grani konieczna jest asekuracja z szabli śnieżnych.
Droga zejścia: Grań Hörnli lub Grań Lion.

Widok na Matterhorn z podejścia na Breithorn. Fot. Damian Granowski

Schroniska, miejsca biwakowe:
Hörnlihütte: patrz grań Hörnli.
Schönbielhütte: (2694 m., 80 miejsc). Otwarte od połowy marca do połowy września. 3 godziny od Schwarzsee, lub 4,5 godziny z Zermatt, idąc przez wieś Zmutt. Usytuowane po drugiej stronie lodowca Zmutt, patrząc od strony Matterhornu. W przeszłości główną klientelę stanowili wspinacze wchodzący granią Zmutt. Dziś popularniejszym punktem startu wspinaczki tą granią jest Hörnlihütte.

Grań Fürggen (południowo-wschodnia)

Spośród czterech grani jest najkrótszą oraz najbardziej zagrożona (znaczna kruszyzna) - to niebezpieczeństwa obiektywne sprawiają, że jest tak mało popularna. Należy wybierać się na nią pod koniec sezonu.
Zdobyta została jako ostatnia, w 1911 roku, po wielu nieudanych próbach przeprowadzanych przez najlepszych alpinistów. Oryginalna droga schodzi z grani na wschodnią ścianę, omijając ramię Furggen. Prostowanie grani zrobione zostało dopiero 23 września 1930 roku.

Pierwsze przejście: Mario Piacenza, Jean Joseph Carrel oraz Joseph Gaspard, 9 września 1911.
Różnica poziomów: 1154 m. (z biwaku Bossi).
Trudności: D+/TD, V+/VI w zależności od warunków
Punkt startu, czas: biwak Bossi, 9 godzin.
Droga zejścia: Hörnligrat lub Liongrat, 4 godziny.

Schroniska, miejsca biwakowe:
Bivacco Oreste Bossi: (3300 m., 9 miejsc). Chatka biwakowa u podstawy grani Furggen.
Hörnlihütte: patrz grań Hörnli.

Informacje o drogach pochodzą z strony uka.pl, a  umieszczone zostały dzięki uprzejmości Wojtka Ryczera

Znasz drogi tej górze? Podziel się nimi.

Info praktyczne

• Najlepszymi okresami na wchodzenie graniami są lipiec, sierpień oraz pierwsza połowa września. Z kolei jesień i zima, to najlepszy okres na wspinaczki ścianami.

Mapka okolic Matterhornu

Cervinia (dawniej Breuill) dostępna jest samochodem lub autobusem z doliny Aosty. Zermatt jest łatwo osiągalne zarówno samochodem jak i pociągiem. Najdogodniejszą możliwością jest dojazd do Genewy, stamtąd doliną Rodanu wzdłuż jeziora Genewskiego. Samochodem od wschodu i południa - przez przełęcze Furka bądź Simplon.

Miasto jest całkowicie zamknięte dla nieuprzywilejowanego ruchu samochodowego. Można dojechać do Täsch, 5 km poniżej, i zostawić samochód na jednym z wielu płatnych parkingów (ok. 7,50 CHF/dzień). Pozostałą trasę pokonuje się kursującym wahadłowo pociągiem (7.80 CHF w 2002 r.), taksówką (dla 5 osób tańszą od pociągu) lub autobusem.

Zermatt. W mieście możemy kupić niezliczoną ilość charakterystycznych pamiątek - scyzoryki, swetry, zegarki, czekolady etc. Są tutaj trzy duże sklepy wspinaczkowe i supermarket (na końcu głównej ulicy - za jej początek uznając dworzec). Ceny sprzętu porównywalne są z polskimi - okazji raczej nie upolujemy. Ceny pozostałych artykuły są trzykrotnością polskich.

Informacje turystyczne oraz meteo możemy uzyskać w biurze przewodników, mniej więcej w połowie głównej ulicy. Niestety, prognoza należy do kiepskich - dane przysyłane z głębi kraju nie sprawdzają się zbyt często.

Cervinia. Podobnie jak w Zermatt, wszelkie informacje dotyczące wspinania, noclegów w schroniskach oraz meteo można uzyskać w biurze przewodników. Znajduje się ono na głównej ulicy.

W Cervinii nie ma sklepów ze sprzętem wspinaczkowym!!! Noclegi nie należą do tanich. Warto skorzystać z campingów, położonych poniżej miasta. 1000 m. podejścia w stronę schroniska Abruzzi można pokonać jeepem. Odjeżdża on regularnie z hotelu znajdującego się na końcu głównej ulicy. Pozostałą część drogi należy przebyć pieszo.

Przewodniki i mapy, strony www

Przewodniki:

• Jan Babicz. Dariusz Tkaczyk "Alpy".
• SAC, "Guide des Alpes Valaisannes, Vol. III". Po niemiecku lub francusku.
• Lindsay Griffin: "Selected Climbs in the Valais Alps West". Po angielsku.
• Album "Jak zdobyć najpiękniejsze góry świata", redaktor Audrey Salkeld. wyd. Galaktyka/

Mapy:

• 1:25000 CNS (Cartes Nationales de la Suisse) "Matterhorn"
• 1:25000 LKS (Landeskarte der Schweiz) "Zermatt, Gornergratt"

Linki:
http://www.peakware.com/encyclopedia/peaks/matterhorn.htm - ogólne informacje
http://www.ivo.se/mike/matter.html - o wejściu z przewodnikiem.
http://www.bielefeldt.de/matterhe-print.htm - o wejściu granią Hörnli
http://www.willerup.com/matterhorn/ - o wejściu granią Lion (włoską)
http://www.zermatt.ch/e/in_general/summer.html - o atrakcjach Zermatt
https://www.jenreviews.com/best-things-to-do-in-switzerland/ - o atrakcjach Szwajcarii

Informacje praktyczne pochodzą z strony uka.pl, a  umieszczone zostały dzięki uprzejmości Wojtka Ryczera

Masz więcej porad? Dorzuć je w komentarzach!

Ciekawostki

• 13 stycznia 2009 roku  Ueli Steck przeszedł północną Ścianę Matterhornu. Nowy rekord czasowy na Schmid Route. 1:56 godziny, do tego solo! Jest to wspinaczka kończąca projekt 3 wielkich północnych ścian w alpach ( Północna ściana Eigeru, Grandes Jorasses i Matterhornu) w rekordowym czasie i solo.
• Matterhorn jest prawdopodobnie najczęściej fotografowanym szczytem na świecie..
• Szwajcarskie linie lotnicze nadały samolotom nazwy najwyższych lub też najbardziej znanych szczytów górskich. Samoloty latające na długich dystansach otrzymały nazwy szczytów, które są wyższe niż 4000 m npm.- Dufour, Zumstein, Signalkuppe, Dom, Lyskamm i Weisshorn. Pierwszy zamówiony airbus 340 - 300 otrzyma nazwę Matterhorn.
• Matterhorn znajduje się na rewersie monety kolekcjonerskiej wypuszczonej w 2009 roku w Palau.
• Matterhorn jest szóstym pod względem wysokości samodzielnym szczytem alpejskim.
• Matterhorn ze względu na swoję piękno stał się ikoną Alp szwajcarskim, i w sumie Alp ogólnie. W XIX wieku zbudowano w jego pobliżu linię kolejową, która stała się atrakcją turystyczną, oraz wpłynęła na ruch turystyczny i wspinaczkowy w okolicy.
• Stephan Siegrist przeszedł po rozpiętym Highline pomiędzy włoskim i szwajcarskim wierzchołkiem Matterhornu. Patrz film.

Znasz ciekawostki o tej górze? Podziel się nimi.

Cytaty o Matterhornie

• "Niewiele jest na Ziemi gór o tak pięknym kształcie jak Matterhorn. Czworograniasta piramida, obelisk skalny o wierzchołku załamanym nad wschodnią ścianą wyrasta z lodów i śniegów wysoko w niebo: na wysokość 4487 m n.p.m. Ten majestatyczny olbrzym na granicy Szwajcarii i Włoch samotnie odpiera ataki fenu, zawiei i burz. Usytuowany w Alpach w rejonie o największym skupisku szczytów czterotysięcznych Matterhorn stoi sam wyizolowany, jakby natura, jak dobry architekt, chciała wyeksponować swój najdoskonalszy twór." Stanisław Biel
• "Stok złagodniał, w końcu mogliśmy się oddzielić i wraz z Crozem popędziliśmy na wyścigi łeb w łeb, kończąc drogę śmiertelnie zgrzani. O 13.40 świat był u naszych stóp, a Matterhorn został pokonany. Powietrze było idealnie nieruchome i wolne od wszelkich chmur i mgieł. Góry odległe o 150 kilometrów rysowały się wyraźnie i zdawały się być blisko. Alpy Nadmorskie w odległości 200 kilometrów były wolne od mgły. 3000 metrów pod nami rozciągały się zielone pola Zermatt, usiane chatami, z których leniwie wznosiły się błękitne dymy" Edward Whymper (o zdobyciu Matterhornu)

Znasz wypowiedzi ludzi o tej górze? Podziel się nimi

Zdjęcia

Filmy

Ciekawy filmik z widokiem na Matterhorn zrealizowany w technologi poklatkowej.

Matterhorn był celem firmy SenseFly, która postawiła sobie za cel dokładne obfotografowanie góry za pomocą dronów. W przeciągu 6 godzin im się to udało :-)

Wyszperałeś w sieci filmy o tej górze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!