Pik Pobiedy jest siedmiotysięcznikiem (najwyższym w paśmie Tienszan), jednym ze szczytów wymaganych do zdobycia tytułu Śnieżnej Pantery. Nazwa tego szczytu po Polsku brzmi: Szczyt Zwycięstwa. Klimat jest na tyle surowy, że pozwala zaliczyć ją do grona najsurowszych i najzimniejszych gór na świecie. 

Pik Pobiedy. Fot. alexclimb.comWysokość:  7439 m n.p.m.

Lokacja:  Tienszan (Kirgizja/Chiny)

Pierwsze wejście: 1956 - Witalij Abałakow

Pierwsze wejście zimowe: 1990, II - Walery Krisztaty

Opis

W dawnym ZSRR było pięć gór o wysokości powyżej 7000 metrów. Drugi pod względem wysokości, a najpewniej najtrudniejszy jest Pik Pobiedy. Dlatego też szczyt zdobywa tylko kilka, kilkanaście zespołów. Większośc z tych wspinaczy to Rosjanie, a "westmeni" stanowią mały procent.

Historia zdobywania

Oficjalnie przyjmuje się, że szczyt zdobyto w 1956 roku, lecz istnieją przesłanki, że mogło to już stać się w 1938 roku. Mianowicie w 1938 roku wyprawa wspinaczy radzieckich wybrała się do centralnego Tien shanu i wspięła się na najwyższy szczyt masywu. Zmierzyli wysokość za powocą starego lotniczego wysokościomierza i wyszło im 6900 metrów. Nazwali go 20 Komsomol.

W 1943 w rejonie była kolejna wyprawa z okazji zwycięstwa pod Stalingradem. Wyposażona w doskonały sprzęt do pomiarów, określiła, że najwyższy szczyt ma wysokość 7439 metrów. Stwierdzili oni również, że jest to 20 Komsomol, lecz zmienili nazwę na "Pobieda" (ros. zwycięstwo), aby uczcić zwycięstwo Rosjan nad Niemcami pod Stalingradem.

Prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy prawdy o wejściu na Pobiedę.

Ważniejsze wejścia

• 1956 - Pierwsze wejście na szczyt: Witalij Abałakow
• 1995 - Pierwsze polski wejście. Zespół: Andrzej Dutkiewicz i Zbigniew Trzmiel
• 2005 - Pierwszy trawers Piku Pobiedy

Drogi

Pik Pobiedy jest szczytem trudnym i niebezpiecznym, bez względu na drogę którą chcemy wejść. Klasyczną drogą jest otwartwa w 1961 roku linima wyprawy pod kierownictwem D. Medzmariaszwili. Wyceniona na "katolickie" rosyjskie 5B!

Pozostałe drogi mają trudności rzędu od 5B wzwyż. Zdarzały się lata gdy 1/3 wszystkich zdobywców szczytu zostawała tam na zawsze.

Powodem jest to, że na Klasycznej drodze mamy doczynienia z długim trawersem (12 kilometrów) przebiegającym na wysokości około 7000 metrów. Dołączmy do tego niekorzystną pogodę (bardzo zimno), oraz duże zagrożenie lawinami, a otrzymamy piorunującą mieszankę.

Elementem śmiertelny na który warto zwrócić uwagę jest większa skłonność do ryzyka Rosjan (skąd my to znamy?), oraz nierzadko kiepski ekwipunek.

„Nieważne, że wszedłeś na Everest,  powiedz czy wszedłeś na Pobiedę?”

Najlepszy termin do wejścia na Pik Pobiedy to: od połowy lipca do końca sierpnia.

Od lewej:  Droga Abałakowa z 1956 roku, Dollar Route (1982 rok), Droga Durow-Urubko (Dollar Rod)(czerwona linia), Camel Buttress (2009), a najbardziej z prawej normalna droga na szczyt. Fot. Anna Piunowa.

Ciekawostki

• Pik Pobiedy był ostatnim siedmiotysięcznikiem Marcina Henninga (pierwszy Polak który zdobył tytuł Śnieżnej Pantery. Wcześniej tytuł Śnieżnej Pantery zdobyła Amalia Kapłoniak, lecz gdy ona zdobywała to wystarczyło wejść na cztery szczyty - bez Piku Pobiedy.
• Do 2001 roku na szczyt weszło zaledwie 130 osób, a śmierć poniosło 180 ludzi, z czego odnaleziono zaledwie 45 ciał. 

Cytaty

• "... Nie gawari mienia, szto ty byl na Ewerestje, skarzy mienia szto ty byl na Pobiedu..." („Nieważne, że wszedłeś na Everest,  powiedz czy wszedłeś na Pobiedę?”) - Motto oddające znaczenie Pobiedy dla wspinaczy ze wschodu. Wejście na Pobiedę jest bardziej cenione, niż na Mount Everest. 

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!