Wołowa Turnia (Volia veža) to szczyt w głównej grani Tatr, położony na granicy polsko-słowackiej. Należy do Wołowego Grzbietu. Jej południowa ściana słynie z pięknych dróg wspinaczkowych w litej skale o ciekawych ruchach. Drogi takie jak Estog-Janiga i Puskas zapadną Wam na długo w pamięci.
Południowa ściana Wołowej Turni. Fot. Daniel Pipień
Wysokość: 2373 m.n.p.m.
Lokacja: Tatry/ Polska - Słowacja
Pierwsze wejście: 11 września 1905 r., Katherine Bröske i Simon Häberlein.
Pierwsze wejście zimowe: 5 kwietnia 1913 r., Alfréd Grósz.
Opis
Drogi
Wołowa Turnia posiada imponujące drogi zarówno po północnej, jak i południowej stronie. Bardziej znana jest południowa ściana, ze względu na świetne wspinanie w dobrej jakości granicie.
Ściana północna jest pod każdym względem trudniejsza od południowej. Jej wysokość wynosi ok 400 metrów. Prowadzi ona od strony Morskiego Oka.
Południowa ściana
Południowa ściana Wołowej Turni mierzy 200-250 metrów. Jest ona często odwiedzana z powodu łagodnego podejścia oraz zejścia.
Podejście
Około 3 godzin, z parkingu w Popradzkim Plesie, ~ 2 godz. z schroniska przy Popradzkim Plesie.
Idziemy niebieskim szlakiem z Parkingu. Następnie z szosy odbijamy na szlak na Rysy. Odbijamy na czerwony i gdy wychodzimy na wysokość Żabich Stawów Mięguszowieckich (charakterystyczny kopiec z kamieni) to odbijamy w lewo (Wielki- i Mały Żabi Staw Mięguszowiecki proponuję obchodzić z lewej strony). Idealnie ścieżką dotrzeć do miejsca gdzie z MŻSM wypływa potok. Tam jest ścieżka (prawdopodobnie wcześniej się na nią natkniecie) prowadząca przez kolejny próg do Wyżniego Żabiego Stawu Mięguszowieckiego.
Mniej więcej wyrysowane ścieżki podejściowe pod południową ścianę Wołowej Turni. Widoczki z kluczowego wyciągu Drogi Puškáša VI+
Pomiędzy Wielkim i Małym ŻSM znajdziecie duży kamień z ładną kolebą. W okolicach znajdziecie zapewne parę innych.
Z WŻSM idziemy wyraźną ścieżką (również kopczyki) w stronę południowej ściany Wołowej Turni.
Mniej więcej wyrysowana ścieżka podejściowa pod Wołową Turnię
1. Lewą częścią południowo-zachodniego filara (IV) 4,5h.
2. Cesta platňami (VI-VII) 4h.
3. Stupid wall (VII) 4-5h.
4. Droga Puškáša (VI+) 4h.
5. Kývala-Orolín-Zeitler (VII) 4h.
5a. Variant Wolfovcov (V, A2, PP 9-).
6. Medviďova cesta (RP8+) ?h.
7. Eštok - Janiga (VI+/VII-) 4h.
8. Hviezdova cesta (V+,A0,RP 6/6+) 3,5h.
9. Komin Puškáša (V) 3h.
10. Droga Stanisławskiego (V) 3h.
11. Direttissima - Schauhuber (VI, pôv. VI,A2) 5h.
12. Direttissima - Belica (VI+, pôv. V+,A3) 5h.
13. Štáflovka (V) 3h.
14. Południowe Żebro (Droga Świerza) (III) 2h.
15. JV stenou (II) 1h.
16. Hviezdy a búrky (VII) 6h.
17. Moribundus (VII-).
Topo południowej ściany Wołowej Turni. Fot. tatry.nfo.sk
Opracowanie: Damian Granowski
Zejście
Początek zejścia-pierwszy kopczyk, tuż przy grani. Fot. Przemysław Olekszyk
Jeśli kończymy drogi z lewej strony ściany to dobrą opcją są dwa zjazdy wzdłuż Komina Puskasa i Drogi Stanisławskiego lub zejście. Np. tutaj w artykule Piotrka Michalskiego na goryonline.com:
"Z wierzchołka, z obejściem wschodniej grani, na Żabią Przełęcz Mięguszowiecką [Východná volia štrbina]: z wierzchołka w dół ku pd.-wsch. przez dwa stopnie skalne, na dogodne miejsce w żlebie. Stąd skośnie w prawo i w dół dużą rynną ok. 70 m. W dogodnym miejscu trawers w prawo na wschodnią grań i jeszcze kilka metrów na Żabią Przełęcz Mięguszowiecką. Z przełęczy w dół żlebem na trawiastą półkę pod pd.- zach. ścianą (30 min)".
"Praktycznym sposobem powrotu pod ścianę są również zjazdy: najpierw Kominem Puškáša – wprost, a później Drogą Stanisławskiego. Uwaga: po zjeździe do nyży pod kominem, gdzie znajduje się stanowisko nr 2 Drogi Stanisławskiego, następnie zjazd na 1 stanowisko tejże drogi (po dwa nity na obu stanowiskach). Stąd zjazd na rampę pod ścianą. Uwaga na luźne skały zwłaszcza w górnym kominie. Stanowiska zjazdowe są oddalone od siebie po 50 m. Nity osadził śp. Vlado Tatarka w 2000 roku".
W zejściu-dość lito, ale w deszczu może być trudno. Fot. Przemysław Olekszyk
Końcówka zejścia-widoczna przełączka, pod koniec nieco w górę na głaz (orograficznie w prawo) na przełączkę. Fot. Przemysław Olekszyk
Osobiście na szczycie nie zauważyliśmy aby zejście na piechotę było ewidentne i łatwe. Tuż przy szczycie jest stanowisko zjazdowe, skąd można wykonać dwa zjazdy rynną/żlebem od strony Żabiej Turni Mięguszowieckiej i później zejść na piechotę rynną do rampy pod południową ścianą.
Słowacki zespół przy stanowisku zjazdowym, niedaleko wierzchołka Wołowej Turni. Fot. dg
Drugi zjazd. Fot. dg
Historia zdobywania
11 września 1905 r. Katherine Bröske i Simon Häberleina przechodząc grań Wołowego Grzbietu zdobyli Wołową Turnię.
5 kwietnia 1913 r. Alfréd Grósz zdobył szczyt w warunkach zimowych podchodząc od Żabiej Mięguszowieckiej Przełęczy.
Początkowy okres eksploracji ścian Wołowej zdominowali polscy taternicy. W sierpniu 1927 r. Janusz Chmielowski, A. Ferens i Mieczysław Świerz przeszli południowe żebro. W 1931 roku od południowej strony wszedł Stanisławki, którego nazwisko nosi jedna z dróg.
Ciekawostki
Zdjęcia
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Filmy
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!