Batyżowiecki Szczyt / Roland-Kubin V

Roland-Kubin V to jedna z polecanych dróg na południowej ścianie Batyżowieckiego Szczytu. Pomimo, że nie tak lita jak znajdująca się niedaleko Droga Kutty (wysoko postawiona poprzeczka), to droga warta jest zrobienia. Wspinamy się głównie wklęsłymi formacjami, ale jakość wspinania jest niezła.

Kluczowe miejsce drogi, Fragment "trawersu pod czerwonymi przewieszkami". Fot. Piotr Zabierzowski

Wycena: V

Długość: około 250 metrów.

Czas przejścia: 3-4 godziny

Lokacja: Batyżowiecki Szczyt

Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Wystawa: S

Charakter: płyty / zacięcia / kominy /

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: 1937, 5 lipca - Robert Kubin i V. Roland

Pierwsze przejście zimowe: ?

Dojście

Z Batyżowieckiego Stawu ścieżką, a za kościółkiem nikłą ścieżką przechodzącą w piargi. około godziny od odejścia szlaku. Z parkingu około 3,5-4,5 godziny

Opis

Droga startuje 30 metrów z prawej strony linii spadku potężnego żebra. Idziemy czwórkowym zacięciem do góry, aż do dobrej półki, gdzie możemy założyć stanowisko.

Wspinacze na pierwszym stanowisku. Fot. Damian Granowski

Drugi wyciąg to najpierw kilkanaście metrów do góry zacięciem i... my odbiliśmy w prawo systemem półek i zacięć (1-2 haki), by wyjść na dobrą półkę i założyć stan. Według tatry.nfo.sk powinno się iść prosto zacięciem do góry aż dojdziemy do wielkiej płyty.

Poniżej podaję jeszcze fragment opisujący dół, według tomu 11 WHP (str. 140).

"Wejście w ścianę znajduje się 30 m na prawo od linii spadku potężnego żebra, zbiegającego z Batyżowieckiej Igły. Skośnie w prawo w górę ciągnącym się zacięciem do trawiastego tarasu. Z tarasu wprost w górę ścianą aż prawie pod przewieszki. Teraz w lewo do dwóch trawniczków, nad którymi zaczynają się płyty."

Będąc na drugim wyciągu, narzuca się, aby iść mocno w prawo... Na schemacie zaznaczyłem stanowiska, które my zakładaliśmy. Oprócz drugiego, które było bardziej na prawo od tego na schemacie (ze znakiem zapytania). W 2023 roku poszliśmy na wprost zacięciem, a następnie delikatny trawers w płycie (słabe stopnie) w prawo i wyjście w łatwiejszy terene, który doprowadza nas do charakterystycznego zacięcia. Poniżej jeszcze zdjęcie:

Grubą kreską biegnie linia według tatry.nfo.sk, taternik.net i być może WHP. My odbiliśmy w prawo, mniej więcej tak jak biegnie linia drobną kreską. Fot. Damian Granowski

Tutaj wspina się Krzysiek Sadnicki, na drugim wyciągu (po przejściu ciekawej płytki)

Czwarty wyciąg zaczyna się na skraju olbrzymiej płyty. Idziemy kilkanaście metrów w górę płytą na lewo od zacięcia (2 haki), a następnie trawersujemy w lewo pod dużą (czerwonawą) przewieszką w lewo. Jest to kluczowe miejsce drogi, i miejscami może być kruchawo. Swego czasu był tam luźny blok w trudnościach, ale zrzuciliśmy go ostatnio, więc jest bezpieczniej Po przejściu trawersu idziemy do góry lekko w prawo połupaną depresją przechodzącą w rynnę. Po jej przejściu mamy dobrą półkę, na której założymy komfortowe stanowisko.

Kluczowy wyciąg drogi. Fot. Piotr Zabierzowski

Koniec czwartego wyciągu. Fot. Damian Granowski

Piąty wyciąg to przyjemne czwórkowe wspinanie, aż do dużych przełamań, które musimy przekroczyć. Najlepiej zrobić to uderzając przez duże przewieszki z prawej strony. Po wyjściu po ok. 15-20 metrach znajdziemy dobre miejsce na stanowisko.

Wyjście z płyt. Fot. Damian Granowski

Szósty wyciąg to wspinanie lekko kruchawą rampą pod ścianę czołową, którą pokonujemy śmiało ścianką na wprost (III). Wychodzimy na komfortową trawiastą półkę, gdzie zakładamy stanowisko.

Autor pod trójkową ścianką. Fot. Piotr Zabierzowski

Stamtąd do góry kruchawą rynną (po ok. 30 metrach można założyć stanowisko), a następnie przez płytę, rysą i jesteśmy na wierzchołku. Generalnie idziemy jak puszcza :-)

Zejście

Granią w stronę Drogi Kutty, a następnie zjazdy wzdłuż ww. drogi. W 2021 roku powstała jeszcze droga Pilierissima VII, którą w razie czego można zjechać (nie dochodzi się wtedy do grani).