Zetka II na Turni Zwornikowej to ciekawa – długa – droga dla początkujących taterników zimowych. Pozwala pokonać całą ścianę masywu Cubryny (775 metrów deniwelacji), w większości łażąc po śniegu lub wspinając się w trawkach. Latem raczej szkoda na nią czasu. Za to zimą staje się piękną wycieczką lub dużym wyzwaniem (w zależności od naszych umiejętności).
Zimowe wspinanie na Zetce. Fot. Przemek Olekszyk
Do myślenia daje opis z przewodnika Władysława Cywińskiego:
„Droga omija wszelkie większe trudności i jest najłatwiejszym sposobem przejścia ściany. Jest też pierwszą chronologicznie drogą w pn.-wsch. urwiskach całego masywu Cubryny. W zimie należy do najpopularniejszych tur w rejonie Morskiego Oka. Granica między turystyką a taternictwem jest trudna do ścisłego wyznaczenia, ale „Zetka” znajduje się tuż powyżej tej granicy.”
Wycena: II
Długość: 775 metrów deniwelacji
Czas przejścia: 3-6 godzin
Lokalizacja: Masyw Cubryny / północna ściana Turni Zwornikowej
Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś, to zaznacz ilość gwiazdek (od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)
Wystawa: N
Charakter: Trawki / żleby / śnieg
Okres do wspinania: zima
Zagrożenia obiektywne: lawiny
Pierwsze przejście: 1922, 13 sierpnia – Ludwik Gruhn i Mieczysław Świerz
Pierwsze przejście zimowe: 1935, 27-28 grudnia - Zbigniew Korosadowicz, Jan Staszel i Wawrzyniec Żuławski
Droga nr 119 i 82, WC, tom 8. Cubryna
WHP tom VI, droga 861
Opis
Ze schroniska w Morskim Oku kierujemy się czerwonym szlakiem nad staw pod ściany masywu Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Stamtąd piargami pod ścianę Kazalnicy Cubryńskiej do tzw. „Ucha”. Ok. 30-40 minut od schroniska.
Start Zetki. Fot. Damian Granowski
Zetka startuje z ww. „Ucha” i idzie około 80 metrów w pionie przez Liliową Drabinę do Liliowej Płaśni. Mamy dwie opcje: skośnie w prawo na grzędę i następnie slalomem wśród kosówek na Liliową Płaśń lub depresją po trawkach z lewej strony (czyli wariant „jak puszcza”). Oba warianty wyceniane są na mniej więcej II.
Wspinanie w dolnej części Zetki. Fot. Przemek Olekszyk
Z Liliowej Płaśni idziemy skośnie w prawo kilkanaście metrów, a następnie skośnie w lewo do kruchej rynny i nią na trawiasty zachód.
Zachodem chwilę w prawo, a następnie skośnie w lewo (miejscami I) na prawy skraj Cubryńskiego Ogrodu.
Cubryński Ogród. Fot. Przemek Olekszyk
Idziemy w lewo pod szczytową ścianą Turni Zwornikowej w stronę żlebu spadającego z Wyżniego Cubryńskiego Przechodu. Żlebem do góry (I) na ww. Przechód.
Widoki z Wyżniego Cubryńskiego Przechodu. Fot. Damian Granowski
Stamtąd już łatwo na Przełączkę za Turnią Zwornikową. Z Przełączki łatwo grzędą na Cubryńską Kopkę. Tutaj możliwość wycofu Małą Galerią Cubryńską (patrz Zejście).
Wielka Galeria Cubryńska. Fot. Damian Granowski
Dalej idziemy już na Cubrynę. Tutaj podaję opis za WHP, ponieważ sam poszedłem omyłkowo granią (miejsca II).
„Usypiskami (często po śniegu) w górę skośnie w lewo mniej więcej do środka podstawy szczytowej części pn.-wsch. ściany, do miejsca gdzie zaczyna się dość głęboka, odchylająca się w lewo rynna, dobrze widoczna znad Morskiego Oka (15 min). Rynną w górę pod charakterystyczną nyżę nakrytą przewieszonym progiem. Nyżę omijamy idąc najpierw w prawo w górę, przez niemal pionową ściankę na niewielki trawniczek, a następnie trawersem w lewo przez górną część wspomnianej ścianki i dalej trawiastym gzymsem, po czym poza odpękniętymi blokami z powrotem do rynny, już nad przewieszką.
Rynną (tu piarżysto-skalistą i kruchą) kilkadziesiąt metrów w górę przez kilka małych progów aż pod jej końcowe spiętrzenie. Stąd skośnie w lewo do omszałej rysy, którą w górę i dalej trawiasto-piarżystą rynienką pod przewieszkę.
Od lewej lub prawej strony nad przewieszkę na system trawników. Z nich, lawirując skalisto-trawiastym terenem, w górę na wierzchołek turni, w której ściana kulminuje, w górnej części pn. (bocznej) grani. Stąd granią (drogą 860 Z) na wierzchołek (1:15 godz., trudno)”.
Widok z granii na Cubryńską Strażnicę i Cubrynę. Fot. Damian Granowski
860 (Z)
Z wierzchołka turni w dół ku pd.-zach. na najbliższe siodełko, po czym krawędzią naszej grani w górę do jej punktu zwornikowego ze wsch. granią, powyżej pionowego uskoku jej punktu zwornikowego ze wsch. granią, powyżej pionowego uskoku tej ostatniej. Stąd w prawo wsch. granią (razem z drogą 864) na bliski już wierzchołek Cubryny.
Powyżej panorama z dnia wejścia
Topo
Sprzęt
Zejście
Z Cubryny schodzimy najpierw na południe. Następnie żlebem kilkadziesiąt metrów w dół, w stronę Hińczowej Przełęczy. Po wyjściu z niego trawersujemy stok. Po kilku minutach osiągamy Hińczową Przełęcz.
Z Przełęczy schodzimy – okopczykowaną ścieżką - w dół na Wielką Galerię Cubryńską, gdzie przecinamy naszą drogę wejścia. Dalej idziemy do Małej Galerii Cubryńskiej. Wychodzimy na Zadnią Galerię Cubryńską, a później na Mnichowe Plecy. Stamtąd już ścieżką do żółtego szlaku (Morskie Oko – Szpiglasowa Przełęcz).
Weźcie pod uwagę, że MGC jest mocno zagrożona lawinami. Alternatywą mogą być zjazdy z Kazalnicy Cubryńskiej (Nie jestem pewien, jeszcze obczaję).
Drogę zejściową można również skrócić przez Mnichowy Żleb (patrz tutaj: Mięguszowiecki Szczyt Wielki).
Historia zdobywania
Nikt jeszcze nie dodał historii. Wrzuć w komentarzach!
Ciekawostki
Była to pierwsza droga pokonująca całą północną ścianę Cubryny
Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.
Cytaty
Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi
Zdjęcia
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Filmy
Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu lub chciałbyś coś dodać od siebie, możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)
