Alpy Zillertalskie (niem. Zillertaler Alpen, wł. Alpi Della Zillertal) są pasmem górskim w Centralnych Alpach Wschodnich. Stanowią część grani głównej Alp. Usytuowane są na terenie Austrii (Tyrol) i na terenie Włoch (Południowy Tyrol). Główne miejscowości Mayrhofen, Zell am Ziller i Hintertux każdego roku odwiedzane są przez setki tysięcy turystów, co bez wątpienia potwierdza urokliwość tego regionu. Najwyższym szczytem Zillertalu jest Hochfeiler, którego wysokość sięga 3510 metrów. Z cyklu, te mniejsze też są piękne – relacja z Ahornspitze (Alpy Zillertalskie).
Alpy Zillertalskie (niem. Zillertaler Alpen, wł. Alpi Della Zillertal) są pasmem górskim w Centralnych Alpach Wschodnich. Stanowią część grani głównej Alp. Usytuowane są na terenie Austrii (Tyrol) i na terenie Włoch (Południowy Tyrol). Główne miejscowości Mayrhofen, Zell am Ziller i Hintertux każdego roku odwiedzane są przez setki tysięcy turystów, co bez wątpienia potwierdza urokliwość tego regionu. Najwyższym szczytem Zillertalu jest Hochfeiler, którego wysokość sięga 3510 metrów.
Zobacz galerię z wyjazdu!
Jednakże, nie zawsze to co najwyższe jest najpiękniejsze. Tą zasadę zdecydowanie potwierdza Ahornspitze (2973 m), który przez wielu Tyrolczyków nazywany jest wizytówką Tyrolu,
i w rzeczy samej, ze schroniska Ahornhutte (1965 m) prezentuje się on niezwykle okazale. Chociaż nie należy on do wybitnie wysokich szczytów (jeden z najniższych, najważniejszych szczytów Zillertalu), to jednak wejście na jego wierzchołek – szczególnie w zimowych warunkach – nie jednemu żądnemu przygód może zapewnić przyspieszone bicie serca. Zwłaszcza, że droga ze schroniska Ahornhutte (stacja kolejki) wiedzie długą, miejscami mocno poszarpaną granią i „zacną” ekspozycją, szczególnie po stronie południowej (typowe).
Fragment panoramy doliny Zillertal, źródło
U podnóża Ahornspitze znajduje się znana z ośrodków narciarskich miejscowość Mayrnhofen, z której to można rozpocząć wielką przygodę z małą górą. W okresie zimowym funkcjonuje kolejka wywożąca narciarzy do schroniska Ahornhutte (1965 m). Z kolei, w okresie letnim wywozi ona tych bardziej leniwych lub z mniejszą ilością czasu. Szczęśliwie dla nas, na początku maja (przełom zimy i lata), kolejka jak i schronisko Ahornhutte było zamknięte, dzięki czemu, spokojnie mogliśmy „chłonąć” widoki i towarzyszące nam załamanie pogody.
Z centrum Mayrhofen na szczyt wiedzie kilka szlaków, których punktem centralnym jest schronisko Edelhutte (2238 m), zlokalizowane w wyraźnym kotle, otoczonym granią przypominającą kształtem podkowę. Inna możliwa droga z centrum Mayrhofen – omijająca schronisko Edelhutte – prowadzi wzdłuż asfaltu (droga dla pojazdów zaopatrzenia), aż do schroniska Ahornhutte i końcowej stacji kolejki. Stąd wyraźną granią, przez pomniejsze pagórki, prowadzi nas wyjątkowo piękna, miejscami eksponowana „tura” na szczyt dwuwierzchołkowego Ahornspitze.
Istnieje jeszcze inna wyjątkowo ciekawa droga, prowadząca do schroniska Ahornhutte, i dalej na szczyt Ahornspitze. Wiedzie ona od południowej strony tego masywu, z doliny Stillupgrund, w której to znajduje się zapora i jezioro Stillupsspeicher. Samochodem dostać się tam można jedynie prywatną drogą, na którą wjeżdża się powyżej początkowej stacji kolejki w Mayrhofen (uwaga: wjazd kosztuje 6 euro, ale szczęśliwie, Tyrolczycy wyjątkowo długo śpią ). Droga ta jest wyjątkowo wąska, co przysparza znacznych problemów podczas mijania się dwóch jadących z naprzeciwka samochodów (wydzielone zatoczki). Po przejechaniu przez wąski tunel, tuż przy jeziorze Stillupsspeicher znajduje się hotel i darmowy parking, na którym można swobodnie zostawić powóz.
Aby wejść na stromy, prowadzący zakosami szlak należy cofnąć się tunelem około 200 metrów do tablic z oznaczeniami szlaku i z wyraźnym komunikatem „szlak zamknięty z powodu spadających kamieni” (sic!). Dalsza droga to już tylko znój i zgrzytanie zębów, oraz trzy charakterystyczne chaty pasterskie, z czego jedna z nich, najbardziej okazała, wyposażona jest w baterie słoneczne i dobrej marki zestaw satelitarny :-). Pozostałe dwie chatki to typowe owcze stajnie, w których to, rzekomo, świstak kiedyś zawijał, zanim go nie przenieśli do centrali. Idąc dalej, poprzez znój i ubóstwo, dochodzi się wreszcie do wyraźnej przełęczy, na której znajduje się ziemia obiecana – schronisko Ahornhutte (około 4 godzin marszu z doliny Stillupgrund). Tamże można zabiwakować, by następnego dnia ruszyć długą granią na szczyt Ahornspitze. Schronisko Ahornhutte, niestety, nie ma wydzielonego zimowego schronu (winterroom, witerraum), który strudzonym umożliwiłby komfortowy wypoczynek zimą. Dlatego namiot lub chociaż płachta biwakowa jest wskazana. Latem schronisko oferuje wyjątkowo komfortowe warunki za wyjątkowo nie przystępną cenę. Komfort niestety kosztuje.
Ahornspitze jest, w zasadzie, szczytem trekkingowym. Trasa na wierzchołek, w okresie letnim, zajmuje średnio od 3 do 4 godzin, i wyceniona została, w skali alpejskiej na F(facile - łatwo). Jedyne trudności napotyka się podczas trawersowania z niższego wierzchołka na właściwy ("lekka" ekspozycja i kruchy teren). Latem skorzystać można z Via Ferraty, która zimą znajduje się w dużej mierze pod śniegiem. Różnice wysokości pomiędzy schroniskiem Ahornhutte a wierzchołkiem wynosi ponad 1000 m. Jest to zatem spora wysokość, która nie przygotowanym kondycyjnie turystom może dać „solidnie w kość”.
Uwaga: Alpy Zillertalskie stanowią jeden z najważniejszych obszarów turystyki i sportów zimowych w Austrii, dlatego ten kto szuka kontemplacji i ciszy w samym środku sezonu, w rejonie Ahornspitze spokoju nie zazna!
Zobacz galerię z wyjazdu!
A oto osobistości wyprawy :)
fot: Jasiu Jabłoński
Michał zwany " Dżolo " Piotr zwany " Łysy łypliwe oko "
Krzysiek zwany " Jojoooo " Seba zwany " Krzywogęby "
Filip zwany " Bujochmurny " Jasiu zwany " Ęzyczny "
