Wega VIII+ na Mniszku to nowa droga, która oferuje sześć wyciągów wspinania (VIII+, VII+, VIII-, VIII, VIII, VII.) z mieszaną asekuracją. Jest to ciekawa propozycja dla obleganego Mnicha. Poniżej zamieszczam opis Janka Sokołowskiego nt. Wegi.
Asekuracja na drodze jest mieszana. Na odcinkach pozbawionych możliwości własnej protekcji osadziliśmy kotwy. W pozostałych miejscach należy asekurować się z friendów. Pod tym względem kluczowy jest trzeci wyciąg przez prawą “łopatę” Śmigła (VIII-), gdzie stałe punkty znajdziemy tylko na stanowiskach. Skała w większości jest dobrej jakości i lita, jednak należy zachować czujność i miejscami liczyć się z kruszyzną. Podczas prac korzystaliśmy ze wsparcia sprzętowego z IŚW Nasze Skały i UKA Warszawa.
Pierwsza zaawansowana próba przejścia drogi, połączona z czasochłonnymi pracami wykończeniowymi (ostatnie przeloty, szczotkowanie i czyszczenie z kruszyzny) zakończyła się o zmierzchu na piątym wyciągu. To był piękny wycof w ciepłą sierpniową noc. Zjazdy oświetlała nam zawieszona nad wierzchołkiem Mniszka gwiazda Wega.
Ostatecznie prowadzenie całości odbyło się 1 września, w zupełnie odmiennych warunkach. Przewalająca się przez dolinę cwangla i podmuchy wiatru powodowały, że temperatura odczuwalna zbliżyła się do zera. A jednak w okolicy zebrało się spore grono koneserów tatrzańskiego granitu, m.in. Lama z towarzyszem na Sadusiu oraz nieustający w eksploracji okolicznych formacji wklęsłych Biedruń. Dużą satysfakcję dało nam spotkanie zespołu Michał Czech – Kuba Kokowski, którzy tego dnia przeszli nasze Złote runo nicości. Ten sam zespół już dwa dni później powtórzył Wegę, potwierdzając wyceny i klasę drogi.
Podziękowania dla: Ali Gadomskiej, IŚW Nasze Skały, Grzegorza Głazka, Juliana Kubowicza, Tomka Zająca, Wojtka Karpiela, UKA Warszawa, KW Zakopane.
Wycena: VIII+
Asekuracja: RS1
Długość: 130m, 6 wyciągów
Czas przejścia: ?
Lokalizacja: Dolina Rybiego Potoku / Mniszek
Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)
Wystawa: E
Charakter: płyty, przewieszenia
Okres do wspinania: lato, jesień
Pierwsze przejście: po przygotowaniu drogi ze zjazdu w latach 2020-2022: 1.9.2022: Paweł Bednarz, Janek Sokołowski. Weryfikacja i pierwsze powtórzenie (od razu w stylu flesz) 3.9.2022: Michał Czech, Kuba Kokowski.
Dojście
Pod drogę najłatwiej dostać się podchodząc Mnichowym Żlebem. Z piargu do startu w Wegę mamy do przejścia około 40 metrów stromego, trawiastego terenu. Należy kierować się na charakterystyczny pomarańczowy blok, pod którym znajduje się łańcuch.
Opis
1. wyciąg przez Płytę Epigonów: trudności VIII+, asekuracja sportowa – 4 ringi, spit; stanowisko na półce z haka i spita. Kluczowa jest siłowo-techniczna sekwencja w pomarańczowym granicie, po której następuje przyjemna wytrzymałościowa końcówka. Stanowisko na półce najlepiej założyć z liny i odpowiednio wydłużyć, aby uniknąć tarcia liny o krawędź płyty podczas asekuracji drugiego.
2. wyciąg pod Śmigło: trudności VII+, asekuracja mieszana, trzy spity. Początek wspólny z drugim wyciągiem Kantu Gierycha. Pierwsze metry to niebanalne V+ (po drodze stary hak). Po dojściu do wygodnej półki idziemy nowym terenem – początkowo zacięciem na wprost i za chwilę w lewo w płytę, gdzie charakter rzeźby się zmienia (VII+, trzy spity). Techniczne wspinanie po kierunkowych chwytach doprowadza do poziomego pęknięcia, którym trawersujemy w lewo pod stanowisko.
3. wyciąg przez Śmigło: trudności VIII-, asekuracja własna, stanowisko z łańcucha na Bażynowej Półce. Ten ekscytujący i estetyczny wyciąg rozpoczynamy ciasnym trawersem w lewo w kierunku wyraźnego pęknięcia w dachu. Kluczową trudność stanowi sforsowanie okapu, jednak lita płyta powyżej oferuje dużo wspinania w zauważalnej ekspozycji.
Michał Czech w Okapie Śmigło. Fot. J. Kokowski
4. wyciąg: trudności VIII, asekuracja mieszana – początek na własnej, dalej dziewięć spitów, końcówka na własnej. Stanowisko na Brusznicowym Filarku z łańcucha. Start po prawej do skośnej rysy, którą do góry i w lewo do widocznego w przewieszce spita. Tutaj bulderowa sekwencja by wydostać się na połogą płytkę. Warto w tym miejscu przedłużyć ekspresy żeby pod koniec wyciągu uniknąć przesztywnienia liny. Dalej wypychającym, lekko przewieszonym zacięciem i po kilku metrach w lewo. Jest to najdłuższy wyciąg na drodze – w sumie ponad 35 metrów angażującego wspinania.
5. wyciąg Zmierzch Epigonów: trudności VIII, asekuracja mieszana – początek na własnej, dalej siedem ringów, stanowisko z dwóch spitów przy Chwiejnym Bloku. Nad stanowiskiem trzymamy się lewej strony kantu. Przecinamy linię Diretissimy i podążamy do góry w lewo w stronę widocznego kilka metrów dalej ringa. Wspinanie na tym wyciągu ma wytrzymałościowy i techniczny charakter. Końcową przewieszkę można obejść lekko z prawej strony wychodząc na półkę, którą dalej w lewo i do góry do stanowiska.
Paweł Bednarz na płycie Epigonów. Fot. J. Sokołowski
6. wyciąg: trudności VII, asekuracja mieszana – na starcie cztery spity, dalej własna asekuracja do wierzchołka. Stanowisko na piku ze spitów. Charakter to lekko położona, lita płyta z czarnego granitu. Ze stanowiska na wprost aż do wysokości czwartej wpinki, gdzie czujnym trawersem w prawo. Tam przewinięcie na drugą stronę kantu, skąd na własnej asekuracji śmiało napieramy do wierzchołka.
Zejście
Powrót pod ścianę odbywa się czterema zjazdami. Zjazd z wierzchołka (ze spitów osadzonych w czasach akcji TBM) wykonujemy na prawą stronę kantu, bezpośrednio do stanowiska na Brusznicowym Filarku. Kolejne zjazdy już z łańcuchów w linii drogi (orientacyjna długość: 45 m, 35 m, 55 m i ostatni do żlebu 40m).
Sprzęt
Set friendów (korzystaliśmy z zestawu od Dragonfly 3 po C4 3) i 10-12 ekspresów (w tym kilka przedłużanych).
Topo
Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)
Komentarze obsługiwane przez CComment