Janusz Kurczab zmarł w wieku 78 lat. W swoim bogatym życiu był szermierzem, uczestnikiem igrzysk olimpijskich, alpinistą, kierownikiem wypraw w góry najwyższe, redaktorem Taternika. Pod jego okiem wspinaczki uczyło się wielu wspinaczy. Na koncie ma kilka poczytnych książek i przewodników. W ostatnich latach Kurczab dokumentował wiedzę o górskim świecie.
Fot. arch. Janusz Kurczab
6 sierpnia minęła rocznica śmierci Klimka Bachledy. Poniżej trochę informacji o tej legendarnej dla Tatr postaci.
Klemens Bachleda, zdrobniale zwany Klimkiem to legendarna postać przewodnictwa i ratownictwa tatrzańskiego. Zgniął tragicznie podczas akcji ratunkowej na Małym Jaworowym Szczycie.
Data i miejsce urodzenia: 1851 (lub 1849), 13 listopada, Bachledówka koło Kościeliska
Data i miejsce śmierci: 1910, 6 sierpnia, Mały Jaworowy Szczyt
Urodził się i wychował w Kościelisku. Jego matka samotnie go wychowywała do 12 roku życia, gdy zmarła. Pracował u gazdów w Zakopanem, u baców na halach. Przeprowadził się też na Słowację w poszukiwaniu pracy. Do Zakopanego wrócił w 1873 roku, gdzie trafił na epidemię Cholery (pracował jako grabarz). Po ożenieniu się pracował jako cieśla, ale jego największą miłością było przewodnictwo tatrzańskie.
Terminował u Macieja Sieczki, Szymona Tatara starszego oraz Jędrzejów Walów (ojciec i syna). Z czasem sam zaczął prowadzić ludzi. Dodatkowo wyszukiwał samotnie szlaki i doskonalił się w warsztacie przewodnika. W 1886 został przewodnikiem I klasy. Gdy w 1898 Jędrzej Wala młodszy opuścił Zakopane i Tatry, stał się najbardziej znanym przewodnikiem.
Wśród jego klientów byli między innymi: Karol Potkański, Edmund Cięglewicz, Jan Fischer, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Ferdynand Hoesick, Stanisław Eljasz-Radzikowski, Franciszek Henryk Nowicki, Janusz Chmielowski, Mieczysław Karłowicz, ks. Walenty Gadowski, Tadeusz Boy-Żeleński, Henryk Sienkiewicz.
Klimek był również jednym z najwybitniejszych wspinaczy swoich czasów. Wśród dokonań w których brał udział (często jako przewodnik) były m. in.: pierwsze wejścia na Staroleśny Szczyt, Ganek, Rumanowy Szczyt, Kaczy Szczyt, Zadniego Mnicha, Kozie Czuby. Dokonał drugiego wejścia na Mnicha i Żabiego Konia. Był w zespole który zdobył po raz pierwszy zimą Gerlach i Bystrą.
W 1909 roku wstępuje do świeżo stworzonego, przez Mariusza Zaruskiego TOPRu. Wkrótce staje się jedną z bardziej zasłużonych postaci.
Klimek ginie 6 sierpnia 1910 roku podczas wyprawy ratunkowej po Stanisława Szulakiewicza na Mały Jaworowy Szczyt. W dniu akcji panowały fatalne warunki i Zaruski zdecydował o odwrocie (około 80 metrów od Szulakiewicza). Klimek nie podporządkował się decyzji naczelnika i szedł dalej. Z góry zeszła lawina kamienna, która zrzuciła Bachledę. Znieść ciało udało się dopiero 9 sierpnia. Szczegóły akcji możecie przeczytać tutaj: Rocznica śmierci Klimka Bachledy.
1888 - zejście z Łomnicy jej północną ścianą
1892 - Staroleśny Szczyt, pierwsze wejście. Zespół: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Tadeusz Boy-Żeleński, Klemens Bachleda, Jan Bachleda Tajber
1892 - Baniasta Turnia, pierwsze wejście
1895 - Ganek, pierwsze wejście
1902 - Rumanowy Szczyt, pierwsze wejście
1904 - Kaczy Szczyt, pierwsze wejście
1904 - Zadni Mnich, pierwsze wejście
1904 - Czubata Turnia, pierwsze wejście
1904 - Kozie Czuby, pierwsze wejście
1905 - Gerlach, Żlebem Karczmarza. Pierwsze zimowe wejście
1905 - Bystra, pierwsze zimowe wejście.
Poślednia Turnia, pierwsze wejście
Mnich, drugie wejście
Żabi Koń, drugie wejście
Czarny Szczyt, drugie wejście
Zamarła Turnia, drugie wejście
Drobna Turnia, drugie wejście
Kozia Turnia, drugie wejście
Cubryna, drugie wejście
Kozia Strażnica, drugie wejście
Mały Kołowy Szczyt, drugie wejście
Zmarzły Szczyt, drugie wejście
Pyszniańska Przełęcz, pierwsze zimowe wejście
Sucha Przełęcz, pierwsze zimowe wejście
Pierwsze przejścia przełęczy: Rumanowa Przełęczy, Południowo-Zachodnia, Batyżowiecka Przełęcz, Hińczowa Przełęcz, Południowa-zachodnia Przełęcz pod Cubryną, Południowo-Wschodnia i Północno-Zachodnia Przełęcz pod Cubryną, Południowo-Wschodnia i Północno-Zachodnia Przełączka pod Zadnim Mnichem, Przełączka pod Żabią Turnią Mięguszowiecką, Przełączka między Smoczym Szczytem, a Szarpanymi Turniami.
Nowe Drogi: Rohacz Płaczliwy z Doliny Rohackiej, Świnica północno-wschodnią ścianą, Zamarła Turnia od Koziej Przełęczy, Kozi Wierch od Koziej Przełęczy, Mały Kozi Wierch od Zmarzłej Przełęczy, Mała Buczynowa Turnia z Buczynowej Dolinki, Koprowy Wierch od Niżniego i Wyżniego Stawu Ciemnosmreczyńskiego, Mnich przez przewieszkę, Żabi Szczyt Wyżni z Doliny Czeskiej (?), Rysy granią od Żabiej Przełęczy, Cubryna granią od Hińczowej Przełęczy, Ganek od Rumanowej Przełęczy, Rumanowy Szczyt od Gankowej Przełęczy, Żłobisty Szczyt południowo-wschodnią granią, Zmarzły Szczyt granią od Przełęczy koło Drąga, Północno-Zachodni szczyt Gerlacha od Przełęczy Batyżowieckiej, Wielicki Szczyt, ze Świstowej Doliny, Kopa Lodowa południowo-wschodnią granią, Durny Szczyt od Klimkowej Przełęczy, Łomnica od Zielonego Stawu Kieżmarskiego, Baranie Rogi z Doliny Dzikiej przez Przełęcz Stolarczyka, Jastrzębia Turnia od Jastrzębiej Przełęczy, Kołowy Szczyt granią od Małego Kołowego Szczytu, Jagnięcy Szczyt od Przełęczy pod Kopą.
Zdjęcie Klimka Bachledy z 1909 roku (?). Fot. etnomuzeum.eu
Klemens Bachleda był pierwszym z górali, który nauczył się jazdy na nartach. Stanisław Barabasz opisał nawet ciekawą anegdotkę:
Na kanwie jego życia powstała książka Księga Tatr Jalu Kurka.
Razem z Tytusem Chałubińskim, ks. Józefem Stolarczykiem i Sabałą należy do legendarnych postaci Zakopanego i Tatr.
Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)
Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)
Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy
Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!
Heinrich Harrer - austriacki wspinacz, himalaista, pisarz i nauczyciel Dalajlamy XIV. Wraz z Heckmairem, Kasparkiem i Vörgiem dokonał pierwszego przejścia północnej ściany Eigeru (to przejście opisał w książce Biały Pająk). W późniejszych latach zoorganizował wyprawę na Nową Gwineę, gdzie zdobyto m. in. Piramidę Cartesza.
Data i miejsce urodzenia: 1912, 6 lipca , Hüttenberg
Data i miejsce śmierci: 2006, 7 stycznia, Friesach
Heinrich Harrer urodził się 6 lipca w Hüttenbergu. Jego ojciec był pracownikiem pocztowym. Od 1933 do 1938 roku Heinrich Harrer studiował geografię i sport na uniwersytecie w Grazu. Uprawiał również narciarstwo zjazdowe i slalom. Wziął udział w zimowej olimpiadzie w 1936, niestety z powodu konfliktu z instruktorem, zrezygnował z udziału w zawodach. Prawdziwą pasją jednak było wspinanie.
Zdecydowanie największym sukcesem Heinricha Harrera było pierwsze przejście "Mordwand", czyli północnej ściany Eigeru, w zespole z: Andreasem Heckmairem, Fritzem Kasparkiem i Ludwigiem Vörgiem . Przejście miało miejsce w terminie 21-24 lipca 1938 roku i uczyniło ich sławnymi w Niemczech.
Zwycięski zespół. Fot. sudeckikw.pl
Po tym sukcesie wykorzystanym przez niemiecką propagandę otrzymał stopień oberscharführera (odpowiednik "sierżanta " - Harrer był członkiem SS od 1 kwietnia, a w NSDAP od 1 maja 1938. Po wojnie Harrer musiał się tłumaczyć z powiązań z Nazistami.
Wspinacze na pamiątkowym zdjęciu z Adolfem Hitlerem. Fot. sudeckikw.pl
Heinrich przejście północnej Eigeru opisał w książce Biały Pająk. Polecamy krótki artykuł o Eigerze w którym znajdziecie m. in. szczegóły zdobywania północnej ściany. (Patrz tutaj: Eiger).
W 1939 wziął udział w czteroosobowej niemieckiej wyprawie na Nanga Parbat pod kierownictwem Petera Aufschnaitera próbowali wytyczyć drogę na ścianie Diamir. Niestety szczytu nie udało się im zdobyć.
Pod koniec sierpnia Niemcy czekali na opóźniony statek do Niemiec. Harrer, Ludwig Chicken i Hans Lobenhoffer próbowali złapać inny statek do Persji. Kilkaset kilometrów dalej zostali zatrzymani przez Brytyjczyków i odeskortowani do Karachi. Dwa dni później wybuchła wojna i Niemcy zostali internowani do obozu jenieckiego niedaleko Bombaju.
Harrer i Aufschnaiter próbowali kilka razy uciec z obozu. Dopiero w 1944 roku udało się im uciec. Pieszo wędrowali przez 21 miesięcy zanim dotarli do stolicy Tybetu, Lhassy.
15 stycznia 1946 dotarli do Tybetu, gdzie Harrer przebywał 7 lat. Początkowo Harrer pracuje jako ogrodnik. W 1948 został pracownikiem tybetańskiego rządu, tłumacząc zagraniczne wiadomości i działając jako fotograf. Miał też okazje poznać 14 Dalai Lamę, gdy został wezwany do pałacu Potala. Austriak miał nakręcić film o łyżwiarstwie (swoją drogą, sam Harrer sprowadził ten sport do Tybetu). Wkrótce zbudował kino dla Dalai Lamy. Jako napęd używany był silnik Jeepa. Wkrótce Heinrich został nauczycielem nauk ścisłych i języka angielskiego Dalai Lamy. Pomiędzy nauczycielem, a uczniem nawiązała się przyjaźć, która trwała do śmierci Harrera.
W grudniu 1952 roku Harrer opuścił Tybet, gdy chińska armia wkroczyła do Lhasy. W końcu wrócił do Austrii. Heinrich napisał książkę "Siedem lat w Tybecie. Moje życie na dworze Dalajlamy". Bestseller przetłumaczona na 53 języki i w samych Stanach Zjednoczonych sprzedano 3 miliony kopii. W 1997 roku nakręcono na jej podstawie film w której młodego Heinricha Harrera zagrał Brad Pitt. Film okazał się wielkim hitem kinowym i ponownie "Siedem lat w Tybecie" stało się bestsellerem.
Heinrich Harrer i Dalajlama
Myliłby się ten, kto myśli, że Harrerowi pozostało tylko odcinanie kuponów od sprzedaży książki. Bierze udział w wielu etnograficznych i górskich wyprawach. Wraz z byłym królem Belgi Leopoldem III eksplorował Amazonię. W 1953 wchodzi na Ausangate w Cordillera Vicanota w Andach. W 1954 roku wraz z Fredem Beckey dokonał pierwszego wejścia na Mount Deborah i Mount Hunter na Alasce.
W 1962 roku organizuje wyprawę na Papua Nowa Gwinea, gdzie zdobywają szereg szczytów na czele z Piramidą Carstensza (najwyższy szczyt Oceanii, zdobywany w ramach Korony Ziemi). Tam miał też miejsce wypadek Harrera, który poślizgnął się i spadł około 40 metrów, szczęśliwie spadając do małej niecki skalnej, która zatrzymała dalszy upadek. Mocno połamany przetrwał ciężki transport przez dżunglę i po paru tygodniach wrócił do eksploracji. Podczas tej półrocznej wyprawy udało się im też odkryć kamieniołomy, gdzie tubylcy wydobywali budulec na ich kamienne siekiery. Z tej wyprawy powstaje książka "Wracam z Epoki Kamiennej".
Na początku lat 80-tych Harrer wrócił do Tybetu. W późniejszej książce "Powrót do Tybetu" opisał zmiany w tym kraju pod panowaniem chińskim.
Heinrich Harrer zmarł 7 stycznia 2006 roku w Friesach
1938, 21-24 lipca - Pierwsze przejście północnej ściany Eigeru, 3 dni. Zespół: Anderl Heckmair, Heinrich Harrer, Fritz Kasparek, Ludwig Vörg
1953 - pierwsze wejście na Ausangate w Cordillera Vilcanota
1954 - pierwsze wejścia na Mount Deborrah i Mount Hunter na Alasce
1962 - pierwsze wejście na najwyższy szczyt Oceanii, Carstensz Pyramid.
Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!
W 1997 roku Heinrich Harrer przyznał, że był członkiem SS i partii narodowosocjalistycznej NSDAP
Heinrich napisał książkę "Siedem lat w Tybecie. Moje życie na dworze Dalajlamy". W 1997 roku nakręcono na jej podstawie film.
Łącznie napisał 20 książek o swoich przygodach i nakręcił 40 filmów dokumentalnych.
Na swoich wyprawach zgromadził wiele cennych eksponatów, znajdują się one w założonym przez Harrera muzeum w Hüttenbergu.
Był też doskonałym golfistą - zdobył mistrzostwo Austrii w 1958 i 1970 roku.
Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)
Musisz być bardzo samotny, skoro zazdrościsz przyjacielowi. Powodzenie przyjaciela to przecież wielkie szczęście. Heinrich Harrer
"Człowiek poznaje siebie w ciągu życia. Myślę, że na razie wybiorę jeszcze przeżywanie zamiast czytania. Najczęściej jest tak: podejmujemy się czegoś, a kiedy to osiągamy, okazuje się, że wcale nie było ostatecznym celem, lecz tylko koniecznym przystankiem. Wyruszamy z niego w innym kierunku, o którym od dawna w głębi ducha myślimy". Heinrich Harrer (książka "Wracam z epoki kamiennej")
Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)
Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy
Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!
Jacopo Larcher swoją wspinaczkową podróż rozpoczął w wieku 11 lat. To wtedy ojciec zasugerował mu, by spróbował swoich sił na lokalnej ściance. Wkrótce młody Włoch zaczął startować w zawodach na poziomie krajowym i międzynarodowym, a wraz z rozwojem sportowej kariery przyszły podróże po całym świecie.
Jacopo Larcher. Fot. Damian Levati
Jak jednak przyznaje - odwiedzając tak wiele miejsc, rzadko miał okazję zobaczyć coś więcej niż tylko wnętrze sali, w której rozgrywane były imprezy wspinaczkowe.
W pewnym momencie potrzeba doświadczenia czegoś więcej przeważyła. Tak właśnie rozpoczął się nowy etap jego podróży, który zaprowadził go w jeszcze ciekawsze miejsca, pozwolił poznać nowych ludzi i nowe dla niego obszary wspinaczki.
Jacopo Larcher. Fot. Damian Levati
Historia wyjątkowej podróży Jacopo pokazana została w najnowszej produkcji The North Face:
Zbigniew Skoczylas zmarł wczoraj o godzinie 13.00. Był polskim taternikiem, wojskowym, działaczem społecznym i państwowym.
Zbigniew Skoczylas podczas Walnego Zjazdu PZA w 2001 roku. Fot. Aleksander Lwow
Data i miejsce urodzenia: 1928, 2 sierpnia; Biała Krakowska
Data i miejsce śmierci: 2015, 7 maja
Zbigniew Skoczylas urodził się 2 sierpnia 1928 w Białej Krakowskiej. Od roku 1951 działał w Klubie Wysokogórskim, a następnie w Polskim Związku Alpinizmu (od 1974), w którym pełnił funkcję wiceprezesa (1957-1962 i 1979-1985). Wspinał się w Tatrach i Alpach, a także brał udział w trekkingach w Himalajach. W czasie pobytu w Indiach pracował jako wolontariusz w obozie dla uchodźców tybetańskich. Uczestniczył w polskiej wyprawie w Alpy w 1957 roku i brał udział w słynnej akcji ratunkowej na pn. ścianie Eigeru. Przez wiele lat prowadził obozowisko PZA w Tatrach. Jak wspomina Andrzej Paczkowski: „Uwielbiał organizować obozy, tzw. taboriska w Tatrach. Pamiętam jak zawsze martwił się o innych. Organizował punkty z zapasami żywności, z których mogli skorzystać turyści, którym skończyło się jedzenie. Uczestniczył również w wielu misjach ratunkowych”. Od 1974 Zbigniew Skoczylas był członkiem Tatrzańskiej Grupy Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Został odznaczony srebrną odznaką GOPR. Był również prezesem Towarzystwa Ochrony Tatr (1985-1987).
Zbigniew Skoczylas pełnił liczne funkcje w urzędach państwowych. W latach 1949-1979 służył w Wojsku Polskim z którego odszedł na własne życzenie w stopniu podpułkownika. Rok później zaangażowany był w działalność „Solidarności”. Pełnił liczne funkcje w urzędach państwowych: był doradcą i dyrektorem departamentu Ministerstwa Obrony Narodowej, dyrektorem departamentu i pełnomocnikiem MSW do Spraw Uchodźców. W latach 1998–2000 kierował Gabinetem Politycznym w MON, a następnie był doradcą Bronisława Komorowskiego. Przyczynił się również do zorganizowania w 1992 Biura Łącznikowego UNHCR w Polsce. W 2008 i 2009 był nominowany przez Biuro UNHCR w Polsce do Nagrody Nansena. W roku 2008 otrzymał specjalne wyróżnienie Biura UNHCR w Polsce.
W roku 2003 Zbigniew Skoczylas otrzymał Medal 100-lecia polskiego alpinizmu. Był członkiem honorowym Polskiego Związku Alpinizmu.
Źródło: pza.org.pl
Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!
Jego bratem był Adam Skoczylas.
Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)
"Miłosierdzie boskie jest nieograniczone, jak nieograniczona jest głupota ludzka,, bo w przeciwnym wypadku większość tej taternickiej hołoty dawno by się pozabijała." Zbigniew Skoczylas
Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)
Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy
Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!
4 maja 2015 roku zmarł Tadeusz Łaukajtys, wieloletni prezez Klubu Wysokogórskiego w Toruniu i wybitny alpinista.
Tadeusz Łaukajtys. Fot. Agnieszka Stefanowicz
Data i miejsce urodzenia: 1940, 15 maja, Sobotniki
Data i miejsce śmierci: 2015, 4 maja
Tadeusz Łaukajtys urodził się 15 maja 1940 roku w Sobotnikach, na terenie dzisiejszej Litwy. Został wysiedlony w 1945 roku i trafił do Polski wraz z ciocią, Zofią Czyżewską. Absolwent geografii na UMK w Toruniu i asystent w Katedrze Gleboznawstwa. W latach 1971-94 adiunkt w Instytucie Medycyny Uzdrowiskowej i kierownik Zakładu Balneotechniki w Ciechocinku. Doktorat i prace naukowe na temat fizyki aerozoli inhalacyjnych i CO2 w zastosowaniach leczniczych.
Taternik, alpinista, prezes KW Toruń w latach 1967-83, kierownik dwóch wypraw andyjskich (1973 i 1988), wyprawy w Atlas Wysoki (1971), zastępca kierownika wyprawy na K2 (1976). W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych należał do ścisłej czołówki polskich alpinistów. Był autorem wielu wybitych przejść w tym owych dróg pierwszych przejść zimowych w Tatrach, Dolomitach, Alpach, w Kaukazie, Pamiro-Ałaju, w Andach, w 1983 roku zdobył Dhaulagiri.
Honorowy członek Klubu Wysokogórskiego w Toruniu. Odznaczony brązowym i srebrnym medalem za wybitne osiągnięcia sportowe. 25 kwietnia bieżącego roku z rąk wojewody kujawsko-pomorskiego przyjął Złoty Krzyż Zasługi za działalność na rzecz rozwoju i krzewienia sportu nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Bronisława Komorowskiego.
Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!
Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)
Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)
Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy
Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!
Stefan Glowacz to wspinacz wybitny i niezwykle wszechstronny. W latach 80. i 90. odnosił sukcesy w zawodach wspinaczki sportowej. Jest autorem trudnych przejść skalnych – droga Nowe szaty cesarza uznawana jest za jedną z najtrudniejszych w Alpach. Ostatnie lata to eksploracyjne wyprawy w trudno dostępne rejony. Od 12 lat współpracuje z firmą Marmot, przyczyniając się do udoskalania sprzętu, technologii i tkanin stosowanych przez tę markę. 22 marca 2015 roku Stefan Glowacz skończył 50 lat.
Stefan Glowacz. Fot. arch. S. Glowacz
Przez niektórych uważany jest za najprzystojniejszego wspinacza wszech czasów. Jak na podziwianą gwiazdę przystało, miał także epizod aktorski. W 1991 roku zagrał główną rolę w filmie „Krzyk kamienia” w reżyserii Wernera Herzoga. Obraz kręcony był w przepięknych plenerach argentyńskiej Patagonii. „Tak mi się ta praca podobała, że zastanawiałem się nawet, czy nie zarzucić kariery wspinacza na rzecz aktorstwa” – żartuje Glowacz. Jest także autorem kilku książek, w tym autobiografii W skale i lodzie. Życie na czubkach palców, opublikowanej w Polsce przez Wydawnictwo Dolnośląskie. Książka ukazuje koleje życia Glowacza, zwłaszcza zaś poszczególne etapy formowania się sportowca, zawodowego wyczynowca i poszukiwacza przygód, oraz zawiera relacje z różnych ekspedycji. „Kiedy byłem dzieckiem, potrafiłem się wspinać, praktycznie zanim zacząłem chodzić. W góry zabierali mnie rodzice” – wspomina początki fascynacji formacjami wypukłymi. Jako piętnastolatek ukończył kurs wspinaczkowy. Mimo że próbował sobie układać życie zawodowe inaczej, szybko okazało się, że wspinaczka jest nie tylko jego pasją, lecz także sposobem na życie.
Po zakończeniu kariery sportowej, uwieńczonej tytułem wicemistrza świata w Innsbrucku w 1993 roku, skupił się na ekstremalnie trudnej wspinaczce wielkościanowej. Słynne jest skompletowanie przez niego tzw. alpejskiej trylogii, w której skład wchodzą trzy drogi: Des Kaisers neue Kleider, Silbergeier oraz End of silence.
Wspinanie jest dla niego czymś więcej niż tylko sportem. Glowacz ujawnił się jako filozof i piewca piękna gór: „Piękna, wymagająca fizycznie droga nie jest jedyną rzeczą, która jest we wspinaniu istotna. Równie ważne są inne czynniki, na przykład kluczowa jest harmonia pomiędzy wspinaczem i skałą.” Obecnie jako inicjator wypraw w dziewicze rejony, stara się docierać do celu o własnych siłach, bez wykorzystywania współczesnych środków transportu. „Nie interesują mnie Himalaje, tam jest mnóstwo ludzi i bardzo łatwy dostęp” – zwierza się. Ciągnie go do miejsc pierwotnych. Uwielbia tereny dzikie, gdzie można dostać się jedynie łodzią, samochodem terenowym, czy przedzierając się pieszo przez dżunglę. W ten sposób działał m.in. na Ziemii Baffina, w Wenezueli, Patagonii, Antarktyce i na Grenlandii.
Mimo sukcesów, także medialnych, jest niezwykle skromny. „Nie chcę sprzedawać sukcesów, zanim ich dokonam. Oczywiście jeśli gdzieś jadę, to biorę ze sobą aparat i po wyprawie pracuję trochę nad publicity, ale nie oznacza to, że będę robić szum przed faktem. Uważam, że nie licuje to zwłaszcza ze wspinaniem alpejskim” – dzieli się swoimi przemyśleniami.
Stefan Glowacz odwiedził Polskę dwukrotnie, biorąc udział w Marmot Tour Poland w 2006 i 2009 roku. Opowiadał wtedy o swoich wyprawach. Od 2003 roku jest ambasadorem marki Marmot, dla której testuje sprzęt w najtrudniejszych warunkach. Jako doradca techniczny współpracuje także z firmą Gore. Wyniesioną z ekspedycji wiedzę przekazuje fachowcom w tych firmach, którzy nie byliby w stanie skutecznie sprawdzić sprzętu w dostępnych im jedynie warunkach laboratoryjnych. Prowadzi firmę Red Chili, która zajmuje się produkcją butów wspinaczkowych i akcesoriów dla wspinaczy. Najważniejsze w jego życiu są jednak wertykalne formy skalne.
Z okazji 50 urodzin życzymy Stefanowi Glowaczowi dalszych sukcesów w górach.
Więcej informacji o Stefanie Glowaczu: http://www.glowacz.de
Cześć! Jestem Damian – założyciel bloga drytooling.com.pl . Na mojej stronie znajdziesz opisy czy schematy dróg wspinaczkowych oraz artykuły poradnikowe. Teksty są tworzone z myślą o początkujących, jak i bardziej zaawansowanych wspinaczach. Mam nadzieję, że i Ty znajdziesz coś dla siebie.
Jeśli potrzebujesz dodatkowego szkolenia z operacji sprzętowych, technik wspinaczkowych czy umiejętności orientacji w górach, zapraszam na moje kursy.