Rok 1996 w dziejach Mount Everestu już zapewne pozostanie rokiem tragedii w której, podczas ataku szczytowego zginęło osiem osób. Wyprawa w 1996 roku składała się z 8 klientów i trzech przewodników (Roba Halla, Mike’a Grooma i Andy’ego Harrisa). Między innymi klientem był Jon Krakauer, dziennikarz, któremu zlecono reportaż dla czasopisma „Outside”.
10 maja 1996 roku, grupa z Adventure Consultants rozpoczęła atak szczytowy na Mount Everest z obozu IV na Przełęczy Południowej. Dołączyli do nich himalaiści z firmy Scotta Fishera „Mountain Madness” oraz ekspedycja sponsorowana przez rządy Tajwanu i Indii.
Doszedłszy do Uskoku Hillary'ego, uczestnicy odkryli, że nie zamontowano żadnej poręczówki i w związku z tym musieli czekać godzinę, aż przewodnicy zamontują liny (niemniej jednak Rob Hall „oporęczował dużą część góry w 1996”). Ponieważ około 33 wspinaczy próbowało zdobyć szczyt tego samego dnia to na jednej z poręczówek na Uskoku Hilary'ego zrobił się korek. Wiele z tych osób nie zdążyło dotrzeć na szczyt przed godziną 14.00, czyli ostatnią bezpieczną porą na zejście do obozu IV przed zapadnięciem nocy.
Przewodnik Halla, Ang Dorje, wraz z innymi Szerpami czekał na szczycie na swoich klientów. Około godziny 15.00 rozpoczęli zejście. Ang Dorje natknął się na Douga Hansena nad Uskokiem Hillary’ego i rozkazał mu natychmiastowe zejście. Hansen odmówił. Hall wysłał Szerpów na dół, by zajęli się innymi klientami, a sam postanowił zostać przy Hansenie, który potrzebował pomocy, jako że jego zapasowa butla z tlenem była już pusta.
O godzinie 17.00 nad południowo-zachodnią ścianę Everestu nadciągnęła nawałnica, ograniczając widoczność i zacierając szlak do obozu IV. Niedługo potem Hall wezwał przez radio pomoc, informując, że Hansen stracił przytomność, ale ciągle żyje. O godzinie 17.30, przewodnik, Andy Harris, rozpoczął wspinaczkę w stronę Uskoku Hillary’ego, niosąc ze sobą zapasowy tlen i wodę.
11 maja, o godzinie 4:43 nad ranem, Hall nawiązał łączność radiową z bazą i poinformował, że znajduje się na Południowym Szczycie. Dodał również, że zanim Harris do nich dotarł, Hansen zmarł w nocy w wyniku hipotermii. Co więcej powiedział, że Harris potem zaginął. Hall nie korzystał z zapasowego tlenu, ponieważ jego regulator był zapchany przez lód. Krótko potem Rob Hall zmarł, a jego ciało zostało znalezione 23 maja przez uczestników ekspedycji IMAX.
W międzyczasie Stuart Hutchison, zaczął szukać Weathersa i Namba. Znalazł ich, lecz ze względu na ich odmrożenia i niezdolność ruchu musiał podjąć trudną decyzję i zostawić na pewną śmierć. Jednakże Weathers później odzyskał przytomność i zszedł do obozu IV, pomimo wielu odmrożeń. W końcu został uratowany.
Dokładnie o wypadku z 1996 roku można przeczytać tutaj.
Ten wypadek na Mount Evereście odbił się szerokim echem w mediach. Akcja ratunkowa została potem opisana w książce Jona Krakauer'a pod tytułem 'Into Thin Air'. Amerykański dziennikach, uczestnik tej wyprawy skrytykował innego uczestnika, Anatolija Bukriejewa. Rosjanin był jednym z liderów wyprawy, jednak w pewnym momencie poddał się i wrócił do Obozu IV. Według Krakauera to Bukriejew był po części winowajcą tragedii.
Na odpowiedź Rosjanina nie trzeba było długo czekać. Wydał książkę o tytule "Wspinaczka: Mount Everest i zgubne ambicje", w której krok po kroku wyjaśniał przyczyny tragedii. Obaj autorzy wpadli w konflikt, którego do dziś nie udało się rozwiązać, a który przez lata był szeroko komentowany w górskim środowisku.
Dziś za sprawą filmu "Everest" temat ponownie odżywa...
Dla odmiany poniżej film dokumentalny z prezentacji lekarza Kennetha Kamlera, który brał udział w wydarzeniach z 1996 roku.
