Wrota Chałubińskiego to skiturowy klasyk polskich Tatr Wysokich. W miarę blisko, łatwo i przyjemnie. Możemy tą przełęcz potraktować jako cel sam w sobie lub jako przystanek w drodze z/na Szpiglasową Przełęcz.

Otoczenie Doliny Młynickiej to całkiem niezłe miejsce na skitury. Jednym z tamtejszych klasyków jest wyjście na Patrię (Skrajną Basztę) i zjechanie do Doliny Młynickiej. Tam możemy jeszcze dobrać sobie kilka opcji zjazdowych, a na koniec zjechać komfortowo do Szczyrbskiego Plesa żółtym szlakiem.

Otoczenie Hali Gąsienicowej zapewnia nam kilka klasowych zjazdów. Jednym z nich jest zjazd z Przełęczy Karb nad Czarny Staw Gąsienicowy. Jest on dość stromy i dość lawiniasty, ale przy dobrych warunkach nic tylko cisnąć. Jeśli nasza kondycja pozwala to warto połączyć go ze zjazdami np. z Świnickiej Przełęczy, Zawratu, itp. 

Początkiem marca 2016 roku miałem okazję z Maćkiem Chmieleckim i Marcinem Stechem wejść na najwyższy szczyt Tyrolu – Wildspitze (3770 metrów) w Alpach Ötztalskich. Szczyt i jego okolice (tzw. Trasa wysokogórska w Alpach Ötztalskich) to klasyczna alpejska skitura, którą warto mieć w kapowniku. Działaliśmy 4 dni w okolicy, więc trochę materiału jest. W sumie powinien wyjść trzy odcinkowy minicykl (Wildspitze, Fluchtkogel i Weisskugel). Zapraszam do lektury i oglądania zdjęć.

Liptowski Kostur Niżni to klasyka zjazdów narciarskich w rejonie Doliny Pięciu Stawów, a właściwie całych polskich Tatr Wysokich. Przy dobrych warunkach zbocza Kostura pozwalają na szybką jazdę długim skrętem. Jeśli startujemy ze schroniska to jest to dość krótka wycieczka, którą możemy połączyć z innymi zjazdami w rejonie. Ewentualnie zjechać z nieodległej Czarnej Ławki.

Póki co zjazd według obowiązujących przepisów jest zabroniony, lecz kiedyś może to się zmieni, więc wrzucam opis.

Linia podejścia i zjazdu z Liptowskiego Kostura Niżniego i Czarnej Ławki. Fot. Anna Resiak

Dolina Chochołowska należy do najpopularniejszych rejonów skiturowych w Tatrach. W jej otoczeniu znajdziemy sporo ciekawych zjazdów zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych. Wycieczka na Rakoń należy do najpopularniejszych tur w otoczeniu doliny, ładnych widokowo i dostępnych dla początkujących skiturowców.

Fot. Damian Granowski

Możliwości podejścia i zjazdu mamy kilka. Na Rakoń możemy dotrzeć za znakami szlaku zielonego ze schroniska na polanie Chochołowskiej przez dolinę Wyżnią Chochołowską i przełęcz Zawracie (przełęcz pomiędzy Rakoniem, a Wołowcem). My wybraliśmy podejście na Grzesia i dalej spacer Długim Upłazem na Rakoń. Przy dobrej widoczności ta niewiele dłuższa opcja jest na pewno ciekawsza. Oddzielnym tematem jest możliwość podejścia na Rakoń ze strony słowackiej np. z doliny Rohackiej przez przełęcz Zabrat.

Po lewej Wołowiec, na który można przedłużyć wycieczkę, po prawej Rakoń (fot. Damian Granowski).

Trasa: Siwa Polana – Dolina Chochołowska – Grześ (1602 m n.p.m.) – Rakoń (1876 m n.p.m.) – Dolina Wyżnia Chochołowska – Siwa Polana

Podejście: ok. 800 m

Zjazd: Do doliny Wyżniej Chochołowskiej. Mamy kilka możliwości – najczęściej wybierane warianty to: początek zjazdu Długim Upłazem w stronę Grzesia, a następnie odbicie w prawo na wyraźną grzędę lub zjazd bezpośrednio do doliny wschodnim zboczem (wymaga pewniejszych warunków lawinowych)

Trudność: S1

Nachylenie: maksymalnie 32°

Zagrożenia: lawiny (głównie żleby opadające do doliny Wyżniej Chochołowskiej, które przecina trasa zjazdu)

Czas: około 5 – 6 godzin

Schroniska: Schronisko na Polanie Chochołowskiej

Sprzęt: ABC lawinowe

Przewodnik: Tatry przewodnik skiturowy – Wojciech Szatkowski

Początek wycieczki to raczej mozolne, „biegówkowe” przejście doliny Chochołowskiej, dalej w górę startujemy przy Schronisku na Polanie Chochołowskiej. Nie idziemy wzdłuż żółtego szlaku, lecz wychodzimy za schronisko (przy pomieszczeniach gospodarczych) i podążamy zakosami starej nartostrady, która wkrótce łączy się ze szlakiem. Najczęściej omijamy Bobrowiecką Przełęcz i zakosami lasem, a później między kosówkami podchodzimy na szczyt Grzesia. Wariant przez Bobrowiecką przełęcz jest jak najbardziej realny, ale trochę dłuższy i podejście lasem jest mniej wygodne. Przejście doliny Chochołowskiej zajmuje ok. 1:30 godziny. Podejście na Grzesia ze schroniska to ok. 1 – 1.15 godziny.

Ze szczytu Grzesia czeka nas krótki zjazd (bez zdejmowania fok), a dalej spacer Długim Upłazem w kierunku Rakonia (około 1h z jednym stromszym podejściem na samym końcu). Ze szczytu Rakonia mamy klika możliwości zjazdu. My, z uwagi na dość pewne warunki, wybraliśmy zjazd wschodnim zboczem bezpośrednio do Doliny Wyżniej Chochołowskiej. W przypadku większego zagrożenia lawinowego warto zjechać kawałek trasą podejścia w stronę Grzesia i odbić w prawo na wyraźną grzędę, którą można zjechać do doliny Wyżniej Chochołowskiej. W obu wariantach dalej zjeżdżamy wzdłuż szlaku w okolice schroniska na Polanie Chochołowskiej (wyjeżdżamy ok 150 m poniżej schroniska). Podczas zjazdu uwaga na przecinane żleby (Dolinczanski i Litworowy), które są zagrożone zejściem lawin, nie należy nimi zjeżdżać! Na zakończenie wycieczki czeka nas jeszcze spacerek w dół doliny Chochołowskiej.

W dolinie Chochołowskiej (fot. Damian Granowski)

Bobrowiecka przełęcz – polecamy omijać i podchodzić „standardową” drogą, chociaż lasy w tej okolicy są fajną alternatywą przy wyższym stopniu zagrożenia lawinowego (fot. Damian Granowski)

Ostatni odcinek podejścia na Grzesia (fot. Damian Granowski)

Widok ze szczytu (po kliknięciu w pełnym rozmiarze) (fot. Damian Granowski)

Długi Upłaz – dalsza część szlaku w stronę Rakonia (fot. Damian Granowski)

Krótki kawałek zjazdu z Grzesia (fot. Damian Granowski)

Na szczycie Rakonia (fot. Damian Granowski)

Na szczycie Rakonia (fot. Damian Granowski)

Panorama z wierzchołka:

Zjazd do doliny Wyżniej Chochołowskiej (fot. Damian Granowski)