Manaslu (z sanskrytu Góra Ducha) położony w Nepalu jest ósmym spośród czternastu ośmiotysięczników tworzących koronę Himalajów i Karakorum. Szczyt zdobyli po raz pierwszy 9 maja 1956 Japończycy Toshio Imanishi, Gyaltsen Norbu. Z kolei pierwszymi zimowymi zdobywcami tej góry byli Polacy Maciej Berbeka i Ryszard Gajewski.

alt

Manaslu

Wysokość: 8156 (8163) m n.p.m.
Lokalizacja: Nepal
Pierwsze wejście: 9 maja 1956; Toshio Imanishi, Gyaltsen Norbu
Pierwsze wejście zimowe: 12 stycznia 1984; Maciej Berbeka, Ryszard Gajewski.

Opis

Manaslu jest ósmym co do wysokości ośmiotysięcznikiem, według pomiarów ma on 8156 m n.p.m., chociaż w niektórych źródłach pojawia się również wysokość 8163. Tak jak Everest od zawsze uważany był za górę brytyjczyków, tak Manaslu nosi miano góry japończyków, którzy zdobyli ją 9 maja 1956 roku, po dwóch wcześniejszych nieudanych próbach (1953, 1954) i rekonesasie w 1952r.

Góra charakteryzuje się długimi grzbietami, które wraz z lodowcami spływającymi dolinami u stóp góry pozwalaja na zdobycie góry z każdej strony. Sam czubek góry, wypiętrza się stromo nad okolicą i jest dominującym elementem krajobraz. Góra zbudowana jest ze skał metamorficznych a lodowcami z niej spływającymi są Manaslu, Pungen, Thulagi.

Położenie

Administracyjnie Manaslu leży na terytorium Nepalu, w jego północno-centralnej części, w dystrykcie Lamjung i jest najwyższym szczytem na jego terytorium. Kathmandu znajduje się ok 100 km na południowy-zachód. Z punktu widzenia geograficznego należy do małego podpasma Himalajów - Manisir Himal, 40 km na wschód od Annapurny

Nazwa

Początkowo góra nosiła nazywę Kutang I, która wywodzi się od Tybatańskiego słowa "tang", które oznacze "płaskie miejsce" i zapewne związana była z kształtem góry, której szczyt poprzedza duże plateau. Obecna nazwa Manaslu tłumaczy się jako góra ducha w sanskryckim manasa oznacza duch, dusza. Natomiast w spisie Indyjskiej Służb Topograficznej widniał jako szczyt XXX.

Historia Zdobywania

Manaslu było jednym z najpóźniej zbadanych ośmiotysięczników. W roku 1950 Toni Hagen dokonał pierwszej dokumentacji fotograficznej tego szczytu w trakcie przelotu samolotem. Tego samego roku Harold William Tilman prowadził pierwszą Europejska ekspedycję w okolice pasma Annapurny, i będąc w Bumtang zobaczył Manaslu. Trzy miesiące później wycofując się z Annapurny IV dostali się na przełęcz Larkya La, skąd mogli lepiej ocenic ogromny masyw góry i stwierdzili wtedy, że najprostsza droga na szczyt powinna prowadzić przez duże plateau, jak się później okazało ogrom tej płaszczyzny śnieżnej został niedoszacowany i przysparzał wspinaczom nie lada problemów.

W 1952 roku swoje pierwsze aktywności u stóp góry zanotowali japończycy, tego roku ograniczyli się tylko do rekonesansu gdyż przybyli w sezonie monsunowym. Już następnego roku wrócili pod góre i próbowali zdobyć szczyt atakując północno-wschodnią ścianę trzech z piętnastu wspinaczy osiągnęło wysokość 7750 m.n.p.m. zanim zostali zmuszeni do wycofania się. Alpiniści nie mieli odpowiedniego wyobrażenia o ogromie masywu i długości całej drogi. Mimo założenia aż dziewięciu obozów okazało się, że obóz szturmowy (IX) stał za daleko od szczytu i próba jego zdobycia załamała się 400 metrów poniżej wierzchołka, na olbrzymim plateau leżącym u podnóża kopuły szczytowej.

Kolejną próbę podjęli kolejnego roku (1954) lecz została ona zablokowana przez lokalną ludność, która przypisywała japończykom winę za lawiny, które zniszczyły klasztor Pung-gyen i doprowadziły do śmierci 18stu osób, a miały miejsce po poprzedniej ekspedycji japończyków.
W celu załagodzenia niezadowolenia lokalnej ludności dofinansowano odbudowę klasztoru.
Japończykom w końcu udało sie zdobyć górę w roku 1956, gdy T. Imanisi (Japonia) i Gyalzen Norbu (Sherpa) stanęli na szczycie.

Kolejnego wejścia również dokonali japończycy 17 maja 1971 tym razem od północno-zachodniej strony, na szczycie stanęli Kazuharu Kohara i Motoki. Tego samego roku koreańska ekspedycja kierowana przez Kim Ho-Supa próbowała zdobyć szczyt od strony północno-wschodniej, w jej trakcie wyprawy poniósł śmierć Kim Ki-Sup (4 maja 1971).

W 1972 roku Manaslu zostało zdobyte przez nie japoński zespół, 25 kwietnia na szczycie stanął Reinhold Messner w ramach austriackiej eksepdycji. Kierownikiem tej wyprawy był Wolfgang Nairz, a droga została wytyczona na dotąd nie przebytej południowo-zachodniej ścianie. Niestety sukces tej ekspedycji został opłacony śmiercią dwóch innych członków eksepdycji Fracna Jaegera i Andiego Schricka, zginęli 25 kwietnia gdy zostali zaskoczeni przez burzę na szczytowym plateau.

Rok 1972 to również powrót pod Manaslu ekipy koreańskiej, która niestety zakończyła się tragicznie. Ekipa atakowała szczyt ścianą północno-wschodnią gdy 10 kwietnia zeszła lawina zasypując obóz na wysokości 6500 m n.p.m. uśmiercając 15 wspinaczy w tym 10-ciu szerpów, kierownika wyprawy Kim Ho-Supa i japończyka Kazunari Yashuisa. Ściana północno-wschodnia została zdobyta rok później, 22 kwietnia 1973 na szczycie stanęli Gerhard Schamtz, Sigi Hupfauer wraz z towarzyszącym im sherpą. Tego samego roku swoich sił próbowali również hiszpanie, z Jaume Garcia Orts na czele, niestety osiągnęli zaledwie wysokość 6100 m n.p.m.

Japończycy kontynuowali podbój góry, tym razem w 1974 roku u podnóża staneła damska ekspedycja, ekipa dowodzona przez Kyoko Sato stanęła na szczycie 4 maja 1974 roku. Znamienny jest również fakt iż był to pierwszy kobiecy zespół który stanął ośmiotysięczniku, poza Kyoko w skład zespołu weszły: Naoko Nakaseko, Masako Uchida Mieko Mori. Niestety wyprawa ta nie obyła się bez ofiar, dnia 5 maja podczas zejścia między obozem czwartym a piątem, zginęła jedna z uczestniczek.

Po nieudanej pierwszej ekspedycji na Manaslu hiszpanie powrócili w himalaje w roku 1975, tym razem odnosząc sukces. Trasa na wiodła północno-wschodnią ścianą a na szczycie stanęli 26-tego maja Jeronimo Lopez i Sonam Sherpa.

Rok 1980 to kolejne wejście zwieńczone sukcesem, wiosną na szczycie stanęli wspinacze z południowej korei wchodząc drogą normalną. Następnego roku (1981) odnotowano kilka ekspedycji, m.in. 13-sto osobową wyprawę zorganizowaną przez Sport-Eiselin a poprowadzoną przez szwajcara H. V. Kaenela (droga normalna), natomiast francuzi ze swoją ekspedycją poprowadzili nową drogę będącą modyfikacją drogi na wschodniej ścianie. Również w 1981 roku szczyt zdobyli po raz kolejny japończycy, powtarzając drogę normalną. Dwa lata później zanotowano kolejne 3 ekspedycje, m.in. Jugosłowiańska, która zakończyła się tragicznie śmiercią obydwu wspinaczy pod lawiną. Zespół koreański z powodzeniem stanął na szczycie jesienią tego roku, natomiast niemcy pod kierownictwe G. Hartera zdobyli górę południową ścianą, powtarzając Drogę Tyrolską z 1972 roku.

Zima 1983-1984 to kolejny wielki sukces polskiego himalaizmu zimowego, pierwszymi zimowymi zdobywcami szczytu są Maciej Berbeka i Ryszard Gajewski, członkowie wyprawy zorganizowanej przez Lecha Korniszewskiego, wierzchołek został osiągnięty Drogą Tyrolską 12 stycznia.

Na wiosnę 1984 roku jugosłowiański zespół A. Kunavera, zdobywa szczyt południową ścianą. Jesienią (19.10.1984) na szczycie stają ponownie polacy, tym razem Aleksander Lwow i Krzysztof Wielicki poprowadzili nową drogą od południa ( z lodowca Pungen ) w ramach wyprawy wrocławskiej, kierownikiem był Janusz Kuliś. Rok 1986 to kontynuacja wielkich polskich sukcesów 10 listopada na szczycie stają Jerzy Kukuczka i Artur Hajzer, po wytyczeniu nowej drogi (wschodnim grzbietem) w stylu alpejskim, bez dodatkowego tlenu.

Wiosna roku 2000 była niezwykle obfita w ekspedycje, u podnóży góry stanęły 4 ekipy. Na wschodnią ścianę wyruszyli japończycy w ramach 'Japan 2000 Expedition' kierowanej przez Yoshio Maruyame. Pozostałe trzy zespoły zaatakowały grań północno wschodnią, a były to: hiszpański - ETB 2000 Expedition of Spain (kier. Felix Maria I. Iriate), koreański - 2000 Korean Manaslu Expedition (kier. Han Wang Young) i włoski - Manaslu 2000 Expedition (kier. Franco Brunello). Wiosna roku 2001 należał do ukraińców, trzyosobowy zespół w skałdzie Serguiy Kovalov, Vadim Leontiev i Vladislav Terzyul zmierzył się z południowo-wschodnią ścianą. Cała trójka stanęła na szczycie 22 maja 2001, w trakcie wejścia nie korzystali z dodatkowego tlenu. Jesienią tego roku na szczycie po raz kolejny stanęli japończycy, z ramienia Japan Worker Alpine Federation szczyt zdobyło trzech członków wraz z towarzyszącym im szerpą (9 pażdziernik 2001).

Rok 2003 to powrót polaków, Piotr Pustelnik wraz z Krzysztofem Tarasiewiczem stanęli na wierzchołku góry 17 maja 2003, dla Piotra był to dwunasty z czternastu ośmiotysięczników. Po zejściu Piotra i Krzysztofa szczyt próbowała zdobyć jeszcze trójka polaków w składzie Dariusz Załuski, Anna Czerwińska i Barbara Drousek, niestety silny wiatr i zła pogoda pokrzyżowały im plany.

Valerie Parkinson jako pierwsza brytyjka stanęła na szczycie 5 października 2008 roku, bez korzystania z dodatkowego tlenu.

Polacy na Manaslu

1984 – Maciej Berbeka, Ryszard Gajewski, Aleksander Lwow, Krzysztof Wielicki,
1986, listopad - Manaslu Wschodni, wtedy najwyższy niezdobyty wierzchołek na świecie. Zespół: Jerzy Kukuczka, Carlos Carsolio, Artur Hajzer.
1986, 10 listopada - Manaslu, nową drogą, w stylu alpejskim, bez wspomagania tlenem z butli. Zespół: Jerzy Kukuczka, Carlos Carsolio (bez wejścia na wierzchołek), Artur Hajzer.
1992 – Krzysztof Wielicki,
2003 – Piotr Pustelnik, Krzysztof Tarasewicz,
2008 – Kinga Baranowska – pierwsza Polka na szczycie Manaslu.

Ciekawostki

Najlepszymi okresami na wyprawy jest jesień.
64 wypadków smiertelnych do 12 maja 2011 roku
czwarty pod względem niebezpieczeństa ośmiotysiecznik (po Annapurnie, Nanga Parbat i K2)
W 1986 roku na Manaslu Wschodni weszli Jerzy Kukuczka, Artur Hajzer, Carlos Carsolio. Wtedy był to najwyższy niezdobyty wierzchołek na świecie.