Zamarła Turnia / Droga Motyki V

czerwiec 28, 2012
Damian Granowski

Ocena użytkowników: 5 / 5

Droga Motyki i Lewi Wrześniacy na Zamarłej Turni - schemat topo

Lewi Wrześniacy i Droga Motyki na Zamarłej Turni. Fot. Piotr Picheta, topo. Damian Granowski

Wycena: V

Długość: 130 metrów

Czas przejścia: 2,5 godziny

Lokacja: Zamarła Turnia / Południowa-wschodnia ściana

Uroda: 4/5

Wystawa: Południowo-wschodnia

Charakter: Zacięcia / płyty / kominy. Raczej brak trawek, z tego względu Droga Motyki, rzadko jest chodzona zimą i uważa się, że raczej z dziabkami nie powinno się na nią wybierać.

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: 1935 - Zespół: R.Glatz, V.Hudyma, Stanisław Motyka, S.Zamkovsky

Pierwsze przejście zimowe: 1939

Opis

Podchodzimy z schroniska w Dolinie Pięciu Stawów do Dolinki Pustej. Stamtąd żółtym szlakiem w stronę Koziej Przełęczy. Droga Motyki zaczyna się u podstawy południowo wschodniej ściany. Startujemy jeszcze na żywca łatwym terenem do półki przed monolitycznym zacięciem, gdzie zakładamy pierwsze stanowisko.

Startujemy do czwórkowego zacięcia i nim, aż pod okap, gdzie odbijamy w prawo do odpękniętego bloku, gdzie możemy założyć stanowisko.

Stamtąd trawersujemy skośnie w prawo, a następnie do góry do wygodnej półki gdzie możemy odpocząć przed kluczowym miejscem na płycie. Po pokonaniu tego miejsca przechodzimy do płytkiego zacięcia, skąd już do góry na charakterystyczny płytowy balkon. Tam znajdziemy spit stanowiskowy.

Do pokonania mamy odcinek pionowego filara. Najlepiej zrobić to lewą stroną po charakterystycznej rampie, a następnie kantem filara wchodzimy już na kolejny skalny balkon (tędy biegnie Trawers Zamarłej). W tym miejscu (u progu zacięcia) zaleca założyć się stanowisko, aby nie było przesztywnienia liny.

Wbijamy się w piękne zacięcie, którym idziemy do góry, by po jakimś czasie przejść w lewo do charakterystycznego komina, po którym trudności odpuszczają. Dochodzimy na dużą półkę, gdzie możemy założyć stanowisko z pętli na charakterystycznym skalnym graniastosłupie, lub przejść parę metrów w lewo i założyć stanowisko na spitach na dużym kamieniu (wspólne stanowisko z Drogą Klasyczną).

Pozostaje nam porozkoszować się zrobioną drogą, a następnie wchodzimy na szczyt charakterystycznym żlebikiem, powyżej graniastosłupa (miejsce II).

Dojście

Z schroniska w Dolinie Pięciu Stawów około 1,5-2 godziny podejścia.

Zejście

Z górnego stanowiska (przy obelisku) podchodzimy piarżystym żlebikiem na grań i tu mamy dwie opcje do wyboru.

1. Możemy zjechać ze stanowiska po lewej do szlaku i zejść Orlą Percią do Koziej Przełęczy, a stamtąd na południową stronę pod ścianę. Zejście może być problematyczne, jeśli będzie śnieg.

2. Pójść około 30 metrów w lewo do Stanowiska Prawych Wrześniaków i zjazdy tą drogą (spity i kolucho zjazdowe).

Sprzęt

Na drodze znajdziecie spity i dużo stałych haków. Stanowiska zazwyczaj posiadają po jednym spicie. Do asekuracji wystarczy zestaw standardowy.

W ramach TBM przeprowadzono uzupełnienie asekuracji na Zamarłej Turni w tym na Drodze Motyki, poniżej cytat:

"Stanowiska z jednego spita jak na Klasycznej. Haki usunięte niemal w całości za wyj. zacięcia. Wyciągi po maks. 45 m (wyjściowy). Start z ziemi, pierwsze stanowisko na początku zacięcia, drugie pod koniec. Komfortowa asekuracja z zestawu standardowego, na wyciągu wyjściowym dobity jeden hak, in situ 3 haki stare." Adam Pieprzycki i Artur Paszczak

Historia zdobywania

W 1935, Motyka wraz z trzema spiskimi partnerami (był wśród nich Zamkovsky) poprowadził jedną ze swoich najsłynniejszych dróg, na południowo - wschodniej ścianie Zamarłej Turni. Potężne, rozwarte zacięcie kończące się pod okapami (nota bene, w tej chwili wiedzie przez nie prostowanie starej drogi zwane Z Motyką Na Słońce) wyznaczało linie wspinaczki i zdecydowało o niezwykłej urodzie tej drogi. Jest to z pewnością jedna z najbardziej efektownych wspinaczek tej klasy, wzorcowa tatrzańska „piątka". Na jej urodzie poznano się praktycznie od razu. Tylko w lecie 1938 roku przeszło drogę Motyki 50 zespołów (!), co, jak na ówczesną intensywność ruchu taternickiego, było wynikiem niezwykłym.