Kolejny długi (i deszczowy...) weekend już za nami. Tymczasem – na otarcie łez – na sklepowych półkach pojawił się już nowy numer GÓR! A w nim m.in.: egzotyczny buldering (Virgin Gorda, Seszele, Indie), wspinanie skałkowe (południowa Portugalia i Kalamarka), komiks i krótki tekst historyczny poświęcony tragedii na Lho La z 1989 roku, wywiad z Włodkiem Jacoosiem Porębskim, skałoplany (Trzy Siostry w Mirowie, Łutowiec), druga część cyklu Chamonix dla każdego oraz pierwsza działu Wielkie granie Tatr.
Numer otwiera wywiad z Michałem Kasprowiczem, Dawidem Sysakiem i Rafałem Zającem, którzy dokonali pierwszego polskiego przejścia Drogi Harvardzkiej (VI, 5.9, A2, WI4, lód 70?, 1000 m) na Mount Huntington. Ponadto w Echach z gór rozmowa z Andrzejem Miklerem, który 16 kwietnia pokonał w niecałe 14 godzin główną grań Tatr Zachodnich.
20-stronicowy blok materiałów o egzotycznych miejscówkach bulderowych na pewno będzie świetnym prezentem dla wszystkich miłośników małych form, ale jesteśmy przekonani, że zainteresuje wszystkich, którzy gustują w dalekich podróżach. Pierwszy tekst naszej „bulderowej trylogii” autorstwa Jima Thornburga – doskonałego fotografa, którego czytelnicy GÓR kojarzą zapewne z fotoedycji – poświęcony jest kamykom na Wyspach Dziewiczych. Jak zapewnia Jim, jest to „prawdziwy raj bulderowy”. Tropikalne wspinanie na porozrzucanych na plażach kamieniach to także propozycja Izabeli Gronowskiej-Babicz, która zabierze was na Seszele. Świetnie napisany tekst z pewnością zainteresuje także tych, którzy za bulderingiem nie przepadają. Za sprawą ostatniego, równie ciekawego tekstu – pióra Bernda Zangerla – przeniesiecie się natomiast do Indii. Także tu, „na krańcu świata”, można znaleźć sporo celów bulderowych. Warto nadmienić, że cała bulderowa trylogia jest ilustrowana znakomitymi zdjęciami. Na koniec, z niekrytą satysfakcją, chcielibyśmy poinformować, że wszystkie te teksty - także zagranicznych autorów: Zangerla i Thornburga - zostały napisane specjalnie dla nas, a więc dla Was, Drodzy Czytelnicy GÓR :-).
Mija właśnie 24. rocznica tragedii pod Everestem. W 1989 roku na zboczach Lho La zginęli czołowi polscy himalaiści. Postanowiliśmy przypomnieć tamte wydarzenia, prezentując je w formie komiksu przygotowanego przez Jerzego Porębskiego i krótkiego tekstu historycznego, który jest jego dopełnieniem i uszczegółowieniem.
Nie mogło zabraknąć wywiadu. Tym razem postanowiliśmy przepytać Włodka Jacoosia Porębskiego, który opowiadając o środowisku jaskiniowym i wspinaczkowym, dał się namówić na porównania tych dwóch, nie tak znowu odległych, światów, wspomina początki swojej górskiej przygody i dzieli się refleksjami na temat pracy w charakterze dyrektora operacyjnego „Naszych Skał”.
W ramach cyklu „Chamonix dla każdego” na drugą już wycieczkę w okolice Aiguille du Midi zaprasza Maciek Ciesielski. Tym razem w dziale Chamonix dla każdego opisuje trawers Pointes Lachenal oraz „Małą” Grań Cosmiques.
Opisem Grani Jaworowego Muru Andrzej Marcisz zainaugurował na naszych łamach nowy, świetnie zapowiadający się cykl „Wielkie granie Tatr”. Znajdziecie w nim nie tylko informacje praktyczne dotyczące przejścia, ale także nieco ogólnych rozważań o pokonywaniu tatrzańskich grani. Nie zabrakło też oczywiście świetnych zdjęć i panoram ilustrujących tekst.
Usatysfakcjonowani powinni czuć się również skałkowcy. Południe Portugalii i słowacka Kalamarka to z pewnością ciekawe rejony wspinaczkowe i inspiracja na nadchodzące letnie miesiące. Nie mogło zabraknąć skałoplanu – tym razem polecamy Trzy Siostry w Mirowie. Natomiast ci, którzy pokonują w wertykalnym świecie drogi do stopnia VI znajdą opisy najciekawszych dróg w Łutowcu oraz garść informacji, które pozwolą na komfortowe wspinanie w tamtejszych skałach.
W numerze znajdziecie także relację z IV Memoriału Andrzeja Skwirczyńskiego oraz opis letnich atrakcji – nie tylko wspinaczkowych – okolic Innsbrucka.
Zapraszamy do lektury!
Grań Tatr Zachodnich na nartach · 14
Z Andrzejem Miklerem, który 16 kwietnia pokonał na nartach główną grań Tatr Zachodnich w czasie 13 godzin 50 minut, rozmawia Agnieszka Szymaszek
RELACJA
Każdego dnia udawało nam się znaleźć całkiem sporo klasyków do pomęczenia, a ich różnorodność często zaskakiwała. Były oblaki, mikrokrawądki, przewieszone rysy, strzały po lochach, a nawet problemy, które wyglądały na nietknięte. Nie mogliśmy uwierzyć, że mamy ten prawdziwy raj bulderowy cały dla siebie.
Ze zdjęć wynikało, że powtórzenie Gondwany to tylko formalność, lecz życie bywa zaskakujące. Już sam start miał swoje smaczki – w dolnej części rysy uwielbiały gnieździć się kraby. Przed każdą przystawką uciekały w głąb szczeliny, do której wkładało się palce. Jednak główną trudnością okazał się wyjściowy ruch – pełny przyblok na zaklinowanej dłoni, połączony ze wstawieniem wysoko nogi na tarcie i dalekie sięgnięcie do dobrego już chwytu. Brak kraszpadów odwagi nie dodawał, więc dla bezpieczeństwa Filip próbował wstawiać się w bulder podczas przypływu, startując z wody sięgającej mu do pasa.
Miejscowi od samego początku uważnie nas obserwują i podążają za nami krok w krok. Niektórzy towarzyszą nam nawet całymi dniami. Z zainteresowaniem starają się zrozumieć, o co chodzi z tymi skałami. Jednakże gdy dostrzegają, że poruszamy się po ich terenie z respektem, to znaczy staramy się nie niszczyć pól i łąk, a większość czasu spędzamy pod lub na jakimś kamieniu, zostajemy zaakceptowani.
Wspinacze zawsze byli bardziej „estetyczni”: mieli lepsze ciuchy, lepszy sprzęt, brak oporów przed chwaleniem się przejściami. Ale prezentowali także pewien rodzaj osamotnienia. Zespoły wspinaczkowe są małe, nie ma takiej integracji (pomijam oczywiście życie taborowe i schroniskowe. I to „bazowe” w górach wysokich). Dla mnie wspinacze podświadomie stanowili zawsze „wyższą kastę” niż grotołazi, a jednocześnie ci drudzy wydawali się bardziej wtajemniczeni w świat gór.
Wspinanie w Portugalii stało się popularne dopiero kilka lat temu. Jednak bez wątpienia znajdziemy tu wspinaczkowe perełki, takie jak sektory położone na południu, w okolicach Algarve. Malutkie miasteczka o specyficznej architekturze, ludzie ubierający się w tradycyjne stroje, szerokie plaże, z drobniutkim piaseczkiem, niewielkie zatoczki chronione skałami – wszystko to powoduje, że pobyt tutaj zapamiętacie na długo.
Nazwa Kalamarka skojarzyła mi się z czymś dzikim, egzotycznym i odległym. Zapachniała Orientem, a może zabrzmiała, jakby była rodem z Amazonii? Nie potrafiłem konkretnie umiejscowić owej tajemniczej destynacji. Jakże wielkie więc było moje zdziwienie, gdy dowiedziałem się, że leży niecałe 200 kilometrów od granicy z Polską – na Słowacji.
SZPEJ · 89
Komentarze obsługiwane przez CComment