15 marca 2012 wyruszy pierwsza polska kobieca zimowa ekspedycja  Newtontoppen (1713m.n.p.m). Będzie to 300 kilometrowa samodzielna wędrówka 4 kobiet przez lody i śniegi Spitsbergenu. Projekt wyprawy został wyróżniony w I edycji Memoriału im. Piotra Morawskiego „Miej odwagę”

„Tam gdzie diabeł nie da rady pośle same baby”

Cel wyprawy

„Bo męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać”

Alicja Majewska

Na przekór słowom popularnego utworu, zostawiając dzieci, dom i pracę na blisko miesiąc, chcemy zmierzyć się z surowymi warunkami, z niedźwiedziami, siarczystym mrozem dochodzącym do −40 C, z trudami przemieszczania się przez lodową pustkę.

Naszym celem jest zimowe zdobycie najwyższego szczytu Spitsbergenu NEWTONTOPPEN’U (1713 m n.p.m.)

Pierwsze polskie zimowe wejście na Newtontoppen miało miejsce w 1997 roku, zdobywcy to Wojciech Jazdon, Wojciech Moskal, Tomasz Schramm, Andrzej Śmiały. Jesteśmy przekonane, że to wyzwanie nie tylko dla mężczyzn i że będziemy pierwszymi Polkami, które zimą staną na szczycie góry.

Chcemy o własnych siłach, bez „wsparcia z zewnątrz” przemierzyć lody Spitsbergenu i zdobyć najwyższy szczyt. W świecie, gdzie wszyscy pędzimy za luksusem już sama myśl o życiu pełnym wyrzeczeń jest wyzwaniem, a my nie wahamy się go podjąć. Podczas wyjazdu nasze życie skurczy się do fizjologii i podstawowych działań: stopić śnieg, zjeść śniadanie, złożyć namiot, spakować się, iść, rozłożyć namiot, stopić śnieg, zrobić kolację, spać. Te zwykłe czynności decydują o przetrwaniu w tak trudnych warunkach. Nie wahamy się podjąć tego trudnego wyzwania, którego nie dokonała jeszcze żadna Polka.

Przebieg wyprawy

25 dni (15.03.2012 – 10.04.2012)

Trasa

Trasa wyprawy:

• Longyearbyen
• Adventdalen
• Fredheim
• przejście Sassenfiord  do doliny Gipsdalen,
• Gipshuksletta
• Nordenskiöldbreen
• Lomonosovfonna
• Newtontoppen (1713m npm)
• Lomonosovfonna
• Nordenskiöldbreen
• Gipshuksletta
• przejście Sassenfiord  do doliny Sassendalen,
• Fredheim
• Adventdalen
• Longyearbyen

Uczestniczki

Agnieszka Siejka (Toruń)

Nie wyobrażam sobie życia bez gór, podróży, przygody i porcji adrenaliny. Zapał, dobra organizacja i hart ducha pozwalają mi się tym wszystkim cieszyć, a kreatywność i pomysłowość pomagają znaleźć wyjście z każdej sytuacji.

Ważniejsze szczyty:

• 2007 Jebel Toubkal 4167m n.p.m
• 2009 Mount Blanc 4810 m n.p.m
• 2010 Grossglockner 3798 m n.p.m
• 2010 Elbrus 5642 m n.p.m
• Do tego jeszcze kilka maratonów i półmaratonów

Dorota Horba (Wieliczka)

Miłośniczka zwierząt. Kocha podróże i ludzi. Całkowicie zakochana w wolności i przestrzeni. Uwielbia góry, długie spacery. Nie może żyć bez dobrej muzyki i przyjaciół. Jest mamą najcudowniejszej Alicji z krainy czarów.

Ważniejsze szczyty:

• 2008 Grossglockner 3798 m n.p.m wejście zimowe
• 2009 Mount Blanc 4810 m n.p.m
• 2009 Piz Bernina 4049 m n.p.m próba zdobycia szczytu
• 2010 Jebel Toubkal 4167m n.p.m
• 2010 Kazbek 5047 m n.p.m

Ania Arseniuk (Toruń)

Lubię sporty wytrzymałościowe, głównie biegi długodystansowe i górskie. Długie treningi po leśnych ścieżkach dzięki którym mogę  obcować z przyrodą dodają mi energii i siły. Moją pasją jest hodowla rzadkich i mało znanych rośliny cytrusowych i tropikalnych. Świeże zioła z moich doniczek szybko lądują w garnku lub w sałatce.

Ważniejsze biegi i rekordy:

• 10km – 38:22 (Pasłęk 2011)
• Maraton 42.195 km – 03:08:35(Rzym 2011)
• III Maraton Karkonoski – 04:16:30 (2011)
• 100km (bieg 4 etapowy) -7:50:02 (Zamość 2010)
• 12 godzinny Podziemny Bieg Sztafetowy – (Bochnia 2008, 2009)
• Bieg Katorżnika – (Lubliniec – Kokotek 2007, 2009)

Kasia Siekierzyńska (Poznań)

Biegi, góry, przygoda i podróże to coś, co lubię najbardziej, czemu poświęcam dużą część swojego czasu i co daje mi energię, siłę i inspirację aby… planować dalsze podróże i przygody :) Lubię stawiać sobie nowe wyzwania i przekraczać granice, również te własne. Uzależniona jestem od U2 i książek, a największą miłością są moje córki.

Ważniejsze szczyty

• 2010 – Kilimanjaro 5985 m n.p.m
• 2011 – Gran Paradiso 4061 m n.p.m
• 2011 – Mont Blanc 4810 m n.p.m
• Maratony, półmaratony i inne biegi na 15km i 10km

Informacje o Svalbardzie

Norweska prowincja w Arktyce obejmująca swym zasięgiem archipelag Svalbard (którego największą wyspą jest Spitsbergen). Norwegia sprawuje pełne zwierzchnictwo nad tym obszarem na mocy Traktatu Spitsbergeńskiego z 1920 r. Stolicą i siedzibą gubernatora prowincji Svalbard jest Longyearbyen. Wyspy zostały odkryte w 1596 roku przez holenderskiego odkrywcę Willema Barentsa. Były znaczącym ośrodkiem wielorybnictwa i myślistwa. Między latami 1669 a 1778 wyprawy na Svalbard odbywali holenderscy rybacy, którzy założyli osadę Smeerenburg. Od końca XVIII wieku wyspy wykorzystywane były jako baza ekspedycji na biegun północny. Początek XX wieku przyniósł odkrycie znaczących złóż węgla.

Warunki geograficzne i przyrodnicze

Geografia – Największa wyspa Svalbardu to Spitsbergen. Najwyższy szczyt archipelagu to Newtontoppen (1713 m n.p.m). Ok. 60% powierzchni pokrywają lodowce, głównie na zimniejszym wschodzie. Na Svalbardzie występują dni polarne od 20 kwietnia do 26 sierpnia, a noce polarne od 26 października do 15 lutego. Występują tam także zorze polarne.

Klimat – Najniższa średnia temperatura lutego to -20 °C, najwyższa średnia temperatura lipca wynosi +4,4 °C. Temperatury wahają się zwykle między -25° a +5 °C zimą i między +2° a +18 °C latem. Najniższa zanotowana temp. to −46,3 °C (1978), a najwyższa to +24,5 °C (1986). Na Svalbardzie wieją silne wiatry.

Fauna - Na Svalbardzie występują m.in: niedźwiedzie polarne, renifery, lisy, foki, nurzyki, maskonury, mewy, pardwy. Ptaki często gniazdują w koloniach na tzw. Nurzykowym Klifie.

Flora - Rośnie tu m.in. 130 rodzajów kwiatów wśród nich: skalnice, pięciorniki, dębiki ośmiopłatkowe, brodawniki i wełnianki, mak svalbardzki – (symbol Svalbardu). Roślinność jest typowa dla tundry.

Demografia - Svalbard zamieszkuje ok. 2,8 tys. osób (2008 r) głównie  Norwegowie, Rosjanie i Ukraińcy, związani z eksploatacją złóż węgla kamiennego. Svalbard jest jednym z najdalej wysuniętych na północ osiedli ludzkich. Na stałe zamieszkany jest tylko Spitsbergen.

Więcej informacji przeczytać można na stronie poświęconej wyprawie

warto dołączyć też do grona fanów na Facebooku i śledzić na bieżąco przygotowania do wyprawy.

Wyróżnienie w I edycji Memoriału im. Piotra Morawskiego „Miej odwagę”