Superdirettissima VI [M6/6-] na północnej ścianie Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego to kawał górskiej przygody, szczególnie jeśli robi się ją wariantem z lodospadem (trudności WI5). Razem z Filarem i Direttissimą są najciekawszymi drogami na tej ścianie. Prawdziwie zróżnicowana “alpiniada” o deniwelacji ok. 800 metrów. Znajdziemy tutaj lodospad, śnieżne pola, klasyczną tatrzańską dupotłucznię, fajne skalne wspinanie, a na koniec łatwe wspinanie skalne w kopule szczytowej. Dodajmy, że zejście z Mięgusza należy do najbardziej zawikłanych w Tatrach Polskich (i niekoniecznie bezpiecznych), więc Superdiretta będzie niezapomnianym dniem.

Warto poczekać, aż warunki na drodze będą dobre! Inaczej szkoda sobie psuć doznań estetycznych :). Szczególnie jeśli jest lawiniasto, to łażenie po polach śnieżnych będzie słabe. Samo wspinanie i zejście narażone jest na lawiny.

Jeśli chcesz otrzymywać powiadomienia o podobnych artykułach opisujących drogi wspinaczkowe i art. poradnikowe. Polecam zapisać się na newsletter. Możesz zapisać się pod tym linkiem lub w formularzu poniżej. Dostaniesz na maila potwierdzenie otrzymywania newslettera (sprawdź ew. folder spam). Klikasz i gotowe :-)

Wycena: VI [M6-/6]. Według mnie po naszym przejściu z 27.01.20. Oryginalnie V A0.

Asekuracja: W środkowym Bastionie nieco wymagająca (krucho!), Reszta ok.

Długość: ~800 m (deniwelacja)

Czas przejścia: 8-12h

Najlepszy czas: 5-6h?

Lokalizacja: Morskie Oko / Mięguszowieckie Szczyty

Uroda: Sam oceń, jeśli przeszedłeś!

Wystawa: N

Charakter: zacięcia / trawki / lód do 90 stopni / kruszyzna / pola śnieżne / skalne filary. Sporo wspinania na lotnej.

Zagrożenia obiektywne: Lawiny na podejściu, w ścianie i na zejściu.

Pierwsze przejście: 1974, 2-3 luty. Zespół: Denis Davis, Wojtek Kurtyka, Jacek Rusiecki.

Pierwsze przejście dolnego lodospadu: 1998, 26 lutego - zespół: Marcin Michałek i Krzysztof Starek. 11 godzin, ale zrobili oni wersję lodową, czyli pokonali fragmenty Direttissimy - Kluczowe Zacięcie" i Rynnę Wawrytki.

Wejście z pokonaniem Gruszki: 1998, 30 stycznia - Janusz Gołąb i Stanisław Piecuch. Trudności kosówkowe :)

WC, Tom Droga nr 8

Mastertopo GG, Droga nr 5

Dojście

Od schroniska prosto pod ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego do Cubryńskiej Zatoki. Następnie podchodzimy żlebem pod lodospad na progu Małego Bańdziocha. Około 45 minut.

Opis

Zaznaczam, że ilość wyciągów w tym opracowaniu to “wspinaczkowe” długości liny, gdzie asekurowaliśmy się na sztywno (ew. szliśmy z lotną, ale drugi już miał asekurację na sztywno). Resztę terenu pokonywaliśmy na lotnej w trudnościach do II tatrzańskiej.

Lodospad spadający z Małego Bańdziocha

Pierwszy wyciąg (zaczyna się na 1667m, według naszego GPSa) to dwa warianty. Oryginalny to załupa za IV+ biegnąca w lewo przy Gruszce i wychodząca na Gruszkę.

Wojtek Anzel na jednym z najlepszych wyciągów lodowych w Tatrach

Zdecydowanie warto jednak wybrać w dobrych warunkach 50 metrów lodu wycenionego na WI5. Jak na warunki tatrzańskie to super lodospad i warto go zrobić nawet samego, jeśli nie mamy czasu/sił na zrobienie całej Superdirettissimy. Będzie przydatne 8-10 śrub lodowych. Na wyjściu lodospad się kładzie i można w razie czego zrobić z buldogów stanowisko. Ze skały raczej nie ma jak.

Podejście Malym Bańdziochem

Widok na Środkowy Bastion, z widocznym dobrze wylodzonym zacięciem

Mały Bańdzioch to ok. 100 metrów pola śnieżnego (w pionie), które doprowadza nas do Środkowego Bastionu.

Drugi wyciąg to około 60 metrów zacięcia za V+, które w dobrych warunkach może być wylodzone, niczym kuluary w Alpach. My mieliśmy takie warunki i było przez to nieco łatwiej do przejścia (Wydaje mi się, że tak 5). W suchych warunkach będzie to niezła dupotłucznia…

Wyjście z zacięcia w Środkowym Bastionie

Teren staje się łatwiejszy i spokojnie można grzać na lotnej

Po wyjściu z zacięcia wchodzimy w łatwiejszy trawiasto/śnieżny teren i kierujemy się na prawo od dużej wanty. Następnie przez II Pole Śnieżne docieramy pod Nietoperza.

Podejście pod Nietoperza

Wspin środkiem Nietoperza

Trzeci wyciąg (M4) biegnie środkiem Nietoperza i ma trudności około M4. Idziemy najpierw z lewej strony, a nastepnie małą trawiasto/śnieżną rampą w prawo i już wprost do góry przez depresję w środku Nietoperza. Stanowisko możemy założyć nad Bańdziochową Ławką (z prawej strony Trójkątnej Bariery).

Bańdziochowa Ławka

Czwarty wyciąg (M5) to kierunek w prawo do depresji i wchodzimy w zacięcie/kuluar o trudnościach III i wychodzimy nad Turnicę, by stanowisko założyć nią.

Zacięcie nakryte przewieszką. Miejsce jest na tej samej wysokości co Gładkie Zacięcie

Piąty wyciąg to już rzetelniejsze wspinanie skalne. Wychodzimy wprost do góry w terenie IV+ (zimą łatwiej) i wchodzimy do skośnej załupy (kierującej się w lewo). Nią do góry w trudnościach około M5 do Nyży w przewieszkach. Tam zakładamy stanowisko.

Załupa na Superdirettissimie

Piąty wyciąg (M6-/6) to trawers w lewo i przewinięcie za kant. Stąd skośnie w lewo do wybrzuszonej przewieszki. Przez nią przechodzimy do zaciątka i wychodzimy na pola śnieżne za Wyżnim Białym Siodełkiem. Stanowisko możemy założyć pod Wiszącą Skałą (całkiem przyjemne miejsce na biwak).

Zacięcie doprowadzające do Filara Zaręby

Stamtą idziemy polami pod Depresję Korosadowicza i odbijamy w prawo zacięciem (M4) na Filar Zaremby. W dobrych warunkach da się go zrobić na lotnej asekuracji. My mieliśmy trochę sypkiego śniegu i cukru, więc zrobiliśmy go na trzy wyciągi. Kluczowe trudności znajdziecie w środkowej części nad Platformą na Krawędzi.

Początek Filara Zaręby

Środek Filara Zaręby. Śniegiem do góry, a następnie w prawo przy rysie

Kopuła szczytowa Mięgusza

W pewnym momencie wychodzimy pod ściankę i odbijamy w prawo do końcowych partii Rynny Wawrytki. Wychodzimy na Mięguszowiecką Szczerbinę i w prawo na szczyt Mięgusza.