Annapurna (8091 m n.p.m.)

Tomasz 14 wrzesień 2011

Annapurna to dziesiąty co do wysokości szczyt świata. Jednakże jest to pierwszy ośmiotysięczny szczyt zdobyt przez człowieka, z kolei Polacy stanęli na nim jako pierwsi zimą.

Wysokość: 8 091m n.p.m.

Lokalizacja: Nepal

Pierwsze wejście: 3 czerwca 1950 - Maurice Herzog, Louise Lachenal

Pierwsze wejście zimowe: 3 lutego 1987 - Artur Hajzer, Jerzy Kukuczka

Opis

Nazwa

Indyjska Służba Topograficzna nazwała ją Szczytem XXXIX. Miejscowa nazwa jest połączeniem sanskryckich słów "anna" (pożywienie) i "purna" (wypełniona) i oznacza Wypełnioną Pożywieniem. Tak właśnie nazywa się boska macierz, jedno z wcieleń Durgi, towarzyszki Sziwy, czczonej za moc dostarczania pożywienia. Według innej wersji połączenie tych dwóch słów jest przydomkiem bogini Kali – Żywicielka.

Topografia

Masyw Annapurny znajduje się na połnoc od katmandu, po wschodniej stronie przełmu rzeki Kali Gandaki. Przełom ten uważany jest za najgłębszy na świecie, rzeka wbija się tu pomiędzy dwa górskie olbrzymy Annapurnę i Dhaulagiri, oddalone są one od siebie zaledwie 34 km. Imponując jest również różnica wzniesień pomiędzy korytem rzeki a wierzchołkiem, która przy odległości rzedu 20 km wynosi aż 5571 m.

Annapurna I to zaledwie jeden z licznych wierzchołków w obrębie ogromnego masywu o długości 55 km. W obrębie masywu znajduje się aż trzynaście wierzchołków o wysokości ponad 7 tys. metrów, oraz szesnaśćie przekraczających 6 tys. metrów. Główny wierzchołek Annapurny otoczony jest ze wszystkich stron zasłaniającymi go szczytami siedmiotysięcznymi:

Annapurna I – 8091 m – 10. góra świata pod względem wysokości;
Annapurna II – 7937 m – 16. góra świata pod względem wysokości;
Annapurna III – 7555 m – 42. góra świata pod względem wysokości;
Annapurna IV – 7525 m;
Gangapurna – 7455 m – 59. góra świata pod względem wysokości;
Annapurna Południowa – 7219 m – 101. góra świata pod względem wysokości;
Machapuchare – 6993 m;

Historia zdobywania

Annapurna I

3 czerwca 1950 – Maurice Herzog, Louise Lachenal (Francja)
1970 – Dougal Haston i Don Whillans południową ścianą

Polskie wejścia

3 lutego 1987 – Artur Hajzer, Jerzy Kukuczka – pierwsze wejście zimowe
1991 – Bogdan Stefko, Krzysztof Wielicki, Wanda Rutkiewicz, Ryszard Pawłowski, Mariusz Sprutta
1996 – Andrzej Marciniak
27 kwietnia 2010 – Piotr Pustelnik, Kinga Baranowska

Pozostałe wierzchołki

Annapurna II została zdobyta w 1960 przez mieszaną ekspedycję brytyjsko-indyjsko-nepalską. Kierownikiem był Jimmy Roberts, a w ataku szczytowym uczestniczyli: Richard Grant, Christian Bonington i Ang Nyima.

Annapurna III została zdobyta w 1961 przez indyjską ekspedycję. Kierownikiem był Mohan Kohli, w ataku szczytowym uczestniczyli Mohan Kohli, Sonam Gyatso i Sonam Girmi.

Annapurna IV została zdobyta w 1955 przez niemiecką ekspedycję. Kierownikiem był Heinz Steinmetz, w ataku szczytowym uczestniczyli obok niego Harald Biller i Jürgen Wellenkamp.

Gangapurna została zdobyta w 1965 przez niemiecką ekspedycję. Kierownikiem był Günther Hauser, szczyt osiągnęło 11 członków ekspedycji.

Annapurna Południowa (znana także jako Annapurna Dakshin lub Moditse) została zdobyta w 1964 przez japońską ekspedycję. W ataku szczytowym uczestniczyli S. Uyeo i Mingma Tsering.

Machapuchare (6993 m) oficjalnie pozostaje uznawana za niezdobytą, choć podaje się iż w 1980 r. szczyt nielegalnie zdobył nowozelandczyk Bill Denz. Fakt ten nie został rozstrzygnięty gdyż Denz zginął podczas innej swojej wspinaczki na Makalu w 1983.

Ciekawostki

W 1979 roku w wyprawie na ten Annapurnę Południową, zorganizowanej przez Karkonoski Klub Wysokogórski zginęli Jerzy Pietkiewicz, Julian Ryznar, Józef Koniak. Tablice upamiętniające ich śmierć znajdują się na symbolicznym cmentarzu Ofiar Gór w Kotle Łomniczki w Karkonoszach.
Ze wspomnień Piotra Morawskiego: "Peter opowiada o Annapurnie. Wieczorem, kiedy szedł do szczytu cały czas ktoś mu towarzyszył. W pewnym momencie zorientował się, że jest sam i nie wiem dokąd iść. Który kuluar wyprowadzający na szczyt wybrać. Nagle zobaczył kamieniarza z córką. Kamieniarz łupał oczywiście jakieś kamienie. Córka uśmiechnęła się i pokazała Peterowi drogę mówiąc coś przyjaźnie. Kiedy stary to usłyszał zaczął łajać córkę za udzielenie pomocy. A kuluar okazał się właściwy! Peter poszedł na szczyt z myślą, że córka kamieniarza będzie miała przez niego kłopoty. Kiedy schodził ze szczytu złapał biwak. Zaczął kopać jamę, a dookoła niego nagle pojawiło sie mnóstwo harcerzy. Śniegu było niewiele, jama o cienkim dachu groziła zawaleniem. Peter kopał i słuchał rozmów, i krzyków harcerzy. Cały czas obawiał się, że któryś wbiegnie na kruchy dach i zawali z takim trudem wykopaną jamę. Po nocy, podczas której prawie nie zmrużył oka, ruszył w dół. Kiedy doszedł do śnieżnego plateau po wschodnim wierzchołkiem, przysiadł na moment. I zasnął. Kiedy się obudził nie wiedział gdzie się znajduje. Nagle pojawił się jakiś człowiek i podobnie jak córka kamieniarza wskazał mu drogę. I cały czas mu towarzyszył. Peter szedł trawersem przez śnieżne pole i cały czas z nim rozmawiał. Dopiero niedaleko namiotu, w którym my spaliśmy, człowiek pożegnał się i zniknął w szczelinie. Peter na głos mu podziękował, pożegnał się z nim i wszedł do namiotu. Uznał to za normalne, że tamten zniknął w szczelinie. Dłużej się nad całym zdarzeniem nie zastanawiał. A byliśmy tam przecież bez jedzenia od kilu dni. Cały czas powyżej 7600. Wygląda na to, że zmęczony, niedotleniony mózg pracował po swojemu."