Od pewnego czasu z różnych stron dobiegają głosy domagające się uznania pokera i niektórych innych gier w karty oraz ogólnie hazardowych za pełnoprawne dyscypliny sportowe. Każde tego typu stwierdzenie wywołuje całkiem szeroką dyskusję publiczną, w której głos zabierają zarówno eksperci (na przykład analitycy pracujący dla ice casino), a także liczni laicy, którzy niestety najczęściej kompletnie nie mają pojęcia, o co chodzi w tej grze. Stąd też postanowiliśmy się przyjrzeć dziś dokładniej temu zagadnieniu, a konkretniej rzecz biorąc temu, czy można uznać pokera za dyscyplinę sportową?
Czym jest sport?
Zacznijmy od podstawowego zagadnienia, a mianowicie czym tak naprawdę jest sport i co kryje się pod tym pojęciem? Otóż, ogólnie rzecz biorąc, za sport uważa się każdą formę aktywności, której celem jest doskonalenie umiejętności fizycznych w oparciu o różnego rodzaju współzawodnictwo. Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, że ideą sportu jest rywalizacja z innymi zawodnikami, a nie uprawianie wybranego rodzaju aktywności fizycznej dla samego tylko treningu. Oznacza to, że wszelkiego rodzaju aktywne spędzanie czasu pasujące do definicji rekreacji (na przykład turystyka) nie są klasyfikowane jako sport.
Jest to bardzo ważna kwestia, o której zapomina wiele osób biorących czynny udział w dyskusji dotyczące uznania pokera za sport, bądź też nie.
Jak to się przekłada na pokera?
Jeśli natomiast chodzi o pokera, to sprawa jest nieco bardziej skomplikowana, niż się może wydawać na pierwszy rzut oka, stąd też bierze się sporo nieporozumień. Otóż pod nazwą poker nie kryje się jedna konkretna gra znana od dziesięcioleci, a co najmniej kilka, jeśli nie kilkanaście różnych odmian tej gry. Cały dowcip polega bowiem na tym, że spośród znanych odmian pokera niektóre z nich zasługują w pełni na uznanie ich za dyscyplinę sportową, natomiast inne — niekoniecznie.
Jakie kryterium należy zastosować do uznania pokera za grę sportową? Za sport może być uznana tylko taka gra, w której za ostateczny wynik odpowiada przede wszystkim zawodnik, a czynniki losowe mają w tym przypadku wpływ jedynie minimalny. Przykładowo można przyjrzeć się koszykówce — owszem, losowość ma pewien wpływ na przebieg gry (źle obliczone odbicie piłki, poślizgnięcie się na parkiecie itp.), ale ogólnie rzecz biorąc, umiejętności zawodników są zdecydowanie kluczowymi aspektami związanymi z końcowym rozstrzygnięciem meczu.
W przypadku pokera należy rozpatrywać każdą jego odmianę z osobna. Na przykład klasyczny poker pięciokartowy nie spełnia podanej powyżej definicji, więc nie można uznać go za pełnoprawną dyscyplinę sportową. Podobnie ma się sprawa z bardzo popularną w dawniejszych czasach wersją o nazwie 7 Stud Poker, która święciła swoje triumfy w Stanach Zjednoczonych w pierwszej połowie XX wieku. Niestety większości osób, które specjalnie na pokerze się nie znają, gra tak kojarzy się przede wszystkim z pokerem pięciokartowym, który jest zwyczajną w zasadzie grą towarzyską i niczym więcej.
Natomiast zupełnie inaczej sprawa ma się w przypadku takich odmian pokera, jak na przykład Omaha, Omaha High-Low, czy też poker Texas Hold’em. Szczególnie ta ostatnia wersja, która zresztą cieszy się olbrzymią popularnością na całym świecie spełnia wszystkie wymogi stawiane przed dyscyplinami sportowymi, jako że zwycięstwo w poszczególnym rozdaniu jest przede wszystkim uzależnione od umiejętności gracza — inaczej mówiąc doskonały pokerzysta, grając w Texas Hold’em, będzie w stanie odnieść sukces nawet jeśli mówiąc potocznie „karta nie będzie mu sprzyjać”, podczas gdy słaby, niedoświadczony gracz przegra partię nawet, mając mocne karty w ręku.
Jakimi umiejętnościami musi cechować się dobry pokerzysta?
Cóż, nie da się ukryć, że pokerzysta nie musi cechować się doskonałą kondycją, ani wybitnymi umiejętnościami fizycznymi, aby dobrze grać w pokera — gra ta nie jest bowiem wymagająca wobec ciała, a jedynie wobec umysłu. Fani aktywności fizycznej mogą w tym momencie się oburzyć, że sport to przecież wysiłek fizyczny, a nie umysłowy. Jednak argument ten można łatwo obalić, podając jako przykład szachy, które także wymagają jedynie sprawnego intelektu, a nie siły mięśni, a są z powodzeniem zaliczane do dyscyplin sportowych.
Wracając do cech dobrego pokerzysty, musi on przede wszystkim biegle znać zasady gry. Wydaje się to oczywiste, ale jednak Texas Hold’em kryje w sobie wiele niuansów i specyficznych strategii zależnych od układu kart (stąd też bierze się jego olbrzymia popularność — nie ma bowiem nigdy dwóch identycznych rozgrywek), więc trzeba mieć je wszystkie opanowane perfekcyjnie. Drugim ważnym elementem jest umiejętność uważnej analizy układu kart na stole oraz chłodnej analizy — w tej grze nie można ulegać emocjom. No i trzecia sprawa, niejako powiązana z drugą z podanych cech — tak zwana „pokerowa twarz”. Oznacza to umiejętność kontrolowania wszystkich swoich gestów, grymasów, czy nawet ruchów gałkami ocznymi, bowiem często wśród graczy w pokera można znaleźć umiejętność odczytywania mowy ciała — co w przypadku gracza okazującego swoje emocje przy stole łatwo pozwoli im odczytać faktyczną siłę jego kart.
To w końcu poker jest dyscypliną sportową, czy też nie?
Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta — oczywiście, że jest. Najlepiej świadczyć może o tym fakt istnienia Międzynarodowej Federacji Pokera Sportowego, która nawet w Polsce ma swój lokalny odpowiedni, którym jest Związek Pokera Sportowego. Oczywiście rozgrywki toczone są w odmianie Texas Hold’em i cieszą się olbrzymią popularnością.
Podsumowanie
Na zakończenie chcielibyśmy podkreślić jedno — poker jest grą popularną w kasynach, czy to tradycyjnych, czy to online, ale nie jest grą wyłącznie hazardową. Można w niego grać towarzysko dla przyjemności, można także rywalizować na punkty z innymi graczami — i to właśnie przemawia za tym, żeby uznawać go za pełnoprawny sport, właśnie możliwość rywalizacji. A czy musimy dodatkowo wspominać o tym, że poker jest, jakby nie było, najpopularniejszą grą karcianą na świecie, a Texas Hold’em to najbardziej znana jego odmiana?
Komentarze obsługiwane przez CComment