Rafał Sławiński i Ian Welsted jako pierwsi stanęli na wybitnym wierzchołku K6 West (7040 m). Kanadyjczycy na przejście 2,5 kilometrowej ściany potrzebowali dwóch dni. 28 lipca o godz. 10, stanęli na wierzchołku, a do bazy dotarli 30 lipca. Zapraszamy do obejrzenia filmu z tej wyprawy.
Rafał podczas prowadzenia lodowego wyciągu. Fot. Ian Welsted
Zbójnickie Turnie (Zbojnícke veže) to grupa trzech turni w Głównej Grani Tatr (odcinek Biała Ławka - Mały Lodowy Szczyt). Ostatnio w ramach wycieczki przeszliśmy ją z Andrzejem Marciszem. Sama grań Zbójnickich Turni ma trudności około III i w miarę litą skałę. Chociaż można sobię ją utrudnić, idąc ściśle ostrzem od Białej Ławki, wtedy trudności mogą mieć nawet V.
Andrzej Marcisz pomiędzy Pośrednią a Wielką Zbójnicką Turnią. Fot. dg
Wysokość: ?
Lokacja: Tatry Słowackie
Pierwsze wejście: 1907, 29 sierpnia - Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys (wejście na Wielką Zbójnicką Turnię).
Pierwsze wejście zimowe: ?
WHP tom 16
Ostry Szczyt widziany z Białej Ławki. Fot. dg
Widok z Białej Ławki w stronę Małego Lodowego. Fot. dg
Obiekty w masywie Zbójnickich Turni w kolejności ze wschodu na zachód:
Zbójnicki Kopiniak (Zbojnícka kopa)
Zbójnickie Wrótka (Zbojnícke vrátka)
Mała Zbójnicka Turnia (Malá Zbojnícka veža)
Niżnia Zbójnicka Szczerbina (Malá Zbojnícka štrbina)
Pośrednia Zbójnicka Turnia (Prostredná Zbojnícka veža)
Andrzej w trudnym miejscu na Pośredniej Zbójnickiej Turni. Fot. dg
Wyżnia Zbójnicka Szczerbina (Veľká Zbojnícka štrbina)
Wielka Zbójnicka Turnia (Veľká Zbojnícka veža)
Andrzej podczas prowadzenia rysy za około V, na Wielką Zbójnicką Turnię. Fot. dg
Najłatwiej na Zbójnickie Turnie dostać się od strony Słowackiej, przez Dolinę Staroleśną. Do wyboru mamy wejść na ZT od Białej Ławki (dłużej), lub Zbójnickiej Ławki (od razu wchodzmy na Wielką Zbójnicką Turnię). Bardziej wspinaczkową linią jest grań od Białej Ławki (III, 1 godzina 45 minut). Podejście na BŁ na I.
Andrzej Marcisz na Zbójnickim Kopiniaku. Świetnie widoczny Ostry Szczyt. Fot. dg
Do Zbójnickiego Kopiniaka grań ma trudności I, później trudności wzrastają do III. My szliśmy wprost na Małą Zbójnicką Turnię, trudności tak pokonanego odcinka oceniałbym na III-IV.
Na Pośrednią Zbójnicką Turnię weszliśmy eksponowaną III, a na Wielką Zbójnicką Turnię wariantem za V. Z Wielkiej Zbójnickiej Turni zjechaliśmy na dół (zjazd około 20 metrów).
Niżej podpisany podczas zjazdu z Wielkiej Zbójnickiej Turni). Fot. Andrzej Marcisz
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Widok na Ostry, Białą Ławkę, Zbójnickie Turnie i Mały Lodowy. Fot. dg
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Poniżej historia pierwszego wejścia:
Shispare Sar. Fot. summitpost.org
Poniżej notka Janusza Kurczaba o wejściu Polaków na ten szczyt.
Do roku 1974 jeszcze wszystkie siedmiotysięczniki w Batura Mustagh, najbardziej na wschód położonym rejonie Karakorum, były dziewicze. Piękna piramida Shispare Sar (7611 m) wznosi się pomiędzy lodowcami Pasu i Shispare. Uzyskanie przez Polskę zezwolenia na atakowanie tego szczytu w 1974 roku było dużym osiągnięciem dyplomatycznym i organizacyjnym. Dodać należy, że zezwolenie to było pierwszym wydanym przez władze pakistańskie od czasu wojny o Pakistan Wschodni w 1971 roku, w wyniku której powstało państwo Bangladesz.
Skład wyprawy polsko-niemieckiej był następujący: ze strony polskiej Leszek Cichy, Mirosław Dąbrowski, Marek Grochowski, Jan Holnicki-Szulc, Piotr Kintopf (lekarz), Janusz Kurczab (kierownik), Ryszard Marcjoniak (kierowca ciężarówki), Andrzej Młynarczyk, Maciej Piątkowski i Jacek Poręba; ze strony niemieckiej Martin Albanus, Hubert Bleicher, Heinz Borchers i Herbert Oberhofer.
26 czerwca założono bazę na bocznej morenie lodowca Pasu (4000 m). Największe nadzieje stwarzała grań wschodnia, opadająca ku szerokiej przełęczy. Jednak wydostanie się na przełęcz wprost od dołu nie było możliwe. Zdecydowano się na szturm potężnego żebra, to jednak wyprowadzało na grań w wielkiej odległości od szczytu.
Po pokonaniu skalnego bocznego żebra, 2 lipca na prowadzenie wyszli Borchers i Oberhofer z zamiarem założenia obozu II. Zespół napotkał bardzo złe warunki śnieżne i zmuszony był zawrócić z wysokości 5400 m. W pewnym momencie pod Borchersem zarwał się niewielki nawis śnieżny i alpinista spadł lodowo-śnieżnym stokiem ponad 400 m w dół. Miał dużo szczęścia, poza ogólnymi potłuczeniami doznał tylko pęknięcia kości śródręcza. Następnego dnia z bazy wyruszyła 5-osobowa grupa ratownicza i wraz z biwakującymi przy rannym Oberhoferze i Porębie, sprowadziła go do bazy.
Przez kilka dni utrzymywała się zła pogoda. Wreszcie 8 lipca udało się założyć obóz II (5750 m) i na pewien czas akcja uległa przyspieszeniu. 10 lipca, już na grani prowadzącej do wschodniej przełęczy Shisparé, został założony obóz III (6250 m).
20 lipca na grań ponad obozem III wyszły cztery związane liną dwójki: Cichy z Młynarczykiem, Holnicki z Porębą, Bleicher z Oberhoferem i Grochowski z Kurczabem. Długa grań się skończyła niewielkim obniżeniem, za którym wznosił się ku wschodniej przełęczy Shisparé stromy stok śnieżny. 300 m wyżej rozbito namioty obozu IV (6750 m).
21 lipca cała ósemka wyszła na przełęcz (6900 m) i 100 m wyżej zatrzymała się na odpoczynek. Na południowo-wschodnim krańcu rozległej przełęczy widać było lodowy szczyt w kształcie dzwonu, oznaczony na mapach kotą 7090 metrów. Kurczab odłączył się od grupy, wrócił na przełęcz a następnie po 3-godzinnej nietrudnej wspinaczce zdobył ów szczyt, nazwany później Ghenta Sar. Była godzina 16.30. W dwie godziny później również wierzchołek Shisparé (7611 m) został zdobyty i wszyscy szczęśliwie powrócili do obozu IV.
W tym czasie Heinz Borchers podleczył kontuzjowaną rękę w Gilgicie, wrócił do bazy i wziął udział w drugim ataku. Towarzyszyli mu Albanus, Dąbrowski, Kintopf i Piątkowski. Przez cały dzień 29 lipca sypał gęsty śnieg i zespół nie opuścił obozu II. Następnego dnia zagrożenie lawinowe było duże, mimo to wszyscy z wyjątkiem Piątkowskiego ruszyli w górę. Około godziny 9 zeszła duża lawina śnieżna, która strąciła prowadzących Albanusa i Borchersa. Pierwszy zatrzymał się na dolnej wardze szczeliny, natomiast Borchers został w niej zasypany grubą warstwą śniegu i lodu.
Tragiczny wypadek przysłonił radość z sukcesu, jednak zdobycie Shispare Sar i Ghenta Sar - pierwszych siedmiotysięczników w Batura Mustagh - zaliczyć należy do osiągnięć pierwszej rangi w historii polskiego himalaizmu eksploracyjnego.
Janusz Kurczab
Źródło: fb
Jastrzębia Turnia (Jastrabia veža) to charakterystyczny szczyt o kształcie baszty, w słowackich Tatrach Wysokich. Niestety dla wspinania najbardziej atrakcyjne jest około 200 metrów skały w głównym spiętrzeniu. Reszta to typowe rzęchy. Dojście z nieodległego schroniska zajmuje około 1,5 godziny.
Baranie Rogi (Baranie rohy) to szczyt w Głównej Grani Tatr. Dla taterników najciekawsza jest południowo , południowo-zachodnia ściana. Narciarzy zapewne zainteresuje wspaniały zjazd z Baranich Rogów, przez Baranią Przełęcz do Doliny Dzikiej (zobaczcie opis).
Wysokość: 2526 m n.p.m.
Lokacja: Tatry
Pierwsze wejście (odnotowane): przed 1867, 17 września - ks. Józef Stolarczyk i ks. Ambroży Reformat (Tomasz Trausyl) i przewodnicy: Wojciech Gąsienica Kościelny, Wojciech Ślimak, Szymon Tatar starszy i Jędrzej Wala starszy,
Pierwsze wejście zimowe: 1911, 17 kwietnia - Tibold Kregczy, Lajos Rokfalusy, Zoltán Votisky
Podejście na szczyt Baranich Rogów. Widok z nich jest imponujący. Fot. Damian Granowski
Ze Starego Smokowca idziemy na Hrebieniok (można wyjechać / zjechać kolejką). Stamtąd zielonym szlakiem do Małej Zimnej Doliny. Dojście do schroniska powinno zająć około 2:30 godziny. Przy Chacie Terey'ego odbijamy ze szlaku na ścieżkę do Baraniej Przełęczy. Po około godzinie podchodzimy pod żleb opadający z Baraniej Przełęczy. Najlepiej pokonać go z lewej strony.
Jeśli podchodzimy pod południową ścianę na wspinanie to ze ścieżki odbijamy w dogodnym momencie pod ścianę (Ze schroniska mamy około godziny podejścia).
Z Baraniej Przełęczy w lewo okopczykowaną ścieżką. Na początku natraficie na nieco trudny skalny trawers, który doprowadza do żlebu, nim do góry i przez kolejne żeberko na obszerną galerię. Później już łatwo na szczyt.
Łącznie 4-5 godzin podejścia. Zejście tak samo.
Można również podejść z Doliny Dzikiej. Jest to świetna opcja zimą (zwłaszcza na skiturach). Tutaj mała relacja: Skitury z Doliny Dzikiej na Baranie Rogi.
Podejście pod ścianę. Fot. Damian Granowski
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Widok ze szczytu
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Wielka Jaworowa Turnia (Veľká Javorova veža) to szczyt w Grani Jaworowych. Z taternickiego punktu widzenia. Najciekawsza jest ściana północna, należąca do tzw. Muru Jaworowych.
Na zdjęciu Lewy Filar WJT wyrysowany. Opr. Artur Paszczak. Fot. dg
Wysokość: 2291 m n.p.m.
Lokacja: Tatry
Pierwsze wejście: ?
Pierwsze wejście zimowe: ?
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Mały Kieżmarski Szczyt (słow. Malý Kežmarský štít, niem. Weberspitze, węg. Wéber-csúcs) – to szczyt znajdujący się w masywie Kieżmarskiego Szczytu. Jego imponująca 900 metrowa ściana należy do najwspanialszych w Tatrach. Na "Największej otchłani Tatr" - jak nazwał ją Wiesław Stanisławski - wytyczono ponad 100 dróg taternickich!
Wysokość: 2514 m, lub według niektórych źródeł 2513
Lokacja: Dolina Kieżmarska
Pierwsze wejście: Początki XVII wieku. Pierwsze odnotowane 21 sierpnia 1889 - Adolf Gábriel, Frigyes Koromzay, György Koromzay, Adolf Nikházy, Samuel Weber z tragarzami Beckerem i Kullmannem.
Pierwsze wejście zimowe: 1906, 8 marca - Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin
Mały Kieżmarski Szczyt może poszczycić się jedną z największych ścian w Tatrach, o wysokości 900 metrów.
Idziemy czerwonym szlakiem na Rakuskę Przełęcz, skąd w prawo trawersem do Doliny Huncowskiej. Idziemy jej dnem do podstawy żlebu spadającego z Huncowskiej Przełęczy. Nim na przełęcz, skąd kierujemy się w stronę Małego Kieżmarskiego Szczytu. Trzymamy się prawej strony grani.
Zejście w kierunku Huncowskiej Przełęczy. Fot. Damian Granowski
Wychodzimy na Wyżnią Kieżmarską Przełęcz, skąd w prawo granią po skalnych blokach na wierzchołek (około 3:45 godziny). Zejście ok. 2,5-3 godz.
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Cześć! Jestem Damian – założyciel bloga drytooling.com.pl . Na mojej stronie znajdziesz opisy czy schematy dróg wspinaczkowych oraz artykuły poradnikowe. Teksty są tworzone z myślą o początkujących, jak i bardziej zaawansowanych wspinaczach. Mam nadzieję, że i Ty znajdziesz coś dla siebie.
Jeśli potrzebujesz dodatkowego szkolenia z operacji sprzętowych, technik wspinaczkowych czy umiejętności orientacji w górach, zapraszam na moje kursy.