2-3 marca 2013 Petr John i Ján Smoleň pokonali drogę Hazard VIII, A5 w masywie Wielkiego Kościoła w Dolinie Małej Zimnej Wody.

Kluczowy drugi wyciąg Hazardu. Fot. arch. Ján Smoleň / james.sk

Hazard został wytyczony w 2005 roku przez duet Miro Mrava i Braňo Turček, którzy potrzebowali na przejście drogi 15 godzin (6 września). Pierwsze powtórzenie droga otrzymała w listopadzie 2009 roku (Dušan Stoupa Janák i Ricardo Jurečka)

Hazard  VIII, A5 - uważana jest za najtrudniejszą tatrzańską hakówkę (stan na marzec 2013)

Wycena: VIII, A5

Długość:  ?

Czas przejścia: ?

Lokacja:  Dolina Małej Zimnej Wody / pn. ścianie najniższej turni w grani zwanej Dziadki - najniższej turni w pn.- wsch. filarze Wielkiego Kościoła

Uroda: Sam(-a) oceń. Jeśli przeszłaś (-eś) to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Wystawa: N

Charakter: ?

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: 2005, 6 września. Zespół: Miro Mrava, Braňo Turček

Pierwsze przejście zimowe: 2013, 2-3 marca. Zespół: Petr John, Ján Smoleň

Dojście

Opis

Opis autorów drogi:

Kluczowego wyciągu tej drogi nie da się porównać, pod względem wymagań psychicznych, z niczym, co do tej pory hakowo powstało w Tatrach [...] Jeśli ktoś ma psychiczne lub finansowe problemy, chce zabić nudę, stracił dziewczynę lub nie wierzy, niech tam bieży - na kościele Hazard czeka!

Od autorów powtórzenia, dwójki Miro Mrava – Braňo Turček, mogliśmy dowiedzieć się więcej o specyfice tej linii. Jest to wspinaczka o długości 250 metrów i trudnościach wycenionych „kosmicznie” jako VIII A5. Jak donosi Miro: „W całej drodze osadziliśmy 3 nity. Na 40 metrach kluczowego wyciągu nie ma ani jednego pewnego punktu. To oznacza, że w przypadku odpadnięcia prowadzącego, lot miałby długość 80 metrów. W ścianie zdarzają się wyjścia po 5-6 m na skyhookach, bo ściana jest na tyle gładka, że nie da się tam osadzić żadnej asekuracji. Było to psychicznie bardzo poważne. [...] Droga byłaby łatwiejsza, gdybyśmy w kolejnych wyciągach osadzili kolejne nity przelotowe, chcieliśmy jednak zrobić trudną drogę i udało się nam”. Autorzy powtórzenia nie byli pewni, czy mogą potwierdzić nadany drodze stopień trudności, jednak, porównując ją do tych, które przeszli wcześniej, uznali: to bude A5. Zdaniem Miro Mravy, jest to na pewno najpoważniejsza technicznie droga, jaką udało się przejść słowackim wspinaczom w Tatrach. Drugie przejście zajęło słowackiej dwójce 18 godzin, rozłożonych na dwa dni listopada (skorzystali z pozostawionej poręczówki).

Nikt jesze nie dodał opisu. Możesz być pierwszy!

Zejście

Sprzęt

Historia zdobywania

Nikt jeszcze nie dodał historii. Wrzuć w komentarzach!

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.

Cytaty

Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi

Topo

Fot. Ján Smoleň

Masz topo? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)

Słowacki zespół w składzie Pavol Rajčan i Pavol Šulák odhaczyli drogę Kráľovsky Previs VII- A4 na zachodniej ścianie Durengo Szczytu! Trudności kluczowego wyciągu (20 metrów dachu) wycenili na M12. Cała droga ma 6 wyciągów (M5, 100 metrów 60 stopniowego terenu, M7+, M12, M8, M7 i M5+ (60 m).

Kluczowy okap. Fot. james.sk

Słowacy asekurowali się z założonej wcześniej asekuracji (oraz jednego nita). A jak dodają sami autorzy przejścia klasycznego - nie jest to raczej sportowe wspinanie ;)

Pavol pod kluczowym wyciągiem. Fot. james.sk

Wielka Grań Tatr, lub Grań Główna Tatr – główny grzbiet Tatr mający długość 75 kilometrów (22 km przewyższeń). Grań główna to odcinek pomiędzy Huciańskką Przełęczą (905 m n.p.m.) a Zdziarską Przełęczą (1081 m). Grań można podzielić na trzy odcinki: Grań Tatr Zachodnich, Grań Tatr Wysokich i Grań Tatr Bielskich.

Jest najdłuższą drogą "wspinaczkową" w Tatrach :) Jest to imponujący sprawdzian wytrzymałości, psychy i logistyki. Niejeden chciałby mieć grań w wykazie.

Wycena: IV

Długość:  75 kilometrów, 22 km przewyższeń

Czas przejścia: 7-10 dni (?)

Lokacja:  Tatry

Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś) to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Charakter: grań

Zagrożenia obiektywne: załamania pogody / kruszyzna / ekspozycja /

Pierwsze przejście: 1955, 3-13 września - Jan Staszel, Zbigniew Haegerle, Zbigniew Krysa, Jerzy Piotrowski, Ryszard Schramm

Pierwsze przejście zimowe: 1959, 27 marca - 14 kwietnia. Zespół: Jerzy Krajski, Czesław Mirowiec, Kazimierz Olech, Andrzej Sobolewski, Szymon Wdowiak i Andrzej Zawada

Przewodnik: Tatry Przewodnik Szczegółowy, tom 19 "Główna Grań Tatr". Władysław Cywiński

Dojście

Opis

Nikt jesze nie dodał opisu. Możesz być pierwszy!

Zejście

Sprzęt

Historia zdobywania

Po raz pierwszy grań pokonano we wrześniu 1955 roku. Pięcioosobowy (Jan Staszel, Zbigniew Haegerle, Zbigniew Krysa, Jerzy Piotrowski, Ryszard Schramm) polski zespół potrzebował na przejście 11 dni. Wspinacze ominęli 6 istotnych wierzchołków, oraz niektóre fragmenty grani.

W 1959 roku dokonano pierwszego zimowego przejścia grani. Jerzy Krajski, Czesław Mirowiec, Kazimierz Olech, Andrzej Sobolewski, Szymon Wdowiak i Andrzej Zawada. Przejście zajęło im 18 dni (27 marca - 14 kwietnia), nie korzystali ze wsparcia, mieli za to założone depozyty. Ciekawostka co do stylu: grań pokonywała zmieniająca się dwójka wspinaczy. Pozostali stanowili w tym czasie grupę transportową, która poruszała się obejściami głównej grani.

6-dniowym przejściem Głównej Grani Tatr (lecz tylko do Siwego Wierchu) popisali się Ryszard Szafirski i Adam Zyzak w dniach 28 sierpnia - 2 września 1964 (mieli założone dwa składy żywności. Dodatkowo mieli kilka obejść trudnych miejsc).

W 1975 miały miejsce dwa samotne przejścia. 21-23 czerwca grań pokonał Krzysztof Żurek (70 godzin, efektywne 48 godzin), a w terminie 15-18 lipca Władysław Cywiński (efektywne 54 godziny).

Opis Władysława Cywińskiego w Taterniku 3/75

Po czterech próbach udało mi się wreszcie w dniach od 15 do 18 lipca przejść główną grań Tatr. Nie korzystałem przy tym z pomocy ekipy wspierającej, korzystałem natomiast z własnoręcznie założonych składów. Szedłem w miarę możliwości ostrzem grani, spośród nazwanych szczytów, turni i turniczek opuściłem jedynie Ostre Czuby, Bartkową Turniczkę i Igłę w Banówce. Jeśli chodzi o przełęcze nie byłem na Rozdzielu i na Małej Rogatej Szczerbinie. Nigdzie nie stosowałem autoasekuracji, natomiast pięciokrotnie zjeżdżałem: z Małej Śnieżnej Kopy, ze Wschodniej Rumianowej Czuby, z uskoku Rysów, z Żabiego Konia i z pierwszej igły grani Pośredniego Mięguszowieckiego Szczytu. Dokładne horarium wyglądało następująco:

15 lipca: godz 0.00 Zdziarska Przełęcz; 3.30 Przełęcz pod Kopą, 9.15 Lodowy Szczyt; 11.10 Ostry Szczyt; 17.10 Mała Wysoka; 17.30 Polski Grzebień. Pierwszy biwak założyłem w Wielickim Kotle.

16 lipca: godz. 4.30 Polski Grzebień; 6.10 Zadni Gerlach; 9:55 Żłobisty; 11:05 Mały Ganek; 12.30 Wysoka; 15.05  Żabi Koń; 16.45 Czarnostawiańska Przełęcz. Biwak.

17 lipca: godz. 3.40 Czarnostawiańska Przełęcz; 5.30 Mięguszowiecki Szczyt; 6.40 Zadni Mnich; 10.10 Świnica; 11.00 Kasprowy Wierch; 20.25 Wołowiec. Trzeci biwak przy Wyżnim Jamnickim Stawie.

18 lipca: godz. 2.45 Jamnicka Przełęcz; 9.10 Siwy Wierch; 10.25 Huciańska Przełęcz.

Pogodę miałem wreszcie dobrą- było pochmurno, ale bez opadów i bez mgieł, a stosunkowo chłodne dni ułatwiały marsz. Około 10-minutowy deszcz zaskoczył mnie w okolicy Zadniego Gerlacha, chyba z godzinę padało, gdy byłem na Czerwonych Wierchach, a opad ciągły miałem w ostatnim dniu na odcinku od Rohaczy po Salatyński Wierch.

Władysław Cywiński

W 1978 roku (14-23 stycznia) Piotr Malinowski, Józef Olszewski i ponownie Krzysztof Żurek przechodzą Grań Tatr zimą. Było to czwarte przejście całej grani, rekordowe pod względem czasu. Zespół pominął grań od Rysów do Żabiego Konia, kilka turniczek.

W 1979 samotnie Grań Tatr przechodzi Pavel Pochyly... zimą!  Przejście miało miejsce w terminie 29 lutego - 9 marca. Pavel nie korzystał ze wsparcia z zewnątrz, ani składów żywności

W 1990 za sprawą Anny Czerwińskiej Grań doczekała się pierwszego przejścia kobiecego.

Grań Tatr wysokich najszybciej pokonał Vlado Plulik (27 godzin), zimą z kolei udało mu się to w 50 godzin.

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.

Cytaty

Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi

Topo

Masz topo? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)

Sobkowa Grań  to jedna z grani Lodowego Szczytu opadająca do Doliny Jaworowej.

Wycena: ?

Długość:  ?

Czas przejścia: ?

Lokacja:  ?

Uroda: Sam(-a) oceń. Jeśli przeszłaś (-eś) to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)

Wystawa: ?

Charakter: ?

Zagrożenia obiektywne: ?

Pierwsze przejście: ?

Pierwsze przejście zimowe: ?

Dojście

Opis

Nikt jesze nie dodał opisu. Możesz być pierwszy!

Zejście

Sprzęt

Historia zdobywania

Nikt jeszcze nie dodał historii. Wrzuć w komentarzach!

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej drodze? Podziel się nimi.

Cytaty

Znasz wypowiedzi ludzi o tej drodze? Podziel się nimi

Topo

Sobkowa Grań (niedługo opis poszczególnych wierzchołków). Fot. Damian Granowski

Masz topo? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Zdjęcia

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)

Bailando M6+ to ciekawa droga biegnąca formacją kominową dość wysoko w Dzikiej Dolinie. W dobrych warunkach mamy tam lodowe polewki i śniegolód jak w Chamonix. Kluczowe są dwa wyciągi. Jeden M6+, drugi M5+. Droga kończy się na ramieniu prowadzącym na Mały Durny Szczyt, ale powszechną praktyką są zjazdy ze stanowisk w dół.

Trojkráľové Limby VII - Oryg. V A0 L. Páleníček i J. Stejskal, 6 I 1973 - Dół nieco trawiasty, ale góra wynagradza. Lepiej odczekać po opadach.