Pik Somoni / Komunizma - najwyższy szczyt Pamiru (kiedyś najwyższy szczyt byłego ZSRR) i najwyższy szczyt Śnieżnej Pantery. Góra położona jest na terenie wschodniego Tadżykistanu, przeszło 300 km od Duszanbe – stolicy kraju.
Dave Anderson i Szu-ting Yi dokonali pierwszego wejścia na dziewiczy Kemailong (5870 m).
Kemailong. Fot. Tomas Obtulovic
Amerykańsko-tajwańska ekspedycaja spędziła ponad miesiąc w paśmie Syczuanu. 1 października pokonali strzelistą południową grań, po czym stanęli na wierzchołku. Swoją drogę Joining Hands wycenili na V, 5.10, M5.
Więcej informacji o przejściu znajdziecie na stronie planetmountain.com
Changabang - zwana również "Lśniącą górą" to szczyt w Himalajach Garhwalu w tzw. Sanktuarium Nanda Devi. Szczyt po raz pierwszy zdobyła ekspedycja angielsko-indyjska. W Polsce znany głównie dzięki polsko-angielskiej drodze na jej południowej ścianie.
Fot. blankonthemap.blogspot.com.a
Wysokość: 6864 m n.p.m.
Lokacja: Indie / Himalaje Garhwalu
Pierwsze wejście: 1974, 4 czerwca - Chris Bonington, Dougal Haston, Doug Scott, Martin Boysen, Balwant Singh Sandhu, Chwang Tashi
Pierwsze wejście zimowe: ?
Changabang i jego południowa ściana. Fot. Wojtek Kurtyka / źródło: wspinanie.pl
Pierwszego wejścia dokonała wyprawa brytyjsko-indyjska, stosunkowo trudną, ale dziś uważaną za najłatwiejszą drogą. 4 czerwca 1974 roku na szczyt weszli Chris Bonington, Martin Boysen, Dougal Haston, Doug Scott, Balwant Singh Sandhu i Chewang Tashi. Ich trasa prowadziła najpierw na Przełęcz Kalanka ścianą południowo-wschodnią, a potem wschodnią granią na wierzchołek.
Douglas Haston "nawadnia się" po wejściu na wierzchołek Changabang. Fot. Doug Haston
Grań południowo-zachodnią pokonała 6-osobowa ekipa japońska, prowadzona przez dwójkę Yukio Asano i Teruyoshi Karino (13 czerwca 1976 na szczycie), stosująca jednak ciężkie techniki, m. in. styl oblężniczy i wiercenia.
Ścianę zachodnią w rekordowej i długotrwałej wspinaczce pokonała zaledwie dwuosobowa wyprawa brytyjska w roku 1976, Peter Boardman i Joe Tasker (wierzchołek osiągnęli 15 października). Do tej pory bez powtórzenia!
Monolityczny, niemal czysto skalny filar południowy pokonała lekka ekspedycja polsko-brytyjska w stylu zbliżonym do tzw. stylu alpejskiego. 27 września 1978 po 8 dniach akcji non-stop na szczycie stanęli: Wojciech Kurtyka, Alex MacIntyre, John Porter i Krzysztof Żurek. Droga ta miała rekordowe trudności techniczne, a jej pokonanie i styl odbiło się głośnym echem i przypieczętowało udział Polaków w wielkich przejściach ścianowych w Himalajach.
Do roku 1998 wytyczono dalsze 3 trudne drogi ścianowe na ten szczyt, do 2006 powstały następne.
Przed wejściem w ścianę. Od lewej Porter, Żurek, Kurtyka i MacIntyre. Fot. Lech Korniszewski / źródło: wspinanie.pl
Po raz pierwszy południową ścianę Changabang atakowała ekipa angielska w 1976 roku. Próba jednakże załamała się w trzecim tygodniu walki.
Kolejną wyprawą była polsko-angielska wyprawa w sprawdzonym składzie: Lech Korniszewski (lekarz, nie biorący udziału w akcji górskiej), Wojciech Kurtyka (kierownik), Alex MacIntyre, John Porter i Krzysztof Żurek.
Pierwsza próba zakończyła się po 180 metrach z powodu załamania pogody. Właściwy atak rozpoczął się 20 września w stylu alpejskim według schematu: 2 osoby prowadzą, 2 transportują sprzęt. Od czasu do czasu zmieniając się rolami.
Wojtek Kurtyka na prowadzeniu. Fot. John Porter / źródło: wspinanie.pl
Warunki w ścianie były wymagające. Brak pokrywy śnieżnej, biwaki niewygodne (3 biwaki w hamakach). Do tego skrajnie trudne wspinanie.
27 września wieczorem cała czwórka stanęła na wierzchołku Changabang
Droga przebyta przez polsko-angielski zespół na południowej ścianie Changabangu była jednym z czołowym osiągnięć ekstremalnego himalaizmu sportowego i do dziś przejście to cieszy się szacunkiem ze względu na styl pokonania i trudności.
Od lewej: Kurtyka, Żurek, Porter i MacIntyre po powrocie z Changabangu w Warszawie. Fot. Józef Nyka
Droga pierwszych zdobywców. Fot. flickrhivemind.net
Ta sama droga na lepszej fotografi. Fot. petrmask.cz
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Les Droites to szczyt w masywie Mont Blanc. Ma dwa wierzchołki: Zachodni (niższy, 3984 m) i wschodni ( 4000 m). Szczyt można zdobyć ze schronisk Refuge d'Argentière (2771 m) i Refuge du Couvercle (2687 m). Dla wspinaczy najciekawszym celem będzie 1000 metrowa północna ściana, która znana jest z tego, że nie ma na niej łatwych dróg :-)
.jpg)
Północna ściana Les Droites. Fot. summitpost.org
Wysokość: Zachodni (niższy, 3984 m) i wschodni ( 4000 m)
Lokacja: Francja / Masyw Mont Blanc
Pierwsze wejście: Zachodni, niższy (3984 m), pierwsze wejście W. A. B. Coolidge, Christian Almer i Ulrich Almer 16 lipca 1876 r.. Wschodni, wyższy (4000 m), pierwsze wejście Thomas Middlemore, John Oakley Maund, Henri Cordier, Johann Jaun i Andreas Maurer 7 sierpnia 1876 r.
Pierwsze wejście zimowe: ?
Ginat to droga w alpach w Chamonix na Les Droites - Północna ściana o trudnościach 1000 m. 85° M4+,ED. Jest jedną z najdłuższych lodowych dróg w alpach.
Droga Ginat Fot. Mario Sertori
8 kwietnia przeszli ją Matthias Scherer and Tanja Schmitt. Przedstawiamy filmik nakręcony z tego wejścia
Les Droites z wyrysowaną linią drogi. Fot. Andrzej Sokołowski
Ecaille épique (1000m, M6, 90°, A1). Przejście: Patrick Pessi, Sébastien Ratel, i Rémy Sfilio. Patrz news
Nowa droga Ecaille épique na płn ścianie Les Droites. Zielone kropki to biwaki. fot. Jon Griffith
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Cornau Davaill (IV / 4+, 5c A1, ED1, 1050 m)
Ueli Steck podczas swojego szybkiego przejścia Ginat Route na północnej ścianie Les Droites
Matthias Scherer and Tanja Schmitt na Ginat Route
Filmik z polskiego przejścia Colton-Brooks
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Trango Towers to grupa strzelistych wież w Karakorum. Dwie najwybitniejsze to Great Tranto i Trango Nameless Tower. Ściany do 1200 metrów, doskonałe rysy i granit. Dla wspinaczy są to szczyty marzeń. Zdobyta po raz pierwszy w 1977, polskiego wejścia doczekała się w 1988 (Wojciech Kurtyka, Erhard Loretan) i 2012 (Maciej Ciesielski, Łukasz Mirowski i Mariusz Serda).
Trango Nameless Tower. Fot. Łukasz Mirowski
Wysokość: 6286 m n.p.m.
Lokacja: ?
Pierwsze wejście: 1977 - Galen Rowell, John Roskelley, Kim Schmitz i Dennis Hennek
Pierwsze wejście zimowe: ?
Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Pik Korżeniewskiej – szczyt położony w górach Pamir w północno-wschodniej części Republiki Tadżykistanu, przeszło 300 km od stolicy kraju Duszanbe. Góra wchodzi w skład tzw. Śnieżnej Pantery.
Kopuła Szczytowa Piku Korżeniewskiej Fot. Magdalena Prask
Wysokość: 7105m n.p.m.
Lokacja: Tadżykistan
Pierwsze wejście: 1953r.
Pierwsze wejście zimowe: 1986
Pik Korżeniewskiej– Pik Korżeniewskiej (7.105m npm) szczyt położony w górach Pamir w północno-wschodniej części Republiki Tadżykistanu, przeszło 300 km od stolicy kraju Duszanbe. Jest jednym z pięciu najwyższych szczytów byłego ZSSR, których zdobycie upoważnia do otrzymania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznego Śnieżnej Pantery. Jest trzecim co do wysokości szczytem Pamiru (po Piku Somoni / Komunizma 7.495 m npm oraz Piku Lenina 7.134m npm).
Nazwa
Góra została odkryta przez rosyjskiego geografa N.Korżeniewskiego, który nazwał szczyt imieniem swojej żony Eugenii.
Pierwszego wejścia na szczyt dokonał w 1953 roku A. Ugarow w ramach rosyjskiej ekspedycji.
Nikt nie dodał przejść.
Na szczyt wiedzie wiele dróg o różnych wycenach.
Klasyczna droga na szczyt Pik Korżeniewskiej (pierwsze przejście w 1966r.) wyceniana jest na 5A wg. skali rosyjskiej.
Pik Korżeniewskiej z zaznaczoną drogą klasyczną. Fot. i topo: Magdalena Prask
Klasyczna droga prowadzi z bazy położonej na Polanie Moskiwna na wysokości 4.200m npm niedaleko zbiegu lodowców Waltera i Moskwina. Tuż za bazą trzeba pokonać jęzor lodowca - w większości idzie się po lodzie – konieczne raki. Następnie droga wspina się po kamienistym zboczu skalistego masywu. Idąc po kamieniach i osypujących się piargach droga po ok 3-6 godz (w zależności od aklimatyzacji) dochodzi do Obozu 1 „niższego” położonego na wys. 5.100m npm poniżej granicy śniegu. Dalej wąskim, śnieżnym i stromym kuluarem droga wiedzie do położonego na 5.300m npm Obozu 1 „wyższego”.
Lokalizacja Obozu 2 jest zmienna w każdym sezonie. Zależy to od warunków jakie panują na lodowcu – m.in. od ilości śniegu, od lokalizacji szczelin. Nawet w ciągu jednego sezonu Obóz 2 zmienił w 2012r. swoją lokalizację.
Z Obozu 1 „wyższego” idąc stromą śnieżną ścianą droga wychodzi na grań, gdzie na wys. ok. 5.700m npm można rozbić Obóz 2 „niższy”. Odbijając w prawo, idąc dalej granią w bezpiecznej odległości od skalistej ściany masywu Piku Korżeniewskiej na wys ok 5.750m npm zlokalizowany był (na początku sezonu 2012r.) Obóz 2 „wyższy”. Obóz ten w poprzednich latach usytuowany był jeszcze wyżej na wys 5.800m npm na trawersie wiodącym do Obozu 3, dosłownie pod skalnym okapem ściany masywu Piku Korżeniewskiej.
Pod koniec sezonu 2012r. Obóz 2 zupełnie zmienił swoją lokalizację – został przeniesiony na wys 5.600m npm. (idąc z Obozu 1 „wyższego” należało na stromej śnieżnej ścianie odbić w prawo dużo poniżej dojścia na grań, omijając olbrzymią szczelinę. Obóz zlokalizowany został nieco na lewo od bardzo stromego zbocza prowadzącego do Obozu 3). Reasumując – lokalizacja Obozu 2 jest zmienna.
Obóz 3. Fot. Magdalena Prask
Obóz 3 zlokalizowany jest na 6.100m npm na niewielkiej przełęczy tuż pod skalnym ramieniem prowadzącym wprost na szczyt. Jest tu mało miejsca na dosłownie 3-4 namioty. Powyżej Obozu 3 droga prowadzi bardzo stromym fragmentem grani skalno-śnieżnej (odcinek ok. 50 metrów). Potem nieco łagodniej, ale z bardzo dużą ekspozycją po obu stronach, już tylko po śniegu do Obozu 4. Jest kilka możliwości na rozbicie Obozu 4 – dobre miejsce na namioty jest na wys. 6.300m npm i 6.400m npm.
Z Obozu 4 na szczyt droga prowadzi po wąskiej, miejscami bardzo wąskiej grani. Dopiero poniżej głównej kopuły szczytowej trasa nieco się zmienia: najpierw trzeba wznieść się bardzo stromą ścianą śnieżną, następnie trawersując w prawo wejście na kamienistą kopułę. Po ok. 20 minutach dochodzi się na wierzchołek – obszerną śnieżną platformę.
Pik Korżeniewskiej - na szczycie. Fot. Magdalena Prask
Najlepszy termin na zdobywanie góry: lipiec - sierpień
Czas potrzebny na zdobycie góry: 14-21 dni (przy założeniu braku aklimatyzacji)
Aklimatyzacja: np. Pik Chetiroch
Stopień trudności: 5A (skala rosyjska)
Pozwolenia: podobno wymagane – wszystkim zajęła się jednak agencja
Mapy: brak info
Literatura: brak
Warunki śniegowe i lodowcowe zmienne każdego roku. Od tego zależne usytuowanie obozów wysokościowych. Stare poręczówki ze względów bezpieczeństwa nie nadają się do użycia - a co do zasady są przykryte śniegiem / niedostępne. Nowe poręczówki (2012r. krótkie poręczówki w 2-3 miejscach) są wieszane przez przewodników wprowadzających swoich klientów – w innym przypadku trzeba być przygotowanym na własną asekurację).
W agencji, która zarządza bazą na Polanie Moskwina można wykupić tzw. pakiety:
pełen 2.200 EUR obejmuje m.in. transport z Duszanbe do Jirgital i noclegi po drodze, przelot helikopterem do bazy, nocleg w bazie, pełne wyżywienie w bazie, możliwość korzystania z infrastruktury w bazie
mały 1.300 EUR obejmuje m.in. transport z Duszanbe do Jirgital i noclegi po drodze, przelot helikopterem do bazy, możliwość rozbicia własnego namiotu na terenie bazy
Buty „wysokościowe” z wewnętrznym botkiem, raki, czekan, uprząż, lina, kask, szable śnieżne, śruby śnieżne, kask, karabinki , jumar, ósemka, okulary przeciwsłoneczne kat 4.
z Duszanbe do Jirgital:
w ramach pakietu wykupionego w agencji – transport gratis
wynajęcie transportu w agencji: 160 EUR / os w obie strony
wynajęcie taksówki we własnym zakresie (przy 4-5 osobach): ok 100 USD / os w obie strony
z Jirgital do Bazy (na Polanie Moskwina):
- helikopterem zarezerwowanym za pośrednictwem agencji: koszt w ramach wykupionego w agencji pakietu – gratis; zakup poza pakietem – 700 EUR / os w dwie strony
Baza jest usytuowana na Polanie Moskiwna na wysokości 4200m n.p.m. Na dość obszernym, kamienistym terenie zlokalizowany jest agencyjny obóz, gdzie możliwy jest nocleg w namiotach lub małych domkach (osoby z „dużym pakietem” bezpłatnie, osoby z małym pakietem oraz bez pakietu – 8-10 EUR / noc). Ci, którzy nie wykupili w agencji pakietu mogą swój namiot rozbić na obrzeżach Polany Moskwina.
W „agencyjnym” obozie zlokalizowany jest stojący tutaj na stałe budynek zwany „szklarnią”. Jest to rodzaj świetlicy i stołówki – osoby bez pakietu i z małym pakietem mogą wykupić tu posiłki. Tu też można skorzystać z bezprzewodowego internetu (10 EUR / 1 godzina).
Bardziej szczegółowe informacje wraz z relacją z wyprawy znajdziecie na http://magdalenaprask.pl/pamir-expedition-2012/
Opracowała: Magdalena Prask www.magdalenaprask.pl
o Piku Korżeniewskiej i Piku Somoni:
"Dwie sąsiednie góry nieustannie na siebie patrzą,
ale nigdy się nie spotkają."
(Kirgiski Pasterz Ergeszele, 1989 r.)
Zdjęcia wraz z opisami drogi na www.magdalenaprask.pl
Shisha Pangma ośmiotysięcznik należący do Korony Himalajów. Jest najmniejszym i jednocześnie najpóźniej zdobytym ośmiotysięcznikiem.
Cześć! Jestem Damian – założyciel bloga drytooling.com.pl . Na mojej stronie znajdziesz opisy czy schematy dróg wspinaczkowych oraz artykuły poradnikowe. Teksty są tworzone z myślą o początkujących, jak i bardziej zaawansowanych wspinaczach. Mam nadzieję, że i Ty znajdziesz coś dla siebie.
Jeśli potrzebujesz dodatkowego szkolenia z operacji sprzętowych, technik wspinaczkowych czy umiejętności orientacji w górach, zapraszam na moje kursy.