Rakaposhi - ze swoją wysokością 7788 metrów jest 27 - pod względem wysokości - górą świata. W lokalnym języku nazna tłumaczona jest na "pokryta śniegiem". W Polsce znana jest szczególnie, dzięki wyprawie z 1979 roku, kiedy to dokonano drugiego wejścia na szczyt.

Północna ściana Rakaposhi. Fot. summitpost.org

Wysokość:  7788 m n.p.m.

Lokacja: Karakorum

Pierwsze wejście: 1958 - Mike Banks, Tom Patey

Pierwsze wejście zimowe:

Opis

Rakaposhi znajduje się w Dolinie Nagar, około 100 kilometrów od Gilgit. Jej północna strona jest widoczna z Karakorum Highway, a że północna część masywu wznosi się ponad 5800 metrów ponad rzeką Hunza, to widok jest imponujący.

Historia zdobywania

Pierwsze próby zdobycia szczytu mają miejsce w 1938 roku gdy M. Vyvyan i R. Campbell Secord dokonują pierwszego rekonensansu i zdobywają północno-zachodni przedwierzchołek (ok. 5800 m) na północno-zachodniej grani.

9 lat później Secord wraca ponownie i razem z H.W. Tilmanem i Szwajcarami Hansem Gyrem i Robertem Kappelerem wchodzą na wysokość 5800 metrów, tym razem od południowo-zachodniego żebra.

W 1954 roku ekspedycja Uniwersytetu w Cambridge osiąga wysokość 6340 metrów na zachodnim żebrze. Dwa lata później Amerykańsko-Brytyjska ekspedycja pod kierownictwem Mike'a Banksa osiąga 7163 metry również na południowo-zachodnim żebrze.

Rakaposhi została zdobyta w 1958 przez uczestników ekspedycji brytyjsko-pakistańskiej.  Na szczycie stanął Mike Banks i Tom Patey. Podczas zejścia obaj doznali odmrożeń, a ich towarzysz zginął.

W 1971 i 1973 Karl Herrligkofer prowadzi ekspedycję która próbuje zdobyć piękne, lecz trudne północne żebro.

Polacy

Drugiego wejścia na szczyt dokonała polska wyprawa zoorganizowana przez KW Warszawa i Speleoklub Morski z Gdyni w 1979 roku. Dodatkowo wyprawa oficjalnie była polsko-pakistańska (kierowana przez kpt. Sher Khana).

W skład grupy polskie wchodzili: Ryszard Kowalewski (kierownik akcji), Andrzej Bieluń, Anna Czerwińska, Jacek Gronczewski, Krystyna Palmowska, Tadeusz Piotrowski i Jerzy Tillak.

Wybór padł na północno-zachodnią grań - północny filar był oblegany przez wyprawę japońską. 5 czerwca założono bazę, a następnie sukcesywnie zakładano kolejne obozy.

1 lipca do ataku szczytowego wyruszyli: Ryszard Kowalewski, Sher Khan i Tadeusz Piotrowski, około 18tej wszyscy stają na szczycie (Sher Khan wszedł godzinę wcześniej).

Sher Khan i Ryszard Kowalewski na szczycie Rakaposhi. Fot. Tadeusz Piotrowski

2 lipca szczyt zdobywają Andrzej Bieluń, Jacek Gronczewski i Jerzy Tillak. 5 lipca na szczycie stają Krystyna Palmowska i Anna Czerwińska.

Ciekawostki

Cytaty

Zdjęcia

Filmy

8 czerwca 2013 roku The Vercors BASE Team wykonała skok z Point Durier w masywie Mont Blanc. Być może jest to najdłuższy skok BASE na świecie, z prawie 3000 metrami przewyższenia. Skakali: Vincent Descols, Jean-Phi Gady, Mael Baguet, Mathieu Leroux. [Filmik znajdziecie na samym dole w dziale Filmy]

Mont Blanc  (wł. Monte Biano, czyli Biała Góra), lub potocznie nazywany Dach Europy. jest najwyższym szczytem Alp o wysokości 4810m, a jeśli przyjąć, że Kaukaz nie należy do Europy, to Mont Blanc zasługuje wtedy na miano najwyższego szczytu Europy. Główny wierzchołek Mont Blanc znajduje się na terytorium Francji w regionie Haute-Savoie. Granica francusko-włoska przebiega przez znajdujący się niedaleko Mont Blanc de Courmayeur (4748m n.p.m.)

Jaworowy Szczyt - jeden ze szczytów w Głównej Grani Tatr. Jaworowy jest najwyższym wzniesieniem Jaworowej Grani, imponującego miejscami 500 metrowego muru skalnego. Na północnej ścianie znajdziemy mnóstwo honornych zimowych dróg, o wysokiej klasie. Latem w ścianie na większości dróg napotkacie zapewne dużo kruszyzny i trawek.

Jaworowy Mur. Fot. Damian Granowski

Wysokość:  2417 m n.p.m.

Lokacja:  Słowacja

Pierwsze wejście: 1897, 13 sierpnia - Karol English, Antonina English (matka), przewodnik Johann Hunsdorfer

Pierwsze wejście zimowe: 1911, 9 grudnia - Gyula Hefty, Gyula Komarnicki

Jaworowy Szczyt opisany jest w XVI tomie przewodnika WHP.

Opis

Jaworowy Szczyt położony jest pomiędzy Małym Jaworowym Szczytem, a Ostrym Szczytem. Pomiędzy Jaworowym, a Małym Jaworowym  znajduje się głęboka przełęcz Rozdziele, z kolei od Ostrego Szczytu oddziela go Jaworowa Przełęcz.

Sam szczyt jest dwuwierzchołkowy( obok Wielkiego Jaworowego Szczytu jest Pośredni Jaworowy Szczyt), a rozdziela go Jaworowa Szczerbina.

Północne ściany tworzą tzw. Jaworowy Mur.

Historia zdobywania

Pierwszego odnotowanego wejścia na wierzchołek dokonał Karol Englisch z matką Antoniną i przewodnikiem Johannem Hunsdorferem 1897 roku. Niecałe 24 lata później na szczyt dotarli zimą węgierscy taternicy Gyula Hefty i Gyula Komarnicki.

Obecnie w masywie znajduje się kilkadziesiąt różnej trudności dróg.

Ważniejsze wejścia

Drogi

Żlebem z Dol. Staroleśnej: 0+, 500m deniwelacji, 2,5h

Z Dol. Staroleśnej przez Jaworową Przełęcz: 0+, 500m deniwelacji, 2,5h

Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.

Ciekawostki

Cytaty

Zdjęcia

Panorama z Szerokiej Jaworzyńskiej. Jaworowy Mur widoczny z lewej strony. Fot. Damian Granowski

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Mount Everest jest najwyższym szczytem Himalajów, a co za tym idzie, całej Ziemi. Po raz pierwszy został zdobyty 29 maja 1953 roku. Zdobywcami szczytu zostali: Edmund Hillary i Tenzing Norgay. Warto podkreślić, że pierwsze wejście zimowe należy do Polaków (17 lutego, 1980 roku. Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki).

Jako, że jest najwyższy na świecie, to atakuje go co roku wielu ludzi. W większości są to wyprawy komercyjne, których uczestnicy niekoniecznie są dobrze przygotowani do zdobycia szczytu. Jedna z głośniejszych tragedii rozegrała się w 1996 roku, gdy zginęło 8 osób. Więcej możecie przeczytać tutaj: Tragedia na Evereście w 1996 roku.

Mount Everest

Lodowy Szczyt to trzeci co do wysokości szczyt Tatr (po Gerlachu i Łomnicy), najwyższy w Głównej Grani Tatr. Od strony słowackiej niepozorny, od polskiej jego szczyt wygląda jak wielka skalna piramida. Nie dziwi zatem, że większe emocje wzbudza wśród Polaków.

Widok na Lodowy Szczyt z Doliny Jaworowej. Fot. Damian Granowski

Wysokość:  2628m (według wcześniejszych pomiarów 2627 metrów)

Lokacja:  Słowacja

Pierwsze wejście: 1843, 31 sierpnia - John Ball, Wilhelm Richter, Carl Ritter

Pierwsze wejście zimowe: 1891, 28 grunia - Theodor Wundt i Jakob Horvay

Dostępność: Szczyt znajduje się poza znakowanym szlakiem. Wejście na niego możliwe z przewodnikiem wysokogórskim, posiadającym uprawnienia.

Opis

W skład masywu Lodowego Szczytu wchodzą takie szczyty jak: Lodowa Kopa (wraz z Lodową i Michałkową Granią), Lodowy Szczyt (wraz z Sobkową Granią), Lodowy Zwornik (wraz z Kapałkową Granią), Śnieżny Szczyt, Śnieżny Zwornik (wraz z Śnieżną Granią

Pod Masym Lodowego podchodzą takie doliny jak: Dolinka Lodowa, Dolina Pięciu Stawów Spiskich, Dolina Zadnia Jaworowa, Sobkowy Żleb, Dolina Sucha, Dolina Śnieżna i Śnieżny Bańdzioch.

Lodowy Szczyt największe wrażenie robi od północnej strony, od południa nie jest już tak okazały.

Widok na Północną stronę masywu Lodowego Szczytu. Fot. Damian Granowski

Historia zdobywania

Lodowy Szczyt „oficjalnie” został zdobyty w 1843 roku, nieoficjalnie mogło być to wcześniej. Pierwszym zdobywcą był Irlandczyk John Ball.

Ball na koncie miał nie jeden dziewiczy szczyt (zwłaszcza w Dolomitach). Na Lodowy Szczyt wybrał się w towarzystwie Wilhelma Richtera, Carla Rittera, trzech myśliwych z Jurgowa oraz dwóch Polaków, których nazwiska nie dotrwały do dzisiejszych czasów.

Wyprawa poruszała się Doliną Jaworową, następnie przeszła Sobkową Grań. Na szczyt nie wszedł jeden z Polaków i Carl Ritter.

Ważniejsze wejścia

Drogi

Najpopularniejszymi drogami na szczyt są:

1. Z Doliny Pięciu Stawów Spiskich przez Ramię Lodowego (2 godz, bardzo łatwo)
2. Przez Lodową Kopę (1 godz, I)

Przez Lodową Kopę

O ile pierwszy wariant jest łatwiejszy i popularniejszy, tak ja polecam iść drugim wariantem, na którym będziemy mieli okazję się coś powspinać granią ;)

Startujemy z Lodowej Przełęczy i idziemy około godziny na Lodową Kopę (około 0+). Najpierw szeroką granią, a później w lewo żlebem do góry. Po wyjściu na grań kierujemy się na Lodową Kopę.

Z Lodowej Kopy idziemy piękną, eksponowaną granią o trudnościach I. Swego czasu były tam łańcuchy, lecz je usunięto. W najtrudniejszym miejscu możemy się natknąć na parę punktów asekuracyjnych..

Wschodnia ściana

Droga Wali (II), od schroniska 2.5h

Lewym filarem (IV, powyżej drabiny grosza III), 3.5

Ścianą filara Brncala (V), 3h

Droga Puskasa – lewa depresja (V), 3h

Droga Grosza, (III), 3h Słaba asekuracja

Filarem Brncala (V), 3h

Droga Karouska – prawa deresja (IV), 2.5h

Chutovka (V), 4h

Podzimni cesta, (V+), 5h

Prawy komin (V), 2h

Północna strona

 Mała Śnieżna T. zachodnią granią (III) 3h 30min

Śnieżna Grań (II, miejsce III) 4h 30min

Wyżnia Lodowa Przeł. przez Dol. Śnieżną (III) 5h 30min

Zejście Kapałkową Granią (II, A0) 9h 30min

Ramię Lodowego przez Dol. Suchą (II) 2h 45min

Środkowym filarem (V) 3h

Prawą Depresją (III) 3h

Sobkową Granią na Lodowy Szczyt (I) 4h 30min

Granie

Sobkowa Grań

Sobkowa Grań. Fot. Damian Granowski

Znasz drogi na tej górze? Podziel się nimi.

Ciekawostki

• Nazwa szczytu pochodzi od zalegających płatów śniegu, które nierzadko po północnej stronie utrzymują się do lata.
• W masywie Lodowego Szczytu znajduje się kilka atrakcji przyrodniczych. W Dolince Lodowej u stóp Lodowej Kopy znajduje się najwyżej położone stałe jezioro tatrzańskie - Lodowy Stawek (2157 m).

Jakieś ciekawostki odnośnie góry

Cytaty

"Kogóż z jadących w Tatry nie zaciekawił we wschodnim pasmie tych gór olbrzymi szczyt kształtem najwięcej zbliżony do piramidy? Nie gubi on się w tłumie wierzchołków, lecz samodzielnie rozpiera się w obie strony na własnych ramionach. To szczyt Lodowy, po królu Garłuchowskim i królowej Łomnicy, najwyższy ich syn wśród licznej dziatwy tatrzańskiej". Walery Eljasz

Zdjęcia

Panorama z Szerokiej Jaworzyńskiej. masyw Lodowego widoczny z lewej strony. Fot. Damian Granowski

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

Masz filmy? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Eiger jest znany najbardziej ze swojej północnej ściany, która jest jednym z najbardziej honornych celów wspinaczkowych w Alpach. Najwyższą i posiadającą spektakularną historię zdobywania.

Wysokość:  3970m n.p.m.

Lokacja:  Szwajcaria

Pierwsze wejście: 1858, 11 sierpnia. Zespół: Christian Almer, Peter Bohren i Charles Barrington.

Pierwsze wejście zimowe: 1890, Zespół: Mead, Woodroffe z przewodnikami: Ulrich Kaufman i Christian Jossi.

Opis

Eiger jest szczytem w Alpach Berneńskich, którego wysokość wynosi 3970 metrów. Jest najbardziej wysuniętym na wschód szczytem Alp Berneńskich. Północna ściana Eigeru wznosząca się na Grindelwaldem, o wysokości ponad 1800 metrów jest najwyższą w Alpach i do tego najbardziej ekstremalną.

W 1912 roku oddano do użytku kolejkę zębatą, która tunelem biegnie kilka kilometrów we wnętrzu Eigeru, aż na przełęcz Jungfraujoch (górna stacja kolejki znajduje się na wysokości 3454m).

Skiturowcy pod wierzchołkiem Eigeru. Fot. Damian Granowski

Historia zdobywania

Eiger został zdobyty 11 sierpnia 1858 roku. Pierwsze wejście było od zachodu, a dokonał tego Charles Barrington (Irlandczyk), wraz z wynajętymi przewodnikami swajcarskimi, Christianem Almerem i Peterem Bohrenem. Pierwsi zdobywci, szli prawie ostrzem grani, która to trasa różni się od dzisiejszej drogi normalnej. Schodzą kuluarem i wzdłuż flanki gdzie dziś prowadzi normalna droga zejścia.

Co ciekawe, Barrington nie był za bardzo aktywnym alpinistą. Po zdobyciu Eigeru już nie wrócił w Alpy. Nie zachowało się dużo informacji o pierwszym wejściu. Na szczęście 24 lata po I wejściu na Eiger, brat Barringtona opublikował list zdobywcy.
Z listu wynika, że Barrington chciał wejść na Matterhorn, lecz nie było go na niego stać.... Gdy w rozmowie z dwoma przewodnikami z Grindenwaldu stwierdził, że nie ma dużych osiągnięć w Alpach, ci wyśmiali go i oświadczyli "Spróbuj Eiger, albo Matterhorn". Barrington wybrał Eiger.

Barrington sportretował siebie, jako lidera tej wspinaczki. Jest to jednak wątpliwe, bo w liście znajduje się zdanie:" Dwaj przewodnicy uprzejmie odstąpili mi pierwszeństwo na szczycie", co nie brzmi zbyt przywódczo.

Zdobywanie północnej ściany Eigeru

Koniec XIX i początek XX wieku był w Alpach okresem gdy powoli odchodzono od alpinizmu, mającego na celu zdobycie jedynie szczytu, jak najłatwiejszą drogą. Wraz z rozwojem techniki wspinaczkowej i sprzętu zaczęto rozglądać się za ścianami, które wcześniej były uważane za niemożliwe do zdobycia. Jednym z takich celów szybko stała się północna ściana Eigeru. Wysoka na ponad 1800 metrów, o średnim nachyleniu około 70 stopni była nie lada wyznaniem. Dodatkowo dochodził brak słońca i specyficzne warunki pogodowe północnej ściany, które niejednokrotnie tragicznie zakończyły próby wspinaczy.

Heckmair Route :-). Fot. Damian Granowski

Pierwszą zaawansowaną próbę zdobycia północnej ściany Eigeru podjęli dwaj monachijczycy Max Sedlmayer i Karl Mehringer. 21 sierpnia 1935 roku o godzinie 2 w nocy rozpoczęli wspinaczkę, która jednak nie szła im zbyt dobrze. Ostatni raz widziano ich żywych 25 sierpnia. Dopiero 19 września odnaleziono Sedlmayera na czubku tzw. „Żelazka” (od tego czasu miejsce to nazwano „Biwakiem Śmierci”. Ciało jego partnera odnaleziono dopiero 27 lat później na „Drugim Polu Lodowym”.

Rok później kolejną próbę podjęli Austriacy Edi Rainer i Willy Angerer. Pierwsza ich próba (6 lipca) zakończyła się wycofem z powodu złych warunków w ścianie. Podczas drugiej próby rozpoczętej 18 lipca, w ścianie spotkali dwóch Bawarczyków( Andreas Hinterstoisser i Toni Kurz) z którymi ostatecznie postanowili połączyć siły. Hinterstoisser pokonuje trudny trawers, który później zostanie nazwany jego nazwiskiem. W tym samym czasie Angerer zostaje zraniony spadającym kamieniem.

Próby Hinterstoissera i Sedlmayera. Fot. sudeckikw.pl

Trzeciego dnia osiągają oni Biwak Śmierci, gdzie decydują się na odwrót.

21 lipca podczas wycofywania się ze ściany lawina zmiotła trzech wspinaczy. Przeżył tylko Toni Kurz, który zawisł na linie. Niestety nie był w stanie się oswobodzić, a ratownicy nie mogli do niego dotrzeć. Kurz wisiał dzień i noc, oraz jeszcze jedną noc podczas której przyszło załamanie pogody. Kolejnego dnia próbował zjechać do ratowników, lecz zmarł – niecałe 5 metrów od ratownika!

Toni Kurz. Fot. sudeckikw.pl

W 1937 roku ścianę próbowało zdobyć kilka zespołów. Włosi został szczęśliwie ewakuowany ze ściany, niestety Austriacy mieli mniej szczęścia. Jeden z nich zginął, a drugi poważnie odmroził stopy.

Doszło nawet do tego, że ściana otrzymała przydomek „Mordwand”, a lokalne stowarzyszenie przewodników stwierdziło, że nie będzie więcej ratować śmiałków atakujących ścianę. Swoją drogą rząd Kantonu Bern wydał formalny zakaz atakowania ściany. Jednakże, nie posiadając podstaw prawnych, rządowy dekret zostaje wycofany jesienią tego samego roku. Pozostaje jednak warunek, że wszystkie zespoły powinny sobie zapewnić ewentualną pomoc ratowniczą.

W 1936 roku, podczas igrzysk olimpijskich Adolf Hitler obiecuje złoty medal zdobywcom północnej ściany Eigeru.

Jak łatwo się domyślić, całe to zamieszanie spowodowało gwałtowne zainteresowanie zdobyciem ściany.

11 sierpnia 1937 Matthias Rebitsh z Tyrolu i Ludwig Vörg z Monachium dotarli najwyżej ze wszystkich zespołów (aż pod mur szczytowy), jednak załamanie pogody zmusiło ich do odwrotu. 14 sierpnia byli już na dole. Wspinaczom udało się bezpiecznie wycofać ze środkowej części północnej ściany. Był to swego rodzaju przełom w zdobywaniu północnej ściany.

21 czerwca 1938 roku w annałach historii postanowili zapisać się Włosi: Bartolo Sandri i Mario Menti. Niestety w okolicach „Trudnej Rysy” odpadli od ściany. Następnego dnia znaleziono martwego Sandriego, a kilka dni później Mentiego.

Pierwsze przejście

Z „Zabójczą Ścianą” miesiąc później postanowili się zmierzyć dwa zespoły. Pierwsi w ścianę weszli Heinrich Harrer i Fritz Kasparek. Lecz ze względu na posiadaną jedną parę raków, poruszali się dość wolno. Dzień później w ścianę weszli Anderl Heckmair i Ludwig Vörg. Szybko dogonili Niemców i powyżej Trawersu Hinterstoissera postanowili oni połączyć swoje siły. Oba zespoły prowadził najbardziej doświadczony z całej czwórki Heckmair. Na wysokości Stollenloch spotykają Austriaków Rudolfa Fraissla i Leo Bronkowskiego, którzy jednak rezygnują ze wspinaczki po tym gdy obrywają kamieniami w rejonie Trudnej Rysy. Pozostałe zespoły pomagają im w wycofie.

Droga Klasyczna (Heckmaira) na północnej ścianie Eigeru. Fot. wikipedia.org

Mordwand jednak nie poddała się łatwo. Podczas pokonywania Pająka (duże lodowe pole) zespół prawie poleciał do podstawy ściany gdy Heckmair odpadł (wyrywając partnera ze stanowiska). Kasparek zachował zimną krew i wyłapał dwójkę zapobiegając tragedii (wszyscy byli związani jedną liną).

Około 13-tej wspinacze wychodzą z głównych trudności i pomimo wyczerpania, oraz nawoływań ratowników decydują się wyjść o własnych siłach ze ściany. Na koniec z powodu gęstej mgły gubią się w końcowych partiach drogi. 24 lipca o godzinie 15.30 stanęli na wierzchołku Eigeru.

Zwycięski zespół. Fot. sudeckikw.pl

Samo przejście opisał w swojej książce Die Weisse Spinne (Biały Pająk) Heinrich Harrer, która stała się bestsellerem górskim.

Za to wejście zostali odznaczeni medalami olimpijskimi, a wejście zostało wykorzystane w celach propagandowych. Co po wojnie miało różne negatywne skutki dla wspinaczy. Oprócz Heckmaira pozostali członkowie zwycięskiej ekipy byli członkami NSDAP, SS lub SA. Po latach wytknięto czwórce z Eigeru m. in. pamiątkowe zdjęcie z Adolfem Hitlerem.

Wspinacze na pamiątkowym zdjęciu z Adolfem Hitlerem. Fot. sudeckikw.pl

• 1934 r. - pierwsza próba trzech wspinaczy niemieckich;
• 1935 - K. Mehringer i M. Sedlmayer umierają w ścianie (zadymka);
• 1936 - A. Hinterstoisser, W. Angerer, E. Rafiner i Toni Kurz umierają kolejno w ścianie w czasie odwrotu w zadymce śnieżnej;
• 1936 - rząd Kantonu Bern wydaje formalny zakaz atakowania ściany;
• 1937 - Ludwig Vörg i Hias Rebitsch pokonują ścianę aż pod mur szczytowy i wycofują się w pięknym stylu;
• 1938 - M. Menti i B. Sandri giną w ścianie; 20 lipca wchodzą w ścianę wiedeńczycy Heinrich Harrer i Fritz Kasparek; 22 lipca wchodzą w ścianę Ludwig Vörg i Anderl Heckmair, obie partie łączą się w ścianie i 24 lipca stają na szczycie.

Ważniejsze wejścia

• 1858, 11 sierpnia - Pierwsze wejście na szczyt. Zespół: Christian Almer, Peter Bohren i Charles Barrington.
• 1890- zimą, Zespół: Mead, Woodroffe z przewodnikami: Ulrich Kaufman i Christian Jossi.
• 1938 - Pierwsze przejście północnej ściany Eigeru, 3 dni. Zespół: Anderl Heckmair, Heinrich Harrer, Fritz Kasparek, Ludwig Vörg
• 1947 - Drugie przejście północnej ściany Eigeru. Zespół: Lionel Terray, Louis Lachenal.
• 1950 - Pierwsze jednodniowe przejście ściany (18 godzin). Zespół: Leo Forstenlechner i Erich Wascak.
• 1959 - Dwaj szwajcarscy wspinacze i studenci: Adolf Derungs i Lucas Albrecht przechodzą ścianę z bardzo prymitywnym sprzętem. Derungs ma na sobie 4 koszule, a Albrecht w starym płaszczu. 3 lata później Derungs ginie podczas solowej wspinaczki północną ścianą.
• 1961, 6-12 marca - Pierwsze zimowe przejście północnej ściany Eigeru. Zespół: Toni Kinshofer, Anderl Mannhardt, Walter Almberger, Toni Hiebeler.
• 1961, 30 VIII - 2 IX - Pierwsze przejście Czechosłowackie. Zespół Radovan Kuchař i Zdeno Zibrín
• 1961, 31 VIII - Pierwsze polskie przejście północnej ściany Eigeru. Zespół Stanisław Biel, Jan Mostowski
• 1962 - Pierwsze włoskie przejście północnej ściany. Zespół Armando Aste, Pierlorenzo Acquistapace, Gildo Airoldi, Andrea Mellano, Romano Perego.
• 1962 - Pierwsze brytyjskie przejście. Zespół Chris Bonington i Ian Clough.
• 1963, 2-3 sierpnia - Pierwsze solowe przejście ściany (18 godzin wspinaczki), MIchel Darbellay.
• 1964, 1-3 września - Niemka Daisy Voog staje się pierwszą kobietą która przeszła północną ścianę i osiągnęła szczyt. Wraz z Wernerem Bittnerem.
• 1966, 22-25 marca - Otworzenie John Harlin Route. 22 marca po urwaniu poręczówki ginie John Harlin, podczas wytyczania direttissimy na północnej ścianie. Jego kolega Dougal Haston dołacza do innego zespołu, która wytycza pierwszą direttissimę na północnej ścianie. Zespół: Siegfried Hupfauer, Jörg Lehne, Günter Strobel, Roland Votteler, Doug Haston i John Harlin (ginie podczas wspinaczki).
• Pierwsze przejście północnej grani. Zespół: Krzysztof Cielecki, Tadeusz Łukajtys, Ryszard Szafirski, Adam Zyzak
• 1974 - Rekordowe przejście północnej ściany w 10 godzin. Zespół Reinhold Messner i Peter Habeler.
• 1977 - Pierwsze przejście Direttissimy Eigeru (Harlin Route) w stylu alpejskim. Zespół: Alex MacIntyre, Tobin Sorenson
• 1981, 25 sierpnia - Szwajcarski przewodnik Ueli Bühler soluje północną ścianę w 8 godzin i 30 minut.
• 1982 - Słoweniec Franček (Franc) Knez soluje ścianę w 6 godzin.
• 1983, 21 III - 2 IV (13 dni w ścianie) - Pavel Pochylý przechodzi ścianę zimą solo i do tego nową drogą na północnej ścianie (The Ideal Direttissima). 
• 1983, 27 lipca - Austriak Thomas Bubendorfer soluje ścianę (bez liny) w 4 godziny i 50 minut
• 1991 - Jeff Lowe dokonuje przejścia nowej drogi: Metanoia na północnej ścianie (przejście zimą, bez boltów). Zobacz filmik o drodze Metanoia.
• 1992, 10 marca - Catherine Destivelle soluje północną ścianę Eigeru w 17 godzin. Jest to pierwsze solowe kobiece przejście tak niebezpiecznej i poważnej alpejskiej ściany.
• 1997 - Benedetto Salaroli staje się najstarszym zdobywcą północnej ściany. Dokonuje tego w wieku 72 lat, przy pomocy przewodników: Ueli Buhler i Kobi Reichen.
• 2003, 24 marca - Christoph Hainz z Włoch pobija rekord Bubendorfa o 10 minut. ścianę przechodzi w 4 godziny i 40 minut.
• 2007, 9 kwietnia - Christophe Profit przechodzi ścianę po raz 10, jako przewodnik.
• 2007, 21 luty -  Ueli Steck ustanawia nowy rekord czasowy na Heckmair Route. 3:45 godziny, solo. Pobił stary rekord należący od 2003 roku do Christophera Hainza.
• 2008, 28 stycznia - Roger Schäli i Simon Anthamatten ustanawiają nowy rekord na drodze Heckmair Route, z czasem przejścia w 6 godzin i 50 minut.
• 2008, 13 lutego - niecały rok po pobiciu rekordu na północnej ścianie Eigeru (Droga Klasyczna (ED2, 1800m)) Ueli Steck ustanawia nowy rekord w najszybszym przejściu. Czas 2:47:33 (646 m/h), będzie już naprawdę trudny do pobicia.
• 2008, 23 lutego - Dani Arnold i Stephan Ruoss, pobijają poprzedni rekord przejścia zespołowego, wspinając się Heckmair Route w 6 godzin i 10 minut
• 2008, 7 sierpnia - Dean Potter przechodzi na żywca Deep Blue-Sea (5.12+), a następnie oddaje skok BASE, ze szczytu grzyba.
• 2011, 20 kwietnia - Nowy rekord szybkości na północnej ścianie Eigeru. Czas 2 godziny 28 minut, na drodze Heckmair Route. (jednakże Steck nie korzystał z poręczówek na trawersie, oraz przeszedł drogę w kalendarzowej zimie).

Odnotowane polskie przejścia drogi klasycznej na północnej ścianie Eigeru:

1961 - Stanisław Biel i Jan Mostowski,

1978 - Andrzej Czok, Walenty Fiut, Janusz Skorek i Jan Wolf,

1980 - Zbigniew Dudrak, Tadeusz Preyzner, Bogdan Strzelski i Jerzy Zając,

1991 - Arkadiusz Gąsienica Józkowy i Jan Tybor,

1993 – Janusz Gołąb, Wojtek Gumula i Stanisław Piecuch,

2011 – Don Holmes i Krzysztof Treter.

2014, 15-16 kwietnia  - Maciej Janczar i Tomasz Klimczak (patrz news)

2015, 13-14 kwietnia - Maciej Bedrejczuk i Tadeusz Grzegorzewski (patrz news i galeria zdjęć)

2015, 22-23 kwietnia - Adam Ryś, Marcin Rutkowski (patrz news)

2015, 12-13 listopada - Małgorzata Jurewicz, Józef Soszyński (patrz news)

2016, 22-23 marca - Michał Dorocicz, Damian Granowski (patrz news)

2016, 23-24 marca - Kacper Tekieli, Andrzej Życzkowski (patrz news)

Pierwsze polskie przejście północnej ściany miało miejsce w 1961 roku (zespół: Stanisław Biel i Jan Mostowski). Trzeba dodać, że Stanisław Biel jest pierwszym Polakiem, który skompletował trzy słynne północne ściany Alp (Matterhorn, Grandes Jorasses i Eiger).

W 1968 miało miejsce pierwsze przejście północnej grani (28-31 lipca). Zespół: Krzysztof Cielecki, Tadeusz Łukajtys, Ryszard Szafirski, Adam Zyzak

W 1973 miało miejsce pierwsze kobiece przejście Drogi Hiebelera. Zespół: Stefania Egierszdorf, Danuta Gellner (Wach) i Wanda Rutkiewicz)

W lutym 1978 roku Andrzej Czok, Walenty Fiut, Janusz Skorek i Jan Wolf przechodzą Drogę Klasyczną.

W 2011 Krzysztof Treter i Don Holmes pokonali Drogę Klasyczną.

Łącznie znanych polskich przejść północnej Eigeru jest tylko/aż dwanaście. (stan sierpień 2014).

Drogi

Północna Ściana Eigeru

Topo północnej ściany Eigeru. Fot. alpinist.com

Północna ściana Eigeru. Drogi ponumerowane:

1. Grań Mittellegi, Mittellegi Ridge. 1921 rok, AD, 600m. Zespół: Amatter-Brawand-Maki-Steuri
2. Droga Laupera, Lauper Route. 1932 rok, TD+, 1800m. Zespół: Graven-Knubel-Lauper-Zürcher
3. Droga Messnera, Messner Route. 1968, TD, 1800m. Wariant do Drogi Polskiej na północno - wschodnim Filarze. Zespół: Hiebeler, Reinhold Messner, Guenther Messner, Maschka.
4. Griff ins Licht. 2002, 7c M5, 1800m. Zespół: Odermatt, Keller.
5. Północno-wschodni Filar, Droga Szkocka, Scottish Route. 1970, ED 3, 1800m. Zespół: MacEacheran, McKeith Spence.
6. Północny Filar, Droga Polska, Polish Route. 1968, 5.7, jeden wyciąg hakowy, 1800m. Zespół: Cielecki, Łaukajtys, Szafirski, Adam Zyzak.
7. Droga Słoweńska, Slovenian Route. 1985, 5.10c. Zespół: Knez, Freser, Tic.
8. Direttissima Harlina, Harlin Direttissima. 1966, ED3/4, 1800m. Zespół: Chris Bonington, Golikow, Haag-, John Harlin, Doug Haston, Hupfauer, Kor, Lehne, Rosenzopf Schnaidt, Strobel, Votteler, Don Whillans.
9. Droga Czeska, Czech Route. 1978, 5.10a A3 lód 80°, 1800m. Zespół: Smid, Rybicka, Smid, Flejberk.
10. The Young Spider. 2001, 7a A2 WI6 M7, 1100m. Zespół: Ueli Steck, Stephan Siegrist.
11. Idealna Direttissima, Ideal Direttissima. 1983, ED, 1800m. Pochyly solo.
12. Japońska Direttissima, Japanese Direttissima. 1969, 5.9 A3, 1800m. Zespół: Imai, Kato, Kato, Negishi, Hirofumi, Kubo.
13. Toni Hiebeler Memorial Route, 1985, ED+: V+ A3 lód 80°, 1400m. Zespół: Luke, Pitelka, Smid.
14. Metanoia. 1991, ED4, 1800m. Jeff Lowe solo.
15. Droga Klasyczna, Original Route. 1938, ED2, 1800m. Zespół: Heinrich Harrer, Heckmair, Kasparek, Vorg.
16. La Vida es Silbar. 1999, 7c, 900m. Zespół: Conrad Anker, Stephan Siegrist.
17. Filar Czeski, Czech Pillar. 1976, 5.10a A4, 1300m. Zespół: Smid, Kysilkova, Plachecky, Rybicka.
18. Filar Genewski Geneva Pillar. 1979, ED2, 900m. Zespół: Hopfgartner, Michel Piola.
19. Direttissima Piola-Ghilini, Piola-Ghilini Direttissima. 1983, ED3/4, 1400m. Zespół: Ghilini, Michel Piola.
20. Gelber-Engel. 1988, 5.11a, 1100m. Zespół: Coubal, Coubal.
21. North Corner. 1981, ED3, 1200m. Zespół: Howald, Howald, Ruedi.
22. Yeti (nie pokazana na zdjęciu). 1998, 5.10a A1, 1000m. Zespół: Forlini, Faggiani.
23. Eigersanction. 1988, ED3, 1000m. Zespół: Conrad Anker, Michel Piola.
24. Le Chant du Cygne. 1992, ED3: 7a, 6b+ oblig., 900m. Zespół: Conrad Anker, Michel Piola.
25. Spit Verdonesque Edente. 1983, IV 7a A1, 300m. Zespół: Maillefer, Steiner.
26. Deep Blue Sea. 2001, 7b+, 300m. Zespół: Rathmaier, Ruhstaller.
27. Droga Kneza, Knez Route. 1982, 5.7, 650m. Knez solo.
28. Droga Ochsner-Brunner, Ochsner-Brunner Route. 1982, 5.9, 600m. Zespół: Ochsner, Brunner.
29. Löcherspiel. 1988, 5.10d, 350m. Zespół: Conrad Anker-Gruber.
30. Direct West Ridge (nie została pokazana na zdjęciu). 1980, 5.12a, 350m. Zespół: Michel Piola, Sprungli.
31. Ferrata Rotstock, Via Ferrata Rotstock (nie została pokazana na zdjęciu). F, 260m, autorzy nieznani, 1899 i 2000.
32. Zachodnia Ściana i Zachodnie Żebro, West Flank and West Ridge. 1858, AD. Zespół: Christian Almer, Peter Bohren i Charles Barrington.

Zachodnia ściana

Biegnie tędy normalna droga na szczyt. Zachodnią Flanką, a następnie zachodnią granią. Trudności tej drogi to AD (miejsca III). W trudniejszych miejscach znajdują się czasem stalowe punkty przelotowe. Zimą odpowiedniejsza jest droga systemem żlebów. Więcej o tej drodze na moim blogu.

Szwajcarski przewodnik na zachodniej grani (Droga normalna na szczyt). Fot. Damian Granowski

Najłatwiejszy wariant zimą na zachodniej ścianie (patrz mój blog). Fot. Damian Granowski

Znasz drogi tej górze? Podziel się nimi.

Ciekawostki

• Zdobycie Eigeru w 1858 roku nie było niczym wybitnym dla ówczesnych alpinistów, ponieważ wtedy liczyła się wysokość. Dopiero gdy zwrócono uwagę na północną ścianę Eigeru (długo uznawaną za niemożliwą do zdobycia), to zainteresowanie Eigerem wzrosło.
• W 1912 roku oddano do użytku kolejkę zębatą, która tunelem biegnie kilka kilometrów we wnętrzu Eigeru, aż na przełęcz Jungfraujoch (górna stacja kolejki znajduje się na wysokości 3454m).
• Pierwszą osobą, która oddała skok B.A.S.E. z północnej ściany Eigeru był Szwajcar Ueli Gegenschatz — uczynił to w 2000 roku.
• François Bon i Antoine Montant zlecieli (zjechali?) z Eigeru na glajtach (na nogach mieli narty). Filmik zamieściliśmy poniżej.
• O Eigerze powstało 6 książek, z których najbardziej znana to "Biały Pająk" Heinricha Harrera
• Eiger był również obecny w filmach (aż 11stu). Z czego najbardziej znane to holywoodzki "Akcja na Eigerze", "The Alps" w technologi Imax, oraz Nordwand opowiadający o tragedi na północnej ścianie Eigeru.

Znasz ciekawostki o tej górze? Podziel się nimi.

Cytaty o górze

• One thing to remember on the Eiger, never look up, or you may need a plastic surgeon. Don Whillans (Źródło: winterclimb.com)

Znasz wypowiedzi ludzi o tej górze? Podziel się nimi

Zdjęcia

Panoramki ze szczytu.

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

• Autor: Brak danych

Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!

Filmy

François Bon i Antoine Montant zlecieli (zjechali?) z Eigeru na glajtach (na nogach mieli narty). Filmik zamieściliśmy powyżej

Rekord szybkości Ueli Stecka na Północnej ścianie Eigeru. Fragment filmu Swiss Machine.

Widok na Eiger z lotu ptaka ;)

Wspinaczka północną ścianą Eigeru

Na youtubie znaleźliśmy ciekawy film o zdobywaniu północnej ściany Eigeru. Materiał oprócz historii, zawiera ciekawe zdjęcia ze wspinaczki Direttissimą Harlina, w wykonaniu Roberta Jaspera i Rogera Schaeli (patrz news).

Film jest po niemiecku. Na szczęście - dla tych nie władających językiem naszych zachodnich sąsiadów - youtube udostępnia opcję napisów. W tym celu klikamy w menu kontekstowym napisy. Włączamy niemieckie, a następnie "tłumaczenie" beta. Najlepiej chyba wybrać tłumaczenie na angielski.

Ciemna strona Alp

Wyszperałeś w sieci filmy o tej górze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!