Na Gasherbrumie I zginął jeden z najwybitniejszych himalaistów czeskich - Zdeněk Hrubý. Urodził się w 1956 roku z wykształcenia cybernetyk i ekonomista. W 2009 roku został prezesem Czeskiego Związku Alpinizmu (ČHS).

Zdeněk Hrubý. Fot. lezec.cz

Podczas swojej ostatniej wyprawy, wraz z Markiem Holečkiem chciał wytyczyć nową droge na południowo-zachodniej ścianie Gasherbruma I. Była to już ich druga próba na tej ścianie.

Podczas tej próby również musiało dojść do odwrotu, ponieważ 9 sierpnia przypatrujący im się wspinacze, przez lornetkę zauważyli, że jeden ze wspinaczy zniknął. Kilka godzin później Marek odnalazł Zdenka i potwierdził, że nie żyje. Przyczyną wypadku było prawdopodobnie poślizgnięcie.

W przeciągu ostatnich dwóch miesięcy w Karakorum zginęło 11 osób (w tym na samym GI aż pięć...).

Data i miejsce urodzenia: 1956

Data i miejsce śmierci: 2013,

Biografia

Nikt nie dodał jeszcze biografi tej osoby. Możesz być pierwszy. Zamieść biografię w komentarzu na dole

Dokonania górskie

Tatry

Alpy

Himalaje i Karakorum

1994 - Cho Oyu

1997 - Gasherbrum I

1997 - Gasherbrum II

1999 - Lhotse

2004 -  Shisha Pangma drogą McIntyre'a w stylu alpejskim

2007 - Broad Peak

2008 - Dhaulagiri

2012 - Nanga Parbat

2013, maj - nowa droga na Talung (północno-zachodnią ścianą), w stylu alpejskim. Patrz news.

Inne

Mount Vinson

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Ciekawostki

Na Evereście dotarł do wysokości 8650 m, na K2 do 8000 m, a na Kanczendzondze do 8100 m.

Zdeněk Hrubý pomagał w 2008 roku pomagał w sprowadzeniu Artura Hajzera i Roberta Szymczaka ze stoków Dhaulagiri.

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!

Dobrosława Miodowicz-Wolf - polska wspinaczka i himalaistka.

Dobrosława Miodowicz-Wolf. Fot. www.irys.fijal.org.pl

Data i miejsce urodzenia: 1953, Kraków

Data i miejsce śmierci: 1986, 10 sierpnia

Biografia

Dobrosława zaczęła się wspinać w 1970 roku. W przeciągu kilku lat uzbierała kilka ciekawych przejść. Np. pierwsze zimowe wejście filarem wschodniej ściany Zadniej Baszty, nowa droga na Jaworowy Szczyt.

Szybko zaczęła wspinać się w Alpach i na Kaukazie. Jednym z jej większych dokonań było II przejście Drogi Guillota na Mont Blanc du Tacul, oraz przejście drogi Philipp-Flamm na płn.-zach. ścianie Punta Tissi. W 1977 w Kaukazie razem z Anną Okopińską i Haliną Krüger-Syrokomską przeszły Drogę przez Deskę na płn. ścianie Ułłu Tau Czana.

Pasmo ambitnych sukcesów zaprowadziło ją w góry wysokie gdzie weszła na Pik Korżeniewskiej i Pik Kommunizmu. W 1984 brała udział w wyprawie na K2. Rok później atakowała Nanga Parbat, gdzie również niewiele zabrakło jej do sukcesu.

W 1986 ponownie zjawiła się pod K2. Niestety podczas ataku szczytowego na wysokości 8500 metrów, nastąpiło załamanie pogody. Podczas zejścia Dobrosława zmarła z wyczerpania na wysokości 7100 metrów. Z całej ekipy 10 osób biorącej udział w ataku szczytowym przeżyli tylko Kurt Diemberger i Willi Bauer.

Ciało Dobrosławy Miodowicz-Wolf zostało pochowane u podnóży K2 w roku 1987.

Tablica upamiętniająca Dobrosławę Miodowicz-Wolf. Fot. Paweł Milewicz

Dokonania górskie

Tatry

1972, 5 kwietnia - Lewym Filarem wschodniej ściany Zadniej Baszty. Zespół: Janusz Mączka, Dobrosława Miodowicz, Marek Rusinowski

? - Pośrednia Sieczkowa Przełączka, wschodnią ścianą IV. Zespół: Janusz Mączka, Dobrosława Miodowicz-Wolf, Maria Paully, Konstanty Bałuciński

Alpy

Voie Major, na wschodniej ścianie Mont Blanc. Zespół: Maciej Berbeka, Dobrosława Miodowicz-Wolf

Droga Contamine'a na Aiguille Verte. Zespół: Maciej Berbeka, Dobrosława Miodowicz-Wolf

1976, 27-28 sierpnia – Punta Tissi, Philipp-Flamm, na północno-zachodniej ścianie. Zespół: Dobrosława Miodowicz-Wolf i Jan Wolf.

HImalaje i Karakorum

Inne

1977, 7 lipca - Kaukaz, północna ściana Ułłu Tau Czana przez Deskę (zespół kobiecy). Zespół: Halina Krüger-Syrokomska i Dobrosława Miodowicz-Wolf, Anna Okopińska

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Wyprawy

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!

4 sierpnia minęła 80 rocznica śmierci Wiesława Stanisławskiego, postaci nietuzinkowej, wielce zasłużonej dla taternictwa przedwojennego. Zapraszamy do lektury poświęconego Stanisławskiemu!

Wiesław Stanisławki był jednym z najwybitniejszych taterników okresu międzywojennego. Jego taternickie przejścia z lat 1928-1933 odznaczały się niejednokrotnie brawurą i śmiałością. Zginął 4 sierpnia 1933 roku na niepozornym Kościółku w Dolinie Batyżowieckiej.

Wiesław Stanisławski na wierzchołku Jaworowego Rogu (1932 rok). Fot. H. W. Mogilnicki

Data i miejsce urodzenia: 1909, 15 listopada w Lublinie

Data i miejsce śmierci: 1933, 4 sierpnia, podczas wspinaczki na Kościółku w Dolinie Batyżowieckiej

Biografia

Urodził się 15 listopada w Lublinie. Uczęszczał do gimnazjum im. Ludwika Lorenza. Tam poznał m. in. Justyna Wojsznisa i Bolesałwa Chwaścińskiego, z którymi później wspinał się w Tatrach.

Pierwsze wzmianki o pobycie w Tatrach Stanisławskiego to lato 1925 roku. Póki co turystycznie. Za taternictwo zabrał się dopiero rok później. Każdy kolejny sezon letni i kilka zimowych spędzał w ukochanych Tatrach, gdzie dokonywał śmiałych przejść. Stanisławski był jedną z osób, które porywały się poza granicę „niemożliwego”. Atakował ściany, które poprzednie pokolenie nie śmiało. Aczkolwiek niejednokrotnie miał tendencję, do obchodzenia tych ścian skrajem.

Pierwszy warty wspomnienia sukces to wytyczenie nowej drogi na pn.-zach. ścianie Świnicy w 1927 roku. Za swojego mentora uwazał Mieczysława Szczukę, który zginął tego samego roku na południowej ścianie Zamarłej Turni.

Stanisławski przenosi się do Roztoki i stąd odbywa samotne wędrówki po masywie Wołoszyna, penetruje ściany skalne w rejonie doliny Pięciu Stawów. Dokonuje samotnych i wielokrotnie pierwszych wejść na turnie i pierwszych przejść żlebów w rejonie Krzyżnego i Buczynowych Turni.

Rok 1928 W. Stanisławski rozpoczyna od wspinania zimowego. Wspina się głównie w rejonie Hali Gąsienicowej. Dokonuje, z dzisiejszego punktu widzenia łatwych wspinaczek, lecz wtedy były to albo pierwsze albo jedne z pierwszych przejść. Wspina się w towarzystwie Z. Galicównej, J. Małachowskiego i W.H. Paryskiego.

W sezonie letnim wraz z Korosadowiczem utyka na ścianie Zamarłej Turni (na wysokości trawersu), co kończy się ściąganiem ich przez TOPR. Niezrażony Stanisławski pokonuje tą ścianę jeszcze kilkukrotnie.

W 1928 roku, wraz z Justynem Wojsznisem pokonali niezdobytą zachodnią ścianę Kościelca. Wtenczas ta ściana to był wielki problem (pierwsze próby podejmowano przed I Wojną Światową). Najlepsi próbowali swoich sił i odchodzili z kwitkiem. Tym większe było zdziwienie, gdy ściana poddała się dwóm mało znanym taternikom warszawskim (obaj mieli 19 lat!)

Rok później w zespole z Bronisławem Czechem i zakopianką Lidią Skotnicówną pokonali północną ścianę Żabiego Konia, która uchodziła za równie wielki ówczesny problem. Przełomowe przejście było inicjatywą Bronisława Czecha, lecz poszczególne wyciągi prowadzili na zmianę.

W 1929 roku zaczął studia w Instytucie Studiów Handlowych.

O ile zdobycie północnej ściany Żabiego Konia odbywało się wespół z Bronisławem Czechem, tak późniejsze drogi Stanisławskiego zazwyczaj w większości były przez niego prowadzone.

Nie była mu obca również rywalizacja. Świetnym przykładem jest historia zdobywania zachodniej ściany Łomnicy. Do tego problemu najpoważniej podchodził Wincenty Birkenmajer, który miał wręcz obsesję na jej punkcie. O jego skrupulatnych przygotowaniach dowiedział się Stanisławski. Ściana ta była łakomym kąskiem, więc odłożył na bok inne projekty i 7 sierpnia 1929 roku wraz z Kenarem i Staneckim znaleźli się w schronisku Terry'ego.  Na miejscu był również Birkenmajer ze swoim zespołem, oraz dwa inne polskie zespoły, które jednak w tym wyścigu się nie liczyli.

Bladym świtem Birkenmajer popełnił błąd i w zatłoczonym schronisku obudził jednego z konkurentów. Zespół Stanisławskiego zebrał się szybciej i popędził pod ścianę. Towarzyszom Birkenmajera obca była rywalizacja, więc zostali w schronisku i czekali na powrót konkurentów. Ci wrócili wieczorem, jako pierwsi zdobywcy zachodniej ściany. Trzeba przyznać jednak, że Droga Stanisławskiego kluczyła w poszukiwaniu łatwości i wychodziła na grani, daleko od wierzchołka.

Wiesław Stanisławski, taternik i poeta. Fot. Archiwum Muzeum Tatrzańskie

Wiesław nie ograniczał się tylko do lata. W styczniu 1930 roku przeszedł północno-zachodnią ścianę Zadniego Gerlachu, a w grudniu tego samego roku osiągnął Wyżnią Lodową Przełęcz z Doliny Śnieżnej.

W 1930 roku zastosował pierwszy raz technikę hakową w Tatrach. Przy zdobywaniu północno-wschodniej ściany Mnicha Stanisławki stawał w pętlach zawieszonych w hakach, czyli A0. W towarzystwie Jana Gnojka 25 lipca 1930 roku podjęli próbę przejścia ww. ściany. Udało im się dotrzeć do Dolnych Półek Mnichowych, skąd się wycofali. Trzy dni później wrócili i dokończyli drogę, osiągając Wyżnią Mnichową Przełączkę.

Wschodnia ściana Mnicha. Fot. Damian Granowski

Czynne zastosowanie haków wywołało kontrowersje w środowisku. Oburzone głosy innych taterników nazywały taką wspinaczkę "Ślusarstwem". Dopiero później hakówka uzyskała pełną akceptację.

Lato 1931 roku, to czas gdy sława młodego wspinacza była już ugruntowana. Kolejnym problemem, z którym chciał się zmierzyć, była Galeria Gankowa. Najlogiczniejszą formacją wydał mu się komin w prawej części ściany.  Pierwsza próba podjęta 12 sierpnia zakończyła się mniej więcej w połowie ściany, z powodu załamania pogody. Niezrażony Warszawiak wraca tydzień później pod ścianę. Tym razem wiąże się liną z Markiem Żuławskim. Trudności trzymały prawie do samego końca, a kluczowym miejscem okazała się przewieszka w kominie, leżąca niedaleko skraju galerii. Wspinacze czynnie użyli dwóch haków i wkrótce stali już na piargach Galerii. Linia nie pokonywała środka urwiska, lecz bynajmniej nie sprawiało to, że była łatwa. Wtedy należała do najtrudniejszych dróg tatrzańskich, a i dzisiaj niejednemu sprawi problem.

W 1932 zmierzył się północną ścianę Małego Kieżmarskiego Szczytu. Ponad 900 metrowa ściana, zwana przez Stanisławskiego "Największą otchłanią Tatr",  uchodzi za największą w Tatrach, a Stanisławski to absolutny klasyk. 12 lipca trójka Chwaściński-Ostrowski-Stanisławki rozpoczęła wspinaczkę ogromnym kominem (dziś zwanym Kominem Stanisławskiego).  Komin trzymał właściwie cały czas trudności. Pierwszą poważną przeszkodą były przewieszki na wysokości 300 metrów ponad piargami. Najpierw spróbował Chwaścicki, a następnie Stanisławski, który również musiał dać za wygraną, lecz podczas opuszczania wypatrzył możliwość pokonania przewieszki. Szybka i dość ryzykowna próba, sprawiła, że dalsza droga stała otworem. Co nie znaczy, że było łatwo. Musieli wkrótce zabiwakować na piarżystej platformie. Następnego dnia osiągnęli Niemiecką Drabinę, lecz brak żywności skłonił ich do wycofania się.

900 metrowa północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu. Fot. Damian Granowski

Niecały miesiąc później Stanisławski wrócił z Pawłem Voglem na niedokończoną drogę. 4 sierpnia pokonali górną część ściany, napotykając nadzwyczaj trudne miejsca (niejednokrotnie mokre z powodu deszczu). O 18tej stanęli na wierzchołku.

Droga Stanisławskiego dziś to klasyk, wtedy był uważany za jedną z najtrudniejszych dróg w Tatrach. Początkowo pokonywany osobno. Dopiero w 1946 roku całość pokonali Marian Paully i Jerzy Piotrowski.

Tak imponująca kariera taternicka (70 pierwszych przejść) została przerwana przez wypadek, który wydarzył się na Kościółku w Dolinie Batyżowieckiej. Podczas wspinaczki z Witoldem Wojnarem coś poszło nie tak i obaj zginęli. Stanisławski miał 24 lata...

Południowa ściana Batyżowieckiego Szczytu i Kościółek (z prawej). Fot. Damian Granowski

Dokonania górskie

Tatry

1928, 13 sierpnia - I przejście zachodniej ściany Kościelca. Zespół: Wiesław Stanisławski, Justyn Wojsznic

1929, 16 czerwca - I przejście północnej ściany Żabiego Konia. Zespół: Bronisław Czech, Lidia Skotnicówna, Wiesław Stanisławski

1929, 3 i 5 września - nowa droga na północnej ścianie Wołowej Turni. Zespół: Stefan Bernadzikiewicz (częściowo), Zbigniew Gieysztor, Wiesław Stanisławski.

1929, 2 sierpnia - lewym filarem północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu. Zespół: Bolesław Chwaściński, Justyn Wojsznic, Wiesław Stanisławski

1929, 18 sierpnia -  zachodnia ściana Małej Śnieznej Turni. Zespół: Lidia Skotnicówna, Justyn Wojsznic, Wiesław Stanisławski

Mała Śnieżna Turnia na której Stanisławski wytyczył dwie drogi. Fot. Damian Granowski

1929, 8 sierpnia - Łomnica zachodnią ścianą. Zespół: Antoni Kenar, A. Stanecki, Wiesław Stanisławski

1929, 10 września - Żółty Szczyt zachodnią ścianą. Zespół: Antoni Kenar, A. Stanecki, Wiesław Stanisławski

1930, 8 stycznia - I zimowe przejście pn.-zach ścinay Zadniego Gerlacha. Zespół: Antoni Kenar, A. Stanecki, Wiesław Stanisławski

1930, 25 i 28 lipca - Droga Stanisławskiego, Mnich, wschodnia ściana. Pierwsze użycie techniki hakowej w Tatrach.

1930, 21 lipca - pn.-wsch. ściana Żabiego Szczytu Wyżniego

1930, 30 lipca - wschodnia ściana Gerlacha

1930, 3 lipca 1930 - pn. ściana Ramienia Lodowego

1930, 9 lipca - pn.-wsch. żebro IPośredniego Gerlacha IV

1930, 1 sierpnia - pn. ściana Małego Jaworowego Szczytu

1930 (25, 28 i 29 grudnia) - I przejście trawersem z pn.-zach. na pd.-wsch. Lodowej Przełęczy Wyżniej

1931, 5 sierpnia - Zmarła Przełęczy od południa. Zespół. S. Sandmeer, P. Vogle, Wiesław Stanisławski

1931, 9 sierpnia - pd.-zach. ściana Wołowej Turni. Zespół: Jan Staszel, Wiesław Stanisławski

1931, 9 września - północna ściana Galerii Gankowej. Zespół: Wiesław Stanisławski, Marek Żuławski

1932, 27 sierpnia - pn. ściana Wysokiej. Zespół: Wiesław Stanisławski, Marek Żuławski

1932, 30 czerwca - południowa ściana Jaworowego Rogu. Zespół: Henryk Mogilnicki, Wiesław Stanisławski

1932 - północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu. Przejście na raty. Pierwsza część z Bolesławem Chwaścickim i Wiktorem Ostrowskim (12-13 lipca) do połowy urwiska. Druga z Pawłem Voglem (4 sierpnia).

1933, 16 lipca - pn. ściana Cubryny. Zespół: J. Hryniewiecki, W. Wojnar, Wiesław Stanisławski

1933, 26 lipca - pn. ściana Małej Kapałkowej Turni. Zespół: H. W. Mogilnicki, W. Wojnar, Wiesław Stanisławski

1933, 27 lipca - pd.-zach. ściana Wielkiej Śnieżnej Turni. Zespół: H. W. Mogilnicki, W. Wojnar, Wiesław Stanisławski

1933, 28 lipca - pn.-zach. ścianą Śnieżnego Szczytu. Zespół: J. Hryniewiecki, W. Wojnar, Wiesław Stanisławski

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Ciekawostki

Stanisławski ogłosił liczne wspomnienia ze swych wycieczek i inne artykuły, m.in. Zrobiliśmy Małą Śnieżną, Nowa skala trudności najtrudniejszych dróg tatrzańskich czy Taternictwo Polskie. Czynnie działał w Sekcji Taternickiej AZS w Warszawie oraz KWOW PTT.

W roku swojej śmierci ukończył studia handlowe.

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

Taka droga to jest radość dla serca taternika, a on sam patrzy na swe podrapane, przeziębnięte ręce, czy mu skrzydła nie wyrosły w czasie tej wędrówki w górę. Wiesław Stanisławski

...ja już tak dawno chodzę po Tatrach...
i robiłem już rzeczy we wszelkich skalach trudności...
ale nie przestanie być dla mnie ciekawa
jakaś najprostsza nawet ścieżka tatrzańska...

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!

Antoni Malczewski był głównie poetą, prekursorem romantyzmu. Dla historii alpinizmu polskiego ma jednak większe znaczenie jego działalność alpinistyczna. Największym jego dokonaniem było pierwsze polskie (a ósme w ogóle) wejście na Mont Blanc 4 sierpnia 1818 roku. Poważniejszym jednak celem sportowym było pierwsze wejście na północny wierzchołek Aiguille du Midi.

Portret Antoniego Malczewskiego

ponadto 4 sierpnia 1818 stał się pierwszym zdobywcą szczytu Aiguille du Midi (wraz z Jean-Michelem Balmatem i 5 innymi przewodnikami)

Data i miejsce urodzenia: 1793, 3 czerwca; Warszawa, lub Khiahynin

Data i miejsce śmierci: 1826, 2 maja

Biografia

Życiorys Antoniego Malczewskiego wiele osób opisało lepiej, dlatego skupię się na jego epizodycznej działalności alpinistycznej.

Malczewski pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej. Wśród jego przodków były osoby z rodziny królewskiej, co zapewniało mu uprzywilejowaną pozycję i zawsze otwarte drzwi salonów towarzyskich.

W latach 1816-1821 podróżował po Szwajcarii, Włochach i Francji. Latem 1818 roku 25-letni Antoni przez tydzień działał w Alpach Francuskich. Wtedy też wraz z Jean-Michel Balmatą (oraz pięcioma przewodnikami) dokonał pierwszego wejścia na północny (niższy) wierzchołek Aiguille du Midi (3795 metrów). Przejście miało miejsce prawdopodobnie 1 sierpnia. Miało zdecydowany wymiar sportowy i do dziś Polak jest wymieniany w kronikach alpejskich.

4 sierpnia (ta data jest już bardziej pewna) Malczewski stanął "w ramach przechadzki" na wierzchołku Mont Blanc. Było to pierwsze polskie wejście na ten najwyższy szczyt Alp, a ósme w ogóle (przy założeniu, że nie liczymy tabunów miejscowych przewodników). Towarzyszył mu Jacques Balmat (pierwszy zdobywca szczytu), oraz 11 przewodników. Opis wyprawy zawarł w XIX tomie genewskiej Bibliotheque Universelle.

Tygodniowa działalność w masywie Mont Blanc, Malczewskiego zapewniła mu sławę w tym pre-alpinistycznym środowisku. Pytanie czy są to jego jedyne osiągnięcia górskie? Czy potraktował to jako pewnego rodzaju rozrywkę bogatego szlachcia podczas "podróży życia", czy może nie wszedł czasem na kilka innych szczytów w Alpach, Tatrach, tudzież innych łańcuchach górskich. Jeśli tak to nie zostały odnotowane.

Dokonania górskie

Alpy

1818, 1 sierpnia - I wejście na północny (niższy) wierzchołek Aiguille du Midi. Zespół: Antoni Malczewski, Jean-Michel Balmata i pięciu przewodników.

1818, 4 sierpnia - I polskie wejście (ósme w ogóle) wejście na Mont Blanc. Zespół: Antoni Malczewski, Jacques Balmat, 11 przewodników.

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!

Artur Hajzer (ur. 1962), taternik i alpinista, należący do ścisłej czołówki polskiego himalaizmu; z wykształcenia kulturoznawca (absolwent Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach). Był współzałożycielem i prezesem firmy Alpinus, która produkowała m.in. wyposażenie alpinistyczne i turystyczne. Po upadku Alpinusa prowadził firmę HiMountain.

Zaczął się wspinać w 1976 roku w Tatrach, gdzie przeszedł trudne drogi, na przykład na północno-wschodniej ścianie Kazalnicy Mięguszowieckiej i na filarze Ganku. Później wspinał się w Alpach, między innymi w Masywie Mont Blanc (drogi Directe Americaine na Petit Dru i Gervasuttiego na Mont Blanc du Tacul). Od roku 1982 brał udział w licznych wyprawach (Hindukusz, Himalaje i Karakorum) – dokonania niektórych z nich przeszły do historii himalaizmu światowego.

W 1982 roku uczestniczył w drugim wejściu na Daplipangdigo (6126 m) w Himalajach Rolwalingu, a rok później wszedł południową granią na najwyższy szczyt Hindukuszu, Tirich Mir (7706 m). Razem z Jerzym Kukuczką dokonał pierwszego wejścia zimowego na Annapurnę (8091 m, w 1987 r.) oraz w latach 1986-88 nowymi drogami wszedł na Manaslu (8191 m), Shisha Pangmę (8012 m) i Annapurnę Wschodnią (8010 m). W późniejszych latach stanął również na szczytach Dhaulagiri (8167 m, 2008 r.), Nanga Parbat (8126 m, 2010 r.) i Makalu (8463 m, 2011 r.). Z Krzysztofem Wielickim trzy razy próbował przejść południową ścianę Lhotse (8501 m), docierając w 1987 roku do wysokości 8300 m. W roku 1989 kierował akcją ratunkową w rejonie Mount Everestu, która ocaliła życie jednego z alpinistów. Za tę bezprecedensową akcję otrzymał nagrodę Fair Play PKOL-u za rok 1989. Od 2010 r. kieruje programem sportowym „Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015”, wspieranym przez Ministerstwo Sportu i Turystyki, objętym patronatem honorowym przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. W latach 2009-2011 był szefem dwóch zimowych wypraw na Broad Peak (8047 m), a w sezonie 2011/12 kierował wyprawą, która dokonała historycznego pierwszego zimowego wejścia na Gasherbrum I (8068 m). Jest autorem dwóch książek: Atak rozpaczy (1994 r.) i Korona Ziemi (2011 r.), a także konsultantem merytorycznym bestselleru Martyny Wojciechowskiej Przesunąć horyzont.

Zginął pod Gasherbrumem I, po upadku w Kuluarze Japońskim. Przyczyną śmierci był prawdopodobnie pośpiech i błąd podczas przepinania się na poręczówkach (Artur był prawdopodbnie w dużym stresie). O pochówek zgodny z wolą najbliższych zadbał Marcin Kaczkan.

Poniżej fragment wypowiedzi Krzysztofa Wielickiego (na onet.pl):

"Rozmawiałem przed chwilą z Marcinem Kaczkanem. On już dotarł do bazy, ma telefon satelitarny. Kaczkan potwierdził, że Artur Hajzer nie żyje, był przy nim – poinformował Krzysztof Wielicki na antenie TVN24. Wielicki poinformował też o okolicznościach śmierci wybitnego polskiego wspinacza. Jak powiedział, mimo wcześniejszych informacji, Marcin Kaczkan wcale nie spadł. W momencie schodzenia z góry był poniżej Artura Hajzera i widział go upadającego. Przyznał też, że nie zna szczegółów, ale przyczyną mógł być „drobny błąd techniczny”. Wcześniej informowano, że żona Artura Hajzera otrzymała SMS z informacją, że podczas schodzenia z Gaszerbrumu spadł Marcin Kaczkan. Według Wielickiego, tej wiadomości wcale nie wysłał Hajzer. – SMS prawdopodobnie wysłał kucharz widząc, że ktoś spadł. Marcin był w tym czasie bezpieczny, schodził normalnie z kuluaru – powiedział".

Źródło: annapurna-info.pl (udostępniona przez wydawcę)

Data i miejsce urodzenia: 28 czerwca 1962 roku.

Data i miejsce śmierci: 7 lipca 2013 roku, Kuluar Japoński na Gasherbrum I

Biografia

Wspinanie Artur Hajzer rozpoczął w roku 1976 od Tatr. Przeszedł wiele dróg na Kazalnicy Mięguszowieckiej, Ganku i innych ścianach. W Alpach przeszedł kilka trudnych dróg w masywie Mont Blanc, m.in. na Petit Dru i Mont Blanc du Tacul.

W górach wysokich zadebiutował w 1982 wspinaczką na szczyt Gaurishanka-Go w Himalajach Nepalu (6126 m n.p.m.). W kolejnym roku zdobył Tiricz Mir, najwyższy wierzchołek Hindukuszu (7706 m). Z Jerzym Kukuczką 3 lutego 1987 dokonał pierwszego zimowego wejścia na Annapurnę. Spośród ośmiotysięczników zdobył też Manaslu w 1986 wraz z Jerzym Kukuczką, Sziszapangmę 18 września 1987 wraz z Wandą Rutkiewicz, Ryszardem Wareckim i Jerzym Kukuczką, Dhaulagiri w 2008 i Nanga Parbat w 2010, oba z Robertem Szymczakiem.

Wschodnia Grań Manaslu

Wschodnia grań Manaslu była już celem kilku ataków. Jesienią 1986 szturm podjęła niewielka wyprawa w składzie: Carlos Carsolio i Elsa Avila (oboje Meksyk), Artur Hajzer, Jerzy Kukuczka (kierownik), Wojciech Kurtyka, Ryszard Warecki i Edward Westerlund (Austria).

Baza stanęła 8 września na wysokości 4400 m. Początkowo wspinano się granią od dołu, jednak okazała się nadspodziewanie długa i trudna. Na dodatek panowały bardzo ciężkie i niebezpieczne warunki. Chory Warecki musiał być odwieziony helikopterem do szpitala w Katmandu. Po miesiącu działalności alpiniści dotarli zaledwie do tzw. dolnego plateau (ok. 6400 m). Kończyło się zaopatrzenie - żywność i paliwo. Uzupełnieniem zajął się sirdar. 18 października wycofał się Kurtyka, zniechęcony niebezpieczeństwami obiektywnymi i niewielkimi postępami wyprawy.

Carsolio, Hajzer i Kukuczka kontynuowali wspinaczkę, ale po kolejnej nieudanej próbie wybrali już inną trasę - lewą partię północno-wschodniej flanki, która dawała możliwość wejścia na wschodnią grań już znacznie powyżej 7000 m. Postanowili zaatakować szczyt w stylu alpejskim.

Z bazy wyruszyli 5 listopada i po dwóch biwakach osiągnęli wschodnią grań na wysokości 7300 m. Po kolejnych dwóch biwakach na grani (7300 i 7600 m), 9 listopada pokonali trudny 80-metrowy odcinek pod północno-wschodnim wierzchołkiem i wydostali się na krawędź podszczytowego plateau. Tego dnia zdobyli dziewiczy północno-wschodni wierzchołek Manaslu (tzw. East Pinnacle, 7895 m) i zabiwakowali na wysokości 7950 m. 10 listopada odmrożony Carsolio został w namiocie, zaś Hajzer i Kukuczka po dwóch godzinach stanęli na głównym wierzchołku.

Zejście odbyło się drogą normalną. Bazę osiągnęli po dwóch dniach, skąd helikopter zabrał odmrożonego Carsolio.

Autorem fragmentu o Zdobyciu wschodniej granii Manaslu jest Janusz Kurczab — Manaslu (10.X.1986)

Lhotse

Wspólnie z Krzysztofem Wielickim trzykrotnie szturmował południową ścianę Lhotse. W 1989 był głównym organizatorem akcji ratunkowej po lawinie pod Mount Everest (Patrz artykuł), dzięki której udało się sprowadzić jedynego ocalałego Andrzeja Marciniaka.

10 lutego 2008 r. miał wypadek lawinowy w Tatrach Zachodnich. Po urwaniu nawisu śnieżnego na grani Ciemniaka został porwany przez lawinę. Udało mu się utrzymać blisko jej powierzchni i dzięki nadajnikowi Pieps oraz szybkiej akcji ratowników TOPR z użyciem helikoptera udało się go odnaleźć i uratować. Za złamanie obowiązującego w Tatrzańskim Parku Narodowym zakazu poruszania się poza wyznaczonymi szlakami turystycznymi został ukarany przez jego dyrekcję symbolicznym upomnieniem.

Artur Hajzer. Fot. arch. polskihimalazimzimowy.pl

Dokonania górskie

Tatry

• Wspinaczki na Kazalnicy,
• 1984, zima - pn-wsch Filar Ganku

Alpy

• Kilka trudnych dróg w masywie Mont Blanc, m.in. na Petit Dru i Mont Blanc du Tacul.

Hindukusz

• 1983 - Tiricz Mir (7706 m npm)

Himalaje i Karakorum

• 1986, 9 listopada - Manaslu Wschodni, wtedy najwyższy niezdobyty wierzchołek na świecie. Zespół: Jerzy Kukuczka, Carlos Carsolio, Artur Hajzer.
• 1986, 10 listopada - Manaslu, nową drogą, w stylu alpejskim, bez wspomagania tlenem z butli. Zespół: Jerzy Kukuczka, Carlos Carsolio (bez wejścia na wierzchołek), Artur Hajzer.
• 1987, 3 lutego - Annapurna – pierwsze wejście zimowe. Zespół: Artur Hajzer, Jerzy Kukuczka.
• 1987, 18 września - Shisha Pangma, nową drogą w stylu alpejskim, bez tlenu z butli. Dodatkowo dokonali I wejścia na wierzchołek zachodni (7950 m) a następnie po trudnej wspinaczce osiągnęli wierzchołek środkowy (8008 m). Zespół: głównie Jerzy Kukuczka, Artur Hajzer (nowa droga). Pod samym szczytem dołączyli do nich: Wanda Rutkiewicz, Ryszard Warecki, Carlos Carsolio, Ramiro Navarette.
• 1988 - Annapurna Wschodnia (8010 m) – nową drogą
• 2008, 11 maja - Dhaulagiri. Zespół: Robert Szymczak, Artur Hajzer
• 2010, 23 czerwca Nanga Parbat. Zespół: Artur Hajzer, Robert Szymczak.
• 2011, 30 września - Makalu, drogą francuską. Zespół: Artur Hajzer, Adam Bielecki i Tomasz Wolfart. Patrz news

 

 

Ciekawostki

• Wspólnie z Krzysztofem Wielickim trzykrotnie szturmował południową ścianę Lhotse.
• W 1989 był głównym organizatorem akcji ratunkowej po lawinie pod Mount Everest, dzięki której udało się sprowadzić jedynego ocalałego Andrzeja Marciniaka.
• 10 lutego 2008 roku zleciał z lawiną z Grani Ciemniaka. Dzięki doświadczeniu i opanowaniu udało mu się wystawić czekan na powierzchnię, który zauważyła załoga helikoptera Topru, obyło się bez większych problemów.
• Ma dwóch synów: starszego Filipa i o 8 lat młodszego Jakuba oraz żonę Izabelę.
• Jest pomysłodawcą i kierownikiem programu Polski Himalaizm Zimowy. Który ma wspierać rozwój zimowego himalaizmu, tak aby zdobyć pozostałe ośmiotysięczniki w Karakorum zimą.
• Jest autorem książki "Atak Rozpaczy"

Cytaty

Zdjęcia

Filmy

Zimowe zdobycie Annapurny (3 luty 1987 rok)

Jim Bridwell - jeden z najwybitniejszych amerykańskich wspinaczy, który swoim wykazem przejść mógłby obdarować niejeden Klub Wysokogórski. Wspina się od 1963. Najbardziej aktywnie działał w Dolinie Yosemite. Był jednym z liderów uklasyczniania wielkich ścian, a później stylu alpejskiego na wymagających szczytach.

Jim Bridwell. Fot. Giovanni Groaz

Pomagał w organizowaniu służby ratowniczej w Parku Yosemite. Był wynalazcą sprzętu wspinaczkowego (np. haki specjalne Cooperhead i Bird Beaks).

Data i miejsce urodzenia: 1944

Biografia

Bridwell zaczął się wspinać na początku lat 60-tych. Szybko pojawił się w mekkce wspinaczki bigwallowej jaką była Dolina Yosemite. W tym czasie w dolinie królowały przejścia spod znaku "haka, ławy i trzęsiony". Synomimem trudności była ekstremalna hakówka. Młodzi gniewni postanowili to zmienić.

Zaczęto odhaczać drogi wspinaczkowe, pokonując je w stylu klasycznym. Wykręcano coraz szybsze czasy na drogach hakowych. Jim Bridwell był jedną z czołowych postaci w tamtych czasach.

Już w 1968 roku brał udział w pierwszym dwudniowym przejściu The Nose. A w 1975 wyśrubowali ten czas do jednego dnia!

Słynne zdjęcie, po pierwszym jednodniowym przejściu The Nose. Od lewej: Bill Westbay, Jim Bridwell, John Long. Fot. Stonemasters Press

W Dolinie Bridwell przeszedł tyle dróg, że nie jestem w stanie ich nawet opisać. Wystarczy, że pobieżnie przestudiujecie jego wykaz przejść, by wiedzieć, że jest to postać nietuzinkowa.

Lecz Amerykanin nie działał tylko w Dolinie po letnich drogach. Spokojnie można go określić jako wspinacza uniwersalnego. Wspinał się w górach całego świata, w Alpach, Himalajach, Alasce, Patagonii, itp.

W 1979 wraz z Stevenen Brewerem weszli na Cerro Torre w stylu alpejskim. 9 lat później bierze udział w wytyczeniu - dzisiaj już - klasyka Exocet na Cerro Standhart.

Jim na Compressor Route. Fot. arch. Jim Bridwell

Wszedł na Changtse III. Zimą w Himalajach zdobywa Pumori nową drogą wytyczoną zimą.

Wspina się do dzisiaj i często możecie go spotkać na Camp 4.

Dokonania górskie

Alpy

1980 - The Shroud, Grandes Jorasses.

1980 - Petite Capucin.

1992 - Droga Klasyczna, Eiger.

1999 - Oddysey (VI, 5.9, A4), Grand Capucin. Nowa droga. Zespół: Giovani Groaz, Jim Bridwell

Himalaje i Karakorum

1982 - Pumori 7145m, południową ścianą. Nowa droga wytyczona w zimie (7 dni podczas finalnego ataku). Zespół: Jim Bridwell, Jan Reynolds i Ned Gilette.

1982 - Changtse III, Tybet. I wejście.

1984 - Tawoche, próba na wschodniej ścianie. Zespół: Jim Bridwell, John Roskelley, Naoe Sakashita

1985 - Mount Everest, zachodnią granią.

1985 - Mout Spender, chińskie Karakorum.

Dolina Yosemite

1964 - North Buttress 5.10a, Middle Cathedral Rock. I klasyczne przejście. Zespół: Jim Bridwell, Frank Sacharer.

1966 - Direct Northwest Face VI-5.10A3+, Half Dome. II przejście.

1968 - The Nose VI 5.10a A3. I dwudniowe przejście.

1971 - Aquarian Wall VI 5.9 A4, El Capitan. Pierwsze przejście. Pierwsza droga pomiędzy West Buttress i Dihedral Wall. Zespół: Jim Bridwell, Kim Schmitz.

1973 - Hot Line IV 5.10 A1, Elephant Rock. I przejście. Cztery wyciągi 5.10, dwa 5.9, tylko 6 haków użytych do hakówki. Zespół: Jim Bridwell, Mark Chapman.

1975 - The Nose w jeden dzień. Zespół: Jim Bridwell, Billy Westbay, John Long

1975 - Pacific Ocean Wall VI 5.10 A5, El Capitan. I przejście (9 dni, 5 wyciągów A5). Wtenczas najtrudniejsza droga na El Capitanie. Zespół: Jim Bridwell, Billy Westbay. Wspierali ich Jay Fisk, Fred East (holowanie worów i czyszczenie wyciągów.

1975 - Free Blast 5.11, El Capitan. I klasyczne przejście. Zespół: Jim Bridwell, John Long, Kevin Worral, Ron Kauk, Mike Graham

1976 - Mirage VI 5.9 A4+, El Capitan. I przejście. Zespół: Jim Pittigrew, Jim Bridwell, Kim Schmitz

1977 - West Side Glory VI 5.10 A4, El Capitan. Zespół: Jim Bridwell, Kim Schmitz, Jim Pettigrew.

1977 - Bushido VI 5.10 A4, Half Dome. I wejście. Zespół: Jim Bridwell, Dale Bard

1978 - The Nose w mniej niż jeden dzień. Zespół: Jim Bridwell, Dale Bard

1978 - Sea of Dreams VI. 5.10 A4, El Capitan. I przejście. Zespół: Dale Bard, Dave Diegelman

1978 - Zenith VI 5.9 A5, Half Dome. I przejście. Zespół: Jim Bridwell, Kim Schmitz

1981 - Zenyatta Mondatta VI 5.10 A5, El Capitan. Nowa droga. Zespół: Jim Bridwell, Peter Mayfield, Charlie Row

1985 - Big Chill 5.10 A5, Half Dome. Pierwsze przejście. Zespół:  Jim Bridwell, Peter Mayfield, Sean Plunkett, Steve Bosque.

1989 - Shadows VI 5.10 A5, Half Dome. Nowa droga. Finalne przejście trwało 10 dni. Zespół: Jim Bridwell, Cito Kirkpatrick, Charles Row, William Westby.

1989 - West Face (VI 5.11b), El Capitan. Klasyczne przejście.

1997 - Lurking Fear VI 5.10 A3, El Capitan.

1997 - Triple Direct VI 5.9 A2, El Capitan.

1997 - Wyoming Sheep Ranch VI 5.10 A5, El Capitan.

1998 - Heavy Metal and Tinker Boys VI 5.10 PDH, El Capitan. Nowa droga na południowo-wschodniej ścianie. Zespół: Jim Bridwell, Boulos Ayad, Tyson Hausdoerffer.

2001 - Welcome to Afganistan. Nowa droga.

Inne

1972 - Basket Case 5.11, pierwsze przejście, wh tym czasie najtrudniejsza przerysa Ameryki. Zespół: Jim Bridwell, Mark Klemens

1976 - South-East Pilar 5.10 A1, El Mocho, Grupa Cerro Torre. I przejście. Zespół: Jim Bridwell, Bob Staszewski

1976 - Mojon Rojo, Grupa Cerro Torre. I przejście. Zespół: Bob Staszewski, Bok Killip, Jim Bridwell, John Nitschke

1978 - Bob Locke Memorial Buttress VI 5.11b A4, Mount Watkins. I przejście.

1979 - Compressor Route 5.10 A3, Patagonia. Pierwsze wejście na Cerro Torre w stylu alpejskim. Szczyt osiągnięto drugiego dnia wspinaczki. Zespół: Jim Bridwell, Steven Brewer.

1979 - Kichatna Spire. Nowa droga na północno-zachodniej ścianie, oraz drugie wejście na szczyt.. Zespół: Jim Bridwell, Andrew Embick.

1979 - Ptarmigan Spire, nowa droga wschodnią granią. Z Lodowca Cool Sac, Kuluarem pomiędzy Ptarmigan i Citadel. Zespół: Jim Bridwell, Andrew Embick

1981 - The Dance of the Woo-li Masters, VII A5 5.10b, 1500m, Moose’s Tooth, wschodnia ściana. Nowa droga zimą. Zespół: Jim Bridwell, Mugs Stump Face.

1988 - Exocet VI 5.9 WI6, Cerro Stanhardt. Pierwsze kompletne przejście wschodniej ściany nową drogą. Zespół: Jim Bridwell, Greg Smith, Jay Smith.

1988 - El Condor VI 5.11 A2, Aguja Desmochada. Nowa droga na zachodniej ścianie. Zespół: Jim Bridwell, Glen Dunmire, Jay Smith

1997 - kilka lodospadów na Nowej Funlandii

1998 - Experimental Earth V 5.10 A3, 10 wyciągów, Paria Point (Zion). Nowa droga. Zespół: Jim Bridwell, Mark Bowling, Ron Olevsky.

1999 - The Useless Emotion VII 5.9 WI4 A4, ca. 1430m, Bear’s Tooth. Nowa droga na wschodniej ścianie. Zespół: Jim Bridwell, Terrt Christiansen, Glenn Dunmire, Brian Jones.

2001 - The Beast Pillar VII A5 5.10b WI4+ M6, 1500m, Mooses Tooth. Nowa droga w stylu kapsułkowych. 30 dni akcji w ścianie! Zespół: Jim Bridwell, Spencer Pfinsten.

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Ciekawostki

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

"Moje najlepsze wakacje, są twoim najgorszym koszmarem" Jim Bridwell

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!