Artur Hajzer i Marcin Kaczkan 8 czerwca wyruszają na wyprawę mającą na celu zdobycie dwóch ośmiotysięczników: Gasherbruma I i Gasherbruma II w jednym sezonie i jak najlepszym stylu.

Gasherbrum II, droga normalna. Z prawej strony ewentualny trawers do Gasherbruma I. Fot. Krzysztof Wielicki

Poniżej zapowiedź wyprawy piórem Artura Hajzera

Moim i Marcina Kaczkana celem jest zdobycie dwóch ośmiotysięczników Gaszerbrum I 8068 m i Gaszerbrum II 8035 m w jednym sezonie i w możliwie jak najlżejszym stylu oraz bez użycia tlenu z butli.

Oba szczyty należą do grupy tzw. niskich ośmiotysięczników i nieraz były zdobywane jeden po drugim, bez powrotu do bazy, a jedynie do obozu I. Nie dokonano natomiast pełnego trawersu masywów ze szczytu na szczyt łączącą je granią przez przełęcz Gaszerbrum Col 6400 m. Zakładamy jednak skromnie, że oba szczyty zdobywać będziemy drogami klasycznymi uznawanymi za normalne a ewentualny trawers to trudna opcja zależna od warunków i naszej dyspozycji. Poza tym jedziemy dla podtrzymania formy i kontaktu z wysokością przed ewentualnymi wyprawami zimowymi w latach następnych. Wyprawa organizowana jest przez PZA, nie korzysta ze wsparcia publicznego czy dotacji Związku - finansowana jest z naszych własnych środków i sponsorów. Wyprawa odbywać się będzie w okresie od 8 czerwca do 3 sierpnia.

Droga klasyczna na Gasherbrum I. Fot. Krzysztof Wielicki

Artur Hajzer

Źródło: pza.org.pl

Jesteśmy już w Islamabadzie. Część ekipy przyjechała wczoraj, cześć dziś, w najbliższych godzinach (nad ranem). Oprócz naszej wyprawy jest tu też zespól Lecha i Wojciecha Flaczyńskich, którzy będą działać na Nandze jako niezależny team.

Fot. arch. Ola Dzik

Dzisiejszy dzień, oprócz rozliczeń z agencja obsługująca wyprawę, minął na wielkich zakupach, robionych wspólnie z personelem bazy. Tak wiec głód nam nie grozi. Powyżej bazy, gdzie będziemy się żywić sami, tez nie będzie źle.

Dziś (4.06) nasze cargo, które utknęło w Lahore, ma dotrzeć do Islamabadu. Wieczorem ruszamy do Chilas, gdzie powinniśmy dotrzeć jutro koło południa. Stamtąd po uformowaniu karawany kolejnego dnia ruszymy do bazy pod Nanga Parbat. Stamtąd (z Chilas też) już będziemy mogli przesyłać tylko smsy z telefonu satelitarnego.

Pozdrawiam,

Ola Dzik

6 czerwca rusza polska niezależna wyprawa górska Nanga Parbat Experience 2013. Jej celem jest zdobycie pakistańskiego ośmiotysięcznika – Nangi Parbat.

Nanga Parbat. Fot. Daniel Martin

Trzyosobowy zespół rzucił wyzwanie kolejnemu himalajskiemu ośmiotysięcznikowi. Podczas wspinaczki Polacy zmierzą się z jednym z największych na świecie przewyższeń. Trasa na szczyt prowadzi drogą Kinshofera na ścianie Diamir Face, mierzącej prawie 4000 metrów i będącą największą ścianą na świecie. 

- Nie będziemy zdobywać szczytu za wszelką cenę, nie jesteśmy szaleńcami. Zamierzamy wrócić w całości – mówi Włodek Kierus, jeden z uczestników wyprawy Nanga Parbat Experience 2013, w której oprócz niego biorą udział: Bogusław Magrel (Prezes Polskiego Klubu Alpejskiego) i Adam Stadnik. Nie mają oni wsparcia oficjalnych instytucji, sponsorów ani patronów medialnych. Zbiórkę pieniędzy na wyprawę przeprowadzono jedynie wśród internautów za pośrednictwem platformy polakpotrafi.pl.

Nanga Parbat jest jednym z dwóch niezdobytych zimą ośmiotysięczników. Ta trudna, ciesząca się złą sławą góra,  mieści się północnej części Pakistanu. Szczyt zdobył w 1953 roku Hermann Buhl.

Powrót planowany jest w połowie lipca 2013.

Polski Klub Alpejski jest ogólnopolskim stowarzyszeniem sportowym, formalnie istniejącym od 2000 roku. Naszymi głównymi celami statutowymi są: popularyzacja alpinizmu, organizacja wypraw w góry wysokie, krzewienie kultury górskiej w naszym społeczeństwie. Na koncie mamy ponad 130 wypraw na pięć kontynentów, podczas których działaliśmy w najwyższych górach świata: Himalajach, Andach, Kaukazie, Ałtaju, Górach Elbrus, Ruwenzori oraz w Alpach.

Uczestnicy wyprawy na Dhaulagiri po nieudanym ataku rezygnują z dalszej akcji górskiej i powli zbierają się do domu. W międzyczasie Kinga Baranowska i Rafał Fronia atakują Makalu.

Wyprawa PZA na Dhaulagiri - Agnieszka bezpieczna w obozie 3

Nieudany atak szczytowy zakończony. Agnieszka zeszła bezpiecznie do obozu 3 na wys. 7400 m. Na jutro planowane jest zejście do bazy i będzie to koniec wyprawy. Kolejne ataki nie są planowane. We wszystkich masywach, zarówno na Evereście jak i na Makalu dzisiaj mocno wiało i ataki nie udawały się. Może lepiej wyjdą na tym Ci co postanowili przeczekiwać - to zawsze trudne taktyczne decyzje, których końcowy efekt jest trudny do przewidzenia. W każdym razie jest tak, że siły naszej wyprawy się wyczerpały i ekspedycja będzie wracać do Polski. W obozie 3 są katalończycy, którzy będą próbować atakować jutro - trzymamy za nich kciuki i za Kingę Baranowską i Rafała Fronię na Makalu.

Pozdrowienia

Na zdjęciu powyżej z 2008 kopuła szczytowa gdzie pogubiono drogę - szczyt to najwyższa turnica po lewej stronie. Fot. arch. polskihimalaizmzimowy.pl

Makalu

23/05, 3:00 naszego czasu - wychodzą ! :

"Noc na prawie 7500m nie za lekka. Trzeba się jednak zbierać, przed nami teraz kilka godzin wspinaczki. Wieje z 50 km/h. Jeśli bateria wytrzyma i nie padnie będę dalej dawać Wam znać!
Pozdrowienia, Kinga"

Niestety prognozy się pogarszają na jutro , wiatr może być podobny jak w dniu wczorajszym na Makalu na szczycie (ok. 60-88 km/h w najgorszym przypadku). To są jednak tylko prognozy. Nadal wierzymy że jednak wiatr spadnie do niższego poziomu i trzymamy kciuki tutaj za zespół!

Żródło: polskihimalazimzimowy.pl, kingabaranowska.com

O 3 w nocy zespół szturmowy wyruszył w kierunku szczytu. W obozie 3 postanowił pozostać kierownik wyprawy Jerzy Natkański. Po paru godzinach ze względu na silny wiatr większość postanowiła zawrócić do z powrotem do obozu III.

Atak kontynuowała jedynie Agnieszka Bielecka we współpracy ze wspinaczami z innej wyprawy Pawłem Michalskim i Włochem Simone La Terra. Niestety na wysokości ok. 8000 m w kopule szczytowej nie zdołali oni odnaleźć właściwej drogi do wierzchołka i zawrócili do obozu 3. O godzinie 17 czasu lokalnego są w trakcie zejścia do tego obozu.

Na zdjęciu Agnieszka Bielecka podczas wyprawy na Lhotse 2012. Fot. polskihimalaizmzimowy.pl

Pik Lenin 2013 to wyprawa organizowana przez studentów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, działających przy uczelnianym klubie turystycznym.
Pik Lenin liczy 7134m n.p.m., co czyni go drugim co do wysokości szczytem Pamiru i trzecim szczytem byłego Związku Radzieckiego. Położony jest na granicy pomiędzy Kirgistanem i Tadżykistanem.

Wejście na Pik Lenin jest warunkiem otrzymania rosyjskiego wyróżnienia alpinistycznego, Śnieżnej Pantery. Przyznawane jest ono zdobywcom pięciu szczytów 7-tysięcznych leżących w granicach byłego ZSRR. Do tej pory, odznaczenie otrzymało tylko sześciu Polaków, ostatnie w 2010 roku.
Nasza wyprawa Pik Lenin 2013 jest przedsięwzięciem specyficznym. Jesteśmy studentami, i posiadając ograniczone zasoby finansowe nie korzystamy z komercyjnych ofert agencji turystycznych, lecz sami zajmujemy się całością organizacji wyprawy.
Zaś pracy na tym polu mamy dużo, nie tylko ze względu na wysokość Piku Lenin, ale również na fakt że wiąże się to z działalnością w odległym, azjatyckim kraju. Pomijając kwestię samej akcji górskiej, wyłącznie we trójkę zajmujemy się szeregiem rozmaitych kwestii, począwszy od przejścia niezbędnych szczepień, otrzymania stosownych pozwoleń, planowania tras dojazdowych i ustalenia środków transportu, a skończywszy na takich detalach, jak rozplanowanie żywności wyprawy, z uwzględnieniem jej bilansu kalorycznego i wagi. Wszystkie te działania, nawet podejmowane przy zwracaniu bacznej uwagi na ogrom wydatków generują poważne, jak na studencki budżet, koszty, równocześnie więc szukamy sponsorów którzy pomogliby nam osiągnąć cel i wsparli wyprawę na polu finansowym, technicznym czy medialnym.
Akcja górska sama w sobie kosztować nas będzie ogrom wysiłku. Wejście na taki szczyt jak Pik Lenin trwa w najbardziej optymistycznej wersji 2 tygodnie, wymaga więc nie tylko kondycji fizycznej, ale również dobrego zaplanowania kwestii logistycznych, wyboru trasy, stopniowania wysokości w celu aklimatyzacji.
Tu korzystamy zarówno z własnych doświadczeń, nabywanych na zagranicznych wyjazdach w góry wysokie, w Alpy (Grossglockner, najwyższy szczyt Austrii) i na Kaukaz (Kazbek- 5033m n.p.m., Orstveri- 4258m n.p.m.) jak i porad udzielanych nam w dyskusjach z ludźmi którzy Pik Lenin już zdobyli.
Przygotowania kondycyjno-techniczne zaczęliśmy już wiele miesięcy przed zakupem biletów do Kirgistanu. Liczne zimowe wyjazdy w Tatry, w tym sezonie i latach ubiegłych, dały nam możliwość uczestniczenia w szkoleniach lawinowych czy zdobycia szeregu umiejętności z zakresu posługiwania się sprzętem wspinaczkowym, ratownictwa ze szczelin lodowcowych, podstaw wspinaczki lodowej. Przygotowania stricte fizyczne odbywamy na bieżąco poprzez regularne treningi biegowe, a swoją kondycję przyjdzie nam zweryfikować na Maratonie Lubelskim.
Mimo iż Pik Lenin stał się oficjalnym celem naszej wyprawy dopiero z chwilą gdy zakupiliśmy bilety do Kirgistanu, nie była to decyzja podjęta przypadkowo, lecz dobrze przemyślana. Samodzielna organizacja takiego przedsięwzięcia wymaga od nas wiele pracy, jednak powala nam na minimalizację kosztów i dostosowanie wszystkich aspektów wyprawy do naszych osobistych potrzeb.