Bogdan Jankowski, ur. 1938, dr inż. elektronik, prac. nauk. Politechniki Wrocławskiej, taternik, instruktor alpinizmu. Wspina się od 1959 r., najpierw w Tatrach (5 nowych dróg), później w Alpach, Pamiro-Ałaju (5 dziewiczych szczytów) i Pamirze. W latach 1969-2003 uczestnik 9 wypraw w góry wysokie, m.in. kierowanych przez Andrzeja Zawadę. Brał udział m.in. w ekspedycji, podczas której Polacy dokonali pierwszego wejścia na Kunyang Chish (7852 m) w 1971 r. i w tej z roku 1980 r., podczas której Polacy, jako pierwsi na świecie, zdobyli Everest (8848 m) zimą.

Był członkiem zarządu PZA (1977-92), a w kadencji 1995-98 jego wiceprezesem. Był także prezesem KW we Wrocławiu (1974-80) i przez wiele kadencji członkiem jego zarządu. Jako licencjonowany radioamator-krótkofalowiec organizował łączność radiową na wyprawach, jest pomysłodawcą i założycielem utworzonego w r. 1980 zespołu łączności radiowej Związku. Został dwukrotnie odznaczony złotym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, Złotym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał nagrodę „Fair Play”  Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Jest członkiem honorowym PZA.

Data i miejsce urodzenia: 1938

Biografia

Nikt nie dodał jeszcze biografi tej osoby. Możesz być pierwszy. Zamieść biografię w komentarzu na dole

Dokonania górskie

Tatry

Alpy

Himalaje i Karakorum

Inne

1969? - Pik Lenina. Zespół: Min. Halina Krüger-Syrokomska, Wanda Rutkiewicz, Bogdan Jankowski, Jan Kiełkowski, Andrzej Zawada, Władimir Prokopienko

Wiesz o przejściach danej osoby? Podziel się swoją wiedzą z nami. Dodaj przejście na dole w komentarzu!

Wyprawy

1970 - wyprawa w góry Pamiro-Ałaju druga wyprawa. Ósemka Polaków: Wanda Rutkiwicz, Halina Kruger, Jan Franczuk, Bogdan Jankowski, Wojciech Jedliński, Jan Kiełkowski, Tadeusz Łukajtys, Andrzej Zawada

Ciekawostki

Był uczestnikiem zimowej wyprawy na Mount Everest w 1980 roku, zakończonej wejściem Krzysztofa Wielickiego i Leszka Cichego na wierzchołek.

Znasz ciekawostki o tej osobie? Podziel się z nami nimi ;)

Cytaty

Dorzuć cytaty tej osoby w komentarzach ;)

Zdjęcia

Podrzuć linki do zdjęć tej osoby, a z chęcią zamieścimy

Filmy

Nie ma jeszcze filmów o tej osobie. Możesz dorzucić linki w komentarzach, a zamieścimy!

NUMER TATRZAŃSKI 2013 – już w sprzedaży! W tegoroczna edycji znajdziecie szereg wywiadów i artykułów tworzących cykl „Kobiety w Tatrach”, kolejny odcinek serii Wielkie Granie Tatr (Kapałkowa Grań na Lodowy Zwornik), pierwszy cyklu Strzeliste Tatry (Żabia Lalka), pełen wykaz tatrzańskich ekstrem, topo i opis słowackiej Galerii Osterwy, a także tatrzańskich bulderów, Słowackie ostoje, ankietę „Bolt w Tatrach” oraz opowiadania.

Więcej rozkładówek znajdziecie tutaj.

Droga środkiem ściany czołowej północno-wschodniego filara Zadniej Garajowej Turni V - to długa droga w Murze Hrubego. Niedawno pokonał ją samotnie Kacper Tekieli i przygotował małą relację filmową. Zapraszamy do oglądania.

Niejednokrotnie temat wspinaczki jest wykorzystywany w reklamach. Czasem ze skutkiem lepszym, czasem gorszym. Zazwyczaj jednak można się pośmiać :-). Oczywiście pomijając reklamy anglojęzyczne. One zazwyczaj trzymają o wiele wyższy poziom niż nasze rodzime.

Durny Szczyt jest to czwarty najwyższy szczyt w Tatrach Wysokich. Wznosi się on nad Doliną Pięciu Stawów Spiskich oraz Miedzianą Kotliną. Nie prowadzą na niego żadne szlaki turystyczne, a sam szczyt jest dość kłopotliwy w wejściu. Najprostsza droga prowadzi z Doliny Pięciu Stawów Spiskich.

fot. goryonline.com

Wysokość: 2623 metrów n.p.m.

Lokacja: Tatry Wysokie / Słowacja

Pierwsze wejście: 8 sierpnia 1877 r. Ödön Téry i Martin Spitzkopf.

Pierwsze wejście zimowe: 27 marca 1910 r. Ede Hruby, Oszkár Jordán, Roman Komarnicki i Jenő Serényi.

Opis

Durny Szczyt to urwisty wierzchołek, którego nazwa pochodzi od słowa "durny". W gwarze podhalańskiej 'durny' oznacza: dumny, hardy, zuchwały. Wcześniej wierzchołek ten był nazywany Małą Łomnicą. Ze względu na fakt, iż nigdy nie prowadziły na niego żadne znakowane szlaki uznawany jest za jeden z ciekawszych w Tatrach, a zdobyć go można jedynie w obecności przewodnika.

Usytuowany jest w bocznej grani, odchodzącej od Wyżniego Baraniego Zwornika ku pd.-wsch. w kierunku Łomnicy. Patrząc na szczyt z Doliny Białych Stawów, po wchodnie stronie widzimy mały wierzchołek - Durną Turniczkę, zaraz po Klimowej Przełęczy ( i ta ostra grań łączy Durny Szczyt z Łomnicą). Od strony zachodniej widać Durną Igłę, a następnie Mały Durny Szczyt. 

Najpiękniejsze widoki na Durny Szczyt rozlegają się z okolic Zielonego Stawu Kieżmarskiego, Doliny Pięciu Stawów Spiskich, Łomnicy, Kieżmarskiego i Pośredniej Grani.

Drogi

Czas przejścia ok 3 godz. Skala trudności 0+ i 1. Droga wymaga asekuracji liną.

Zdjęcia

Filmy

Wyjazd wyprawy Marks Engels 2013 do Tadżykistanu miał miejsce 22 lipca, ostateczny powrót do Polski nastąpił 16 sierpnia, z czego pobyt w górach trwał 17 dni.

Na przełęczy, centralnie w oddali widoczny Pik Marks. Fot. arch. Arek Pawłowski

Skład wyprawy

Aleksander Kosicki, Tomasz Kosicki (KW Warszawa), Arek Pawłowski (KW Warszawa).

Cel wyprawy

Wyjazd miał na celu wejście na szczyt Karola Marksa oraz eksplorację pobliskiego terenu. Głównego celu niestety nie udało się zrealizować. Z kolei część eksploracyjną można uznać za udaną. Podczas wyprawy dobrze rozpoznaliśmy obszar kilku dolin, zarówno pod szczytem K. Marksa, jak również Piku Tadżykistan i Leningrad.

Szczyt Karola Marksa 6723 m n.p.m. to najwyższa góra wschodniego pasma Gór Sachadryjskich w południowo-zachodnim Pamirze. Pod względem wysokości plasuje się on na szóstym miejscu tego regionu górskiego. Pierwsze udokumentowane wejście miało miejsce 6 września 1946 r., dokonała tego ekspedycja radziecka pod przewodnictwem Jewgienija Beleckiego.

Droga do bazy

Z Warszawy do stolicy Tadżykistanu (Duszanbe) dotarliśmy samolotem. Następnie wynajętym jeepem, po prawie 20-godzinnej podróży, dotarliśmy do Khorog - stolicy Górskobadachszańskiego Okręgu Autonomicznego. Stamtąd ruszyliśmy w dalszą drogę wzdłuż rzeki Pandż do Nishgar, wioski, z której planowaliśmy ruszyć w góry.

Widok na Hindukusz. Fot. arch. Arek Pawłowski

Kiedy wieczorem 24 lipca dotarliśmy na miejsce, musieliśmy zmienić nasz pierwotny plan, który zakładał dotarcie pod górę Doliną Nishgar. Droga, którą planowaliśmy podejście, jak dowiedzieliśmy się z relacji miejscowych, była niedostępna. W związku z tym zdecydowaliśmy się podjąć akcję z sąsiedniej doliny, do której ścieżkę wskazali nam tubylcy. Wynajęliśmy dwa osiołki do pomocy przy wnoszeniu bagaży i rankiem 25 lipca wyruszyliśmy z karawaną do góry. Tego dnia dotarliśmy do obozowiska "Pamirców", które położone jest na wysokości ok. 3950 m, stamtąd nie biegnie już żadna droga, zatem ładunki do naszej bazy docelowej musieliśmy wnieść sami. 27 lipca założyliśmy bazę główną na wysokości ok. 4500 m, a kolejne dwa dni zajęło nam przeniesie tam całego bagażu.

Przebieg akcji górskiej

30 lipca wyruszyłem samotnie na rekonesans wzdłuż doliny w kierunku wschodniego lodowca Nishgar. Przy okazji zabrałem część sprzętu, wynosząc go do góry. Niestety, z powodu nagłego pogorszenia się warunków pogodowych (burza), zdecydowałem się na odwrót. Nie dotarłem do przełęczy, z której chciałem ocenić możliwość zejścia na lodowiec.

Następnego dnia, tym razem już w komplecie, ponownie udaliśmy się na “zwiady” w tym samym kierunku. Gdy doszliśmy do przełęczy ukazała się przed nami fantastyczna panorama gór wznoszących się nad lodowcem. Niestety zejście tamtędy było w zasadzie “jednokierunkowe”, w związku z czym nie zdecydowaliśmy się na kontynuowanie tej drogi. Postanowiliśmy jednak zostać na miejscu i przenocować na przełęczy (5300 m), w celach aklimatyzacyjnych.

W związku z zaistniałą sytuacją i zbliżającym się powrotem Olka do kraju, postanawialiśmy spróbować wspiąć się na pobliski szczyt Leningrad (6222 m).

Pik Leningrad (6222 m n.p.m.). Fot. arch. Arek Pawłowski

1 sierpnia zeszliśmy do bazy i przygotowaliśmy się do ponownego wyjścia w górę. Kolejny dzień przyniósł jednak załamanie pogody i wstrzymał nasze plany. Po dniu odpoczynku, 3 sierpnia, wyszliśmy w kierunku Piku Leningrad. Po kilku godzinach wspinaczki nieprzyjemnym zboczem, dotarliśmy w okolice grani szczytowej, namiot rozbiliśmy na wysokości 5500 m, z którego rano ruszyliśmy w kierunku szczytu. Mniej więcej w dwie godziny po wyjściu, z powodu złego samopoczucia, z dalszej wspinaczki rezygnował Tomek. Razem z Olkiem kontynuowaliśmy wejście, jednak w niedługim czasie również i on zrezygnował z dalszego podchodzenia. Zdecydowałem się na samodzielną próbę, ale dość szybko, z racji dużej kruszyzny skały, podjąłem decyzję o odwrocie. Nasze wejście zakończyło się na wysokości ok. 5900 m, tego dnia wszyscy wróciliśmy do bazy głównej.

5 sierpnia zwinęliśmy nasz obóz i zaczęliśmy zejście do wioski, dla Olka był to koniec wyprawy. My zaś planowaliśmy przedostać się do sąsiedniej doliny i tam szukać jakiejś odpowiedniej trasy pod górę. Zejście po stromych piargach okazało się uciążliwe (schodziliśmy nową drogą), zwłaszcza z ciężkimi plecakami. Do wioski dotarliśmy dopiero następnego dnia rano.

Nieoczekiwanie na wyjazd razem z Olkiem zdecydował się również Tomek. Pomimo tego zdecydowałem się zostać w górach. Jeszcze tego samego dnia zrobiłem szybkie przepakowanie, wydzieliłem jedzenie na 6 dni i pozbyłem się zbędnych rzeczy. Depozyt udało mi się zostawić w domu u jednego z miejscowych gospodarzy. Wieczór spędziłem na analizowaniu mapy, a następnego dnia skoro świt ruszyłem ponownie w góry. Bezpieczne zejście do doliny Nishgar znalazłem dopiero nazajutrz. Czas szybko uciekał, a mi do wyjazdu zostało go zdecydowanie za mało, żeby myśleć o samotnej próbie wejścia na szczyt. Na taki krok i tak bym się pewnie nie zdecydował, ze względu na konieczność podejścia kilku kilometrów rozszczelnionym lodowcem. Postanowiłem zatem wykorzystać ten czas na rozpoznanie terenu i wykonanie dokumentacji fotograficznej.

Swoją bazę w Dolinie Nishgar ostatecznie zwinąłem 11 sierpnia, a pięć dni później byłem już w kraju.

Podsumowanie i plany na przyszłość

Wyprawę, pomimo faktu, że nie udało się nam osiągnąć głównego celu, uważamy za udaną. Wyjazd ten umożliwił nam zdobycie cennego doświadczania podczas prowadzenia akcji w terenie rzadko uczęszczanym. Ze względu na niewielką ilość dostępnych informacji na temat obszaru, nasza działalność miała w wysokim stopniu charakter eksploracyjny.

Cel na kolejny wyjazd jest zatem ustalony, mamy tylko nadzieję, że podczas ponownej próby będziemy mieli nieco więcej szczęścia.

Podziękowania

Uczestnicy wyprawy serdecznie dziękują wszystkim, którzy zechcieli wesprzeć nasz projekt, Klubowi Wysokogórskiemu Warszawa oraz firmie Yeti. Szczególne zaś podziękowania chcielibyśmy złożyć sklepowi górskiemu Weld.pl za pomoc przy dostarczeniu sprzętu.

Galeria zdjęć